Ik kreeg voor de zoveelste keer de rillingen bij de beelden van de uit de hand gelopen scholierendemonstraties.
Niet vanwege de scholieren op zich, maar omdat sommige demonstraties het nu eenmaal in zich hebben om onbeheersbaar te worden en uit de hand te lopen en dat de beelden ervan je je altijd doen schamen voor het achterlijke, zinloze, elkaar versterkende geweld van partijen die op dat moment volgens het script van de dag tegenover elkaar schijnen te moeten te staan en zich dus ook zo gedragen.
Ik heb een hekel aan geweld, atijd gehad en ook mijn studentenactivisme heeft me daarin nooit gehard, kennelijk toch echt een ras PSP’er.
Niet dat ik ze niet genoeg meegemaakt heb, de studentendemonstraties waarbij het bezetten van een kruispunt onherroepelijk leidde tot inzet van politie met paarden, de bezettingen van de vleugels van het universiteitsbestuur, of het IBG gebouw te Groningen waarbij ik de derde sommatie nooit afwachtte, veel te bang om daadwerkelijk geconfronteerd te worden met geweld.
Ik zaf de krakersrellen destijd vanuit een zolderkamer en kan nog steeds niet zeggen wat me met het meeste afschuw vervulde: het harde getimmer van de ME of het consequent treiteren en fysiek belagen door de krakers: geweld deugt gewoon niet en al helemaal niet als je slim genoeg bent om te zien dat als op een bepaalde manier gespeeld, de rol van demonstrant en de rol van politie onvermijdelijk tot fysiek tegenover elkaar staan gaat leiden.
Wat nu precies het verschil maakt tussen een demonstratie die niet uit de hand loopt en eentje die wel uit de hand loopt, ik weet het niet: beheersdheid, organisatie en controle aan beide kanten, dat helpt vast, maar er hoeft er van beide kanten maar eentje een beetje door te slaan en de vlam is in de pan – waarop ieder vanuit zijn rol zich met ongetwijfeld een heel terecht gevoeld gevoel van ja maar als hij dit, dan ik dat, zich uiteindelijk toch moeiteloos in het geweldsscript stort, hoezeer daar ook sturing vanuit de organisatie van bedei partijen op uit geprobeerd wordt te oefenen..
Ik zal nooit vergeten dat ik in totale afschuw toen ik ME’ers met paarden zag naderen in Den Haag (er was weer eens een kruispunt bezet, favoriete actie in die dagen, redelijk zinloos vond ik, maar het riep wel altijd reactie op en daar leek het om te doen tenslotte, met klem een kaartje van het Malieveld naar Het Centraal Station kocht, waarop de chauffeur me bevreemd aankeek en zei dat het maar