Het went nooit, gelukkig maar.

Vanmiddag zat ik voor de ….tigste keer naar een voorstelling in Circustheater Elleboog te kijken.

Nu ook mijn jongste kind zich een jaar geleden enthousiast tot Elleboog bekeerd heeft, hebben we binnnen dit gezin zo ongeveer alle smaken die Elleboog in huis heeft, vertegenwoordigd (gehad).

Mijn oudste zoon vrijwilligt als begeleider na jaren lange Elleboog speel- en optreed ervaring, mijn dochter is na een korte stop weel vollop bij de tienergroep betrokken en Tim gaf vanmiddag tijdens het open uurtje samen met nog zijn 29 kinderen weer een spetterende show weg.

Je levert een stuiterend kind af in een gezelschap van nog veel meer verlegen, zenuwachtige, enthousiaste, dikke, dunne, bedachtzame, lenige of net beginnende kinderen af.

Huppelend gaan ze met de begeleidster naar binnen.

Een half uur later zit je midden in een voorstelling: niets meer dan een glimmend hesje, hoedje of een zuurstokroze tututje (hoe zou je dat schrijven?) extra op de kinderen geplakt.

De muziek gaat aan, de gordijnen open….. en It’s all there.

Ik zou gehard mogen zijn ondertussen, maar tijdens het onvermijdelijke constant applaudiseren (bij elke pirouette, koprol, rekstokfiguur of afgelegd koordparcours) blijf ik vol schieten.