“Kijk eens Mamma, zonder handjes”.
Deze tekst behelst al zolang ik mij kan heugen een soort van “zie je wel, je kan het meissie”.
In oorsprong slaat hij vast op een kind dat trots laat zien dat het met losse handen kan fietsen, ik gebruik hem altijd als interne dialoog met mijzelf als ik iets volbracht heb, waar ik van te voren nog net niet helemaal zeker van was.
In die categorie had ik er even veel de afgelopen tijd.
Gisteren stond ik als projectleider Glas in de Klas, voor het eerst na mijn studiestage “een beetje voor de klas” en al stond ik jarenlang voor publiek, hield ik toespraken en gaf ik soms een training, ik zal niet ontkennen dat ik dat best spannend vond.
Van inschrijving tot catering, van lesinhoud tot aanplakbiljet, van sprekers, tot deelnemersmotivatie, van badges (vergeten), van vraaggestuurd en dus nog niet weten wat er de volgende keer op het programma staat tot het inrichten van een stimulerende leeromgeving, ik mocht (zo voelt het) en moest het allemaal doen.
Gisteren was de eerste sessie van de leergang Glas in de Klas (een stimuleringsprogramma voor leerkrachten die al veel willen met ICT in de klas, in het kader van een stimuleringsprogramma voor het amsterdamse onderwijs omdat tegen de zomervakantie 85% van de amsterdamse leerlingen op school kan gaan beschikken over een supersnelle glasvezelverbinding en de schoolbesturen en de gemeente het wel een slim idee vinden als die dan ook gebruikt gaat worden).
Het “klasje was wat kleiner dan wat zich opgegeven had (gratis, vrijwillig) en de begeleiders (van de Pabo, Kennisnet, Boa en de Waag) zorgden nog net niet voor een bijna