Maand: december 2007

Altijd weer een leuk moment als je diverse notitieblokken leeghaalt en daarna probeert de herkomst en relevantie van je aantekeningen weer te ordenen:
eerst sorteren, daarna pas teruglezen: stapeltje werk, stapeltje Nivon, stapeltje GroenLinks….

Ik schiet met enige regelmaat in de lach over wat ik opgeschreven heb, ook nu weer:

“Knutselen binnen Kaders:
Leden die strategie een vies woord vinden en potentiele kiezers die onze strategie niet begrijpen…….”

Die avond zat er niet zoveel optimisme in het panel geloof ik.

Onbehoorlijk slap en moe, als in die reclame waar een vrouw op een mega uitvergroot bed zit, tegen de dag aanhikt (bij haar gaat het over door een vitamientje)
Het werkoverleg op het schoolplein met medemoeders leverde een algemeen beeld op, de fut is er bij een ieder uit, de vakantie mag wel komen.

Onderweg naar huis mezelf op een kleine zonneboost getrakteerd, technologie van wamte en licht hielp.
Thuis me aangesloten bij Worldcommunitygrid.org
De rekenkracht van mijn computer heeft geen last van een winterdip en wordt vanaf vandaag in een grid gebruikt om problemen op te lossen.
Fair Trade.
Allen thuis wel weer onevenredig veel energie verspild door te willen googelen op het fimje van die vrouw uit de vitaminereclame: sommige dingen vind je ook daar niet.

Zaterdag een uitermate geslaagde avond in Podium Mozaiek in de serie Different Vibes.
Mooi concept: een voorstelling met vooraf een Diner Culturel: een gezamenlijke tafel met bezoekers van de voorstelling, makers, de programmeur en mensen die iets over de voorstelling kunnen vertellen.
Afgezien van het leuke en lekkere eten met onbekenden, krijg je van te voren boeiende informatie, kennismaking met de artiest waardoor je beleving van de voorstelling nog completer wordt.

Wij hadden een avond in het teken van Voices of Tommorow, de nieuwe talenten. Wij luisterden naar Karsu, een amsterdams turkse singer/songwriter van pas 17 jaar en Rosalia Royo, een spaanse zangeres/gitariste/componiste.

Karsu bleek ik al eerder gehoord te hebben op de GroenLinkse aftrap voor de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Zij heeft een mooie stem die zeker als ze turks zong, heel vol en diep klonk. Haar familiefavoriet klinkt nog steeds na in mijn oren (hier te horen, doorspelen naar 11e minuut). Bij

En als je dan besluit je laatste avond voor het weekend weg in de kroeg te duiken met het Beginsel en Strategiepanel, werkt de wet van de kroeg – er in is makkelijk, eruit vaak wat moeilijker –
Nog licht wankel op mijn schreden, onderweg naar weekend weg. Blog can wait.

Met drie youngsters tussen 10 en 19 in huis, bieden we al jaren effectief weerstand tegen nog weer andere vormen van beeldscherm dan PC, Gameboy en TV.
De consolestrijd werd op afstand gevolgd, maar niet in huis gehaald.
Tim speelt op PC, Gameboy en mijn mobieltje, maar nieuwe platformen kwamen er even niet in, hoewel erg voorradig.
We weerstonden de druk van Intertoys, Communis Opinio en de druk uit diverse sociale schoolgemeenschappen ” zij hebben allemaal…”
“Ja maar jij hebt Rollercoaster” was afdoende ,plus dat de hele fysiek ingewikkelde interne kamerverhuizing met plaatsing van een eigen PC vanuit Tim een gelukzalig “nu heb ik eindelijk mijn eigen favorietenbalk” opleverde en voorlopig weer even veel voldoening schonk.
Dat de goedheiligman de hypes eerst even goed analyseerde, is voor ons geen verrassing…..dat ik vanavond als enige mijn eerste spelletje tennis gewoon van de Wii won, wel.
Alhoewel, mijn resultaten bij flipperen komen real life altijd zwaar uit de heupen, dus dat ik in simulatie met de armsensor ook wel raad weet, misschien wel logischer dan ik denk.
Terwijl ik schrijf, maken de kinderen ons gezin op de Wii to diverse Mii’s.
Op het moment dat ze mij gingen vragen of ik mijn Mii met of zonder onderkin wilde, ben ik maar even naar rustiger oorden afgetaaid, in de vileine wetenschap dat als ze morgen willen tennissen, ik mij Miitje wel sta.

