“Het heeft de koningin behaagd” die tekst ken ik nog wel.
Als stadsdeelvoorzitter mocht ik met die tekst een aantal lintjes opspelden omdat het de koningin had behaagd. Inhoudelijk kun je er van alles van vinden, het ceremonieel betekent wel wat voor de mensen die een lintje krijgen en het opstelden voelt ook best gewichtig.
Afgezien van het ene raadslid dat hoewel groots met zijn lintje schamperde “volgens mij heeft de koningin geen flauw idee van wie ik ben en wat ik doe” zijn mensen die zo’ n onderscheiding ontvangen vaak behoorlijk onder de indruk.
Vanmavond zag ik dat Hans van Manen een koninklijke onderscheiding had gekregen. Weinig vreemds aan vond ik, maar wat me wel vebaasde was dat Job Cohen de onderscheiding overhandigde terwijl de koningin in hoogst eigen persoon in de zaal zat.
Ik had altijd gedacht dat “wij dat mochten doen” omdat de koningin onmogelijk zelf al die onderscheidingen uit kon delen. Zo werd mij ooit door een 100-jarige het bestaansrecht van de stadsdelen verklaard: Ja jullie zijn er natuurlijk omdat de burgemeester nooit zelf al die 100-jarigen kon bezoeken. Een lieve verklaring die ik in tact liet al was het maar omdat het de buurtgerichte en burgernabije functie van de stadsdelen wel op een heel speciale manier verklaarde.

Het is vast zo dat onder het mom van gelijkheid, de koningin ze helemaal niet doet, maar het verbaasde me wel even dat de “het behagende koningin” behagelijk in de zaal zat terwijl Cohen het werk deed.

Mijn laatste daad en laatste lintje als stadsdeelvoorzitter