Maand: april 2007

!
Vanochtend zat ik in Paradiso voor de persconferentie waarbij Fabchannel haar nieuwtjes met de pers deelde en waarbij Carolien Gehrels als wethouder Kunst en Cultuur van Amsterdam de start van Cultureplayer lanceerde: een project dat 10 van de meest befaamde kunstinstellingen die Amsterdam rijk is een extra impuls aan hun intternetaanwezigheid gaat laten geven zodat zij ook voor nieuwe doelgroepen en internationaal ge

Soms is een mens boos.
Het schijnt erbij te horen.
Ik ben zelden boos.
Een als ik al boos ben, bedenk ik heel vaak al vaak de excuses voor de mensen waarop ik boos ben:
ze zullen het zo niet bedoeld hebben, ze wisten niet dat, ze realiseerden zich niet dat, als zij zich gerealiseerd hadden dat hun actie dit gevolg had gehad, dan hadden ze hat vast niet zo gedaan, als ik nou maar dit, dan hadden zij niet dat……
Met een bovenstaand programma, is er ook geen bal aan om boos te zijn, want puntje bij paaltje had ik het in dat scenario anders moeten/kunnen/willen doen on de reden van mijn boosheid niet plaats gevonden te laten hebben.
Dat schiet niet op, is het uiteindelijk in je genuanceerder afwegingskader toch je eigen schuld.
Vast heel wijs, maar past helemaal niet bij onversneden boosheid. Dan moet je lekker kwaad zijn op iets/iemand/ de hele werdeld of minstens een aanwijsbaar stuk daarvan.
Scheldwoorden bedenken die je niet hardop uit zou willen spreken, maar toch wel even wil denken.
Tijdelijke conclusie: ik ben een dweil in emotioneel bevredigend boos zijn.
Gelukkig ben ik beter in vreugdevol blij zijn. Ik verlaat dit pad (scheldend op weet niet wie en als dan treedt bovenstaand scenrario toch in werking) en ga weer terug naar al die dingen die mij blij maken.
Maar weest gewaarschuwd, ik kan best boos worden, alleen heeft niemand daar last of profijt van (aan dat laatse moet ik wel wat gaan doen, want als er niemand profijt heeft van mijn boosheid, dan was tie al helemaal voor niets en dat is zonde)

foto: Jos van der Lans

Vandaag vergaderde de Eerste Kamer o.a. over de regeringsverklaring.
In diezelfde Eerste Kamer vond ook een interview voor het GroenLinks Magazine plaats over de functie van en beweegredenen voor het bloggen binnen GroenLinks plaats met een aantal actief bloggende GroenLinksers (de

Het staarde me al een paar dagen aan vanuit de etalage.
En…
Het was heel niet een overbodige uitgave.
Ben toe aan mijn 5e badpak sinds de opening van buurman sportschool.

Samen met koffiedrink en naarschoollfiets moedervriendin Hester, reed ik er nog maar een keertje langs.

Zooo retro..vonden we beiden.

Maar nu istie van mij.
Nu maar hopen dat het past, want dat zat en nu net even niet in in dat zaakje.

Vondelpark op zondagmiddag samen met Tim.
Ik was blij dat we niet als spelletje hadden afgesproken de mensen te tellen, niet te doen.
Een gang naar het Melkhuisje, de oranje skippybal was nieuw, de gang naar het Melkhuisje, bijna zo oud als ikzelf.
Mijn eerste nieuwe fiets werd er gejat toen ik een jaar of zeven was (nooit meer een echt nieuwe gekregen terwijl het niet eens mijn schuld was).

Op het terras was he zo druk dat er geen enkel tafeltje meer vrij was.
Op stoelenjacht en op zoek naar een tafeltje waar er nog wel 2 mensen bijkonden. Dat vonden we inclusief gratis gesprekspartner voor mij en een speelmaatje voor Tim. Het zonnetje scheen, de gesprekspartner was bepaald in voor een praatje.

In mijn tas brandde het boek dat echt echt uitgelezen wilde worden, zo mooi.
Het werd een gezellig compromis: we hadden het over kinderen, lengte, (haar kind veel groter, maar het mijne ouder) leeftijd en het Melkhuisje: over de eurosluprmachines (ja ze mochten van ons best een kwartiertje op het springkussen voor 2 eur p.p.). Tja en als de een een stuiterbal voor 50ct mag trekken uit zo’n apparaat, waarom de ander dan niet.*

Na een kwartiertje leegde ik mijn tas, waarin ook nog Volkskrant en Parool zaten.
“Als je soms een stukje krant wilt…”?” om vervolgens in mijn boek te verdrinken.

Er zijn maar weinig mooiere plekken om in een mooi boek te duiken dan op zo’n uitbundig druk terras: iedereen blij, vanuit je ooghoeken krijg je de wereld nog mee, maar verder is er niets dan het boek.

Ik las De uren, van Michael Cunningham, gevonden op de boekenmarkt van Tim’s school.
Zo’n gelukkige vondst: kende de schrijver, daar had ik al eerder een prachtig boek van gelezen, kende niet het boek dat niet tegelijkertijd een knappe verwijzing naar en een hommage aan Virginia Woolf bleek te zijn.

Van al die vele momenten dat ik als kind, met kinderen in diverse leeftijdsstadia, altijd maar weer op die blauwe stoeltjes (die zijn vast net zo oud als ik ondertussen) heb doorgebracht, zal het uitlezen van dit boek en het slaken van de diepe zucht die past bij het uitlezen van een boek dat je uit wilt hebben maar dat tegelijkertijd niet uit mag zijn, me nog lang heugen.