Volstrekt ongepast, speelde dit gedicht van Thomas Hardy de hele avond door mijn hoofd.
Het werk afkrijgen bleek toch echt weer even wat langer te duren dan gedacht, maar ging met veel plezier, morgen mag ik op vakantie.
Het gedicht heeft daar allemaal helemaal niets mee te maken, past al helemaal niet bij het trieste nieuws dat op mijn voorgrond zit, toch blijft het zoemen…

Het gedicht heeft jaren in mijn opeenvolgende kantoren gehangen vanweg zijn opwekkend onverwacht hoopvol einde

I leant upon a coppice gate
When Frost was spectre-gray,
And Winter