De man in het publiek tijdens de lezing, stelde een vraag.
Die werd door de spreker beantwoord met een tegenvraag “wat doe je, waar werk je”
Waarop de man antwoordde: “ik ben consultant”.
…
“Ja maar je hebt toch ooit wel een vak geleerd?”

De spreker had al eerder een bewonderswaardig vermogen aan de dag gelegd om mensen tegen zich in het harnas te jagen.

En toen ik na diverse omzwervingen van ziekenhuis in West, naar OBA op het Oosterdok, naar cafe met internetbespreking (plug je gewoon je stekker in de restaurantbank, super) bij Amstel en weer terug was gereisd, het eten, de journaals, maar

Samen met GroenLinks Oud-West in OT 301 kijken naar “An inconvenient truth van Al Gore” ter gelegenheid van een aangeklede ledenvergadering.
OT 301, broedplaats in Oud-West en winnaar van de Amsterdam Prijs voor de Kunsten 2006, heeft een heuze filmzaal met echte bioscoopstoelen, dus zagen we de fil im de setting die hij verdiende.
Alle kritiek erkennende, Amerikaans en all, de film laat wel een inpact achter; is het niet de boodschap van de film zelf, dan minimaal het impact dat de film op de buitenwereld heeft gehad: het klimaat is hot, duurzaamheid gaat in het bedrijsleven spelen en technologische vernieuwingen hebben duurzaamheid nu hoog in ’t vaandel.
Leuk was dat na afloop van de film er onmiddelijk een zoekende discussie ontstond over wat OT 301, dat binnenkort weer aan haar gebouw moet gaan verbouwen, aan duurzaamheidsmaatregelen in kon gaan bouwen en hoe ze dat ook voor de buurt zichtbaar kon maken. Een samenwerking lag voor de hand en wordt vast nog verder ontwikkeld.

Vandaag een dagje Women Inc., want morgen andere verplichtingen.
Een programma dat zo vol was, dat je de weg in het spoorboekje kon kwijtraken, maar ook heel inspirerend was als je gewoon bij het drinken van de koffie al met volstrekt onbekende dames in gesprek raakte (leuk kennis te maken, trouwens).
Bij de koffietafel voorspelde een golf van flitsen en fotografen dat Prinses Maxima rakelings langs ons heen zou komen, niets voor gedaan dus.
Ik was getuige van het moment waarop een aanklampende dame wel heel erg emotioneel werd toen ze Maxima vertelde over het onrecht dat vrouwen wordt aangedaan door de verdeling van geld en macht over de sexen: confronterend ook wel, je zo laten gaan en het onrecht zo groot en onoplosbaar maken, lost het vast niet op, aan de andere kant meende ze het wel tot in het diepst van haar wezen.
Het enige onderdeel van het van te voren bedachte programma dat ik wel haalde, was het luisteren naar de Masterclass van Mathilde Santing, twee uur lang genieten: niet alleen van het zingen der masterclassers, maar ook van de rake en toch liefdevol gegeven tips, een aantal songs zal ik na vandaag nooit meer hetzelfde beluisteren. Jammer dat Mathilde Santing vandaag zelf niet echt zong, doet ze morgen wel om 15 uur, maar dan heb ik al een afspraakje met Al Gore (z’n film dan).
Wat ik niet verwacht had, maar wel gebeurde, was dat ik me in de setting van de grote zaal, toch liet betoveren door het fenomeen Segolene Royal en het effect dat zij op een zaal vol vrouwen had: met haar verhaal over haar presidentscampagne, het vechten tegen de beeldvorming van incompetente vrouw en de bewogenheid waarmee ze de sociale issues op de kaart zette, gaf de zaal wel een heel sterk gevoel van “wij vrouwen voor beter” gevoel, en eerlijk toegegeven voelde dat best heel lekker.
Een topdag met voorbeeld en topvrouwen.