Uitgenodigd bij een groep vrouwen van het Nivon voor wie ik een lezing ga houden ter gelegenheid van hun aanstaande 60 jarig jubileum in september, was het vandaag even kennismaken.
Net na de oorlog begonnen met hun activiteiten: op de eerste vakantieweken moesten de deelneemsters nog zelf een onsje koffie en suiker meenemen want dat was nog op de bon…
Een rijk verleden, waarvan mooie highlights aan mij geopenbaard werden tijdens het voorbereidingsgesprek.
Van mij willen ze een jeugdige(!) en nieuwe invalshoek op Nivon, vrouwen, het nu en de toekomst en ook het nieuwe feminisme…
Of ik wel wist waar ik ja tegen gezegd had?
Nee, maar dat geeft volgens mij niets want dat vind ik alleen maar leuk en samen gaan we er iets moois van maken onder een werktitel “Zijn de boontjes gedopt of koken we nog steeds de rapen gaar?”

Later op dezelfde dag een vergadering van het strategiepanel voor het toekomstproject van GroenLinks.

Nivonners en met name de mensen die het Nivon met de paplepel hebben meegekregen en doorgegeven, zijn enorm bevlogen mensen die het vormingswerk voor de arbeiders en het staan voor de arbeiders als groep in een hoog vaandel dragen.
Ik voel mij daar “ondanks/dankzij” het lidmaatschap van het “met een intellectueel omkleed imago” van GroenLinks en mijn idealen enorm bij thuis.
In de wandeling door de historie die tijdens de voorbereiding aan de orde kwam, bleef het gemopper op de huidige PvdA natuurlijk niet lang uit.
Het Nivon dat voor is gekomen uit het voormalig vormingsinstituut van de voorloper van de PvdA, wordt nog steeds grotendeels bevolkt door mensen die hun leven lang PvdA stemmen/stemden.
Ik kom bij het Nivon, net als vanmiddag vaker mensen tegen die zwaar teleurgesteld zijn in “het afgooien van de ideologische veren” en het niet meer onverkort en zichtbaar/begrijpelijk opkomen voor de “arbeidersachterban” waar zij als Nivonners hun hart, thuis en bevlogenheid bij hebben.
Niet alleen dat, maar ook dat een partij als de SP er dan “met onze mensen” vandoor gaat, dat steekt.
Ook in het strategiepanel van GroenLinks komt een soortgelijke discussie aan de orde en ook daar zien we met lede ogen aan dat de SP er met een deel van onze traditionele/potentiele achterban maar belangrijker nog “de mensen voor wie we het doen” vandoor gaat.

In mijn altijd aanwezige wens om alles te verbinden, vond ik dat een hele mooie samenvattende gedachte voor vandaag:

Wij vinden onze achterban veels te belangrijk om die aan een andere partij over te laten.
Als je knokt voor wat kwetsbaar is, dan wil je je mensen in je eigen huis.