Auteur: admin

Nog nooit was ik zo dicht bij Lowlands als gisteren.
Helaas bleef het bij Kiss en Ride, waarbij The ride me dicht bij het terrein bracht, de kiss uitbleef want dat doe je niet meer als 19 jarige zoon.
Met een licht gevoel van spijt, de line up is gaaf, reed ik toch maar door naar mijn vergadering in Rotterdam.

Wat een stad.
We fietsten vandaag de hele dag door San Francisco, helemaal goed.
Ik ben wederom betoverd door deze stad.
Mijn achterhoofd zint op mogelijkheden voor een langer verblijf later: wil Amsterdam niet nog meer met SF, moet Groen Links hier niet iets doen?
Voorlopig gewoon maar even genieten van het fietsen, de piepkleione vredesdemonstratie, de Height, de brug, de baai, de mensen, het uitzicht….en morgen weer.

Als je dochter op haar 17e besluit voor surfen in de wieg gelegd te zijn (direct na haar eerste surfles en haar eerste surfongeluk dat haar ruim 4 uur met pijn op de EHBO had laten doorbrengen) dan is dat heel wat btere en dan wanneer haar moeder op 44 (zes jaar geleden wezen de voortekenen die kant al op) besluit dat ze eigenlijk toch wel graag in in San Francisco zou willen wonen voor een tijdje. Dochterlief kan het allemaal zeker nog doen. Ik moet toch echt heftig gaan verzinnen wat mij voor een paar maanden aan SF zou kunnen verbinden.
Ik voelde het al eerder: wat een stad, voel me hier helemaal thuis.

Onze laatste dag in de camper brengt ons naar de kust vlak bij San Francisco.
Morgen de camper inleveren. Vandaag een rustdagje aan de kust.
Marco reserveerde de camping al een tijd geleden zodat we verzekerd waren van een plaatsje met Ocean view.
Lotte besloot hier ter plekke een eerste surfles te willen hebben en regelde dat heel daadkrachtige helemaal zelf.
Als onderdeel van de filmcrew zat ik samen met Janny met fototoestel en filmcamera in de aanlsag om al haar vorderingen en die van Marco vast te leggen. Vanuit een echte surfshop in Pacifica werden Marco en Lotte in de wetsuits gehezen en kregen zij eerst een kwartiertje droogsurfles op het strand. We filmden hun eerste pogingen die er bemoedigend uitzagen. Helaas kreeg Lotte ruzie met een tegenwerkend surfbord dat vol op haar hand klapte.
Na veel pijn en een dikke hand, werd Lotte door de surfleraar in het plaatselijke ziekenhuis afgeleverd, waar zij en ik samen keken of het in het echt allemaal wel zo mooi is als de Amerikaanse ziekenhuisseries beloven. We zagen geen dokter Mc Dreamy of Shephard, maar wel veel uren ziekenhuis. Ze waren er erg lief, maar hielden ons uiteindelijk wel 6 uur van de straat: na foto’s en de dokter bleek er gelukkig niets gebroken maar wel een stevige “contusion en bruises”. Met prachtige braces, pijnstillers en een zeer geavanceerde mitella, mochtn we het ziekenhuis weer uit, lukte het ons maar ternauwernood om de amper engels sprekende taxichauffeur ons terug te laten brengen naar San Francisco RV Resort, Pacifica Highway One. Gelukkig waren we nog net op tijd terug om “de zon in de zee te zien zakken” en heben we genoeg foto en video materiaal om het surfen toch nog in de herinnering een succes te laten zijn.
Bij de regsitratie in het ziekenhuis kregen we meteen een “financial advisor” toegewezen vanwege de rekening, maar op een of ander manier liet ons verzekeringsbewijs diepe indruk achter. We verlieten het ziekenhuis zonder ook maar en cent te betalen, een rekening mee te krijgen of een creditcard te hoeven trekken en dat terwijl de oudere dame die naast ons in de behandelkamer lag, gevallen nadat ze was geschrokken vn de seniorebus bij het dagactiviteitencentrum (gelukkig was de heup van deze 80jarige dame niet gebroken en mocht ze met haar kinderen naar huis), de rekening cash ging betalen voor ze het ziekenhuis uit ging.
Een bizarre tegenstelling.

Over een uurtje lopen wij hier beneden tussen de wortels van deze imposante rotsen in Bryce National Park.
Nu nog een fiks aantal meter hoger aan de eieren met spek voor ontbijt voor onze camper bij Ruby’s Inn.
Met internet.
Ik was eerder in Bryce en ook diep onderin.
De schoonheid en kracht die er daar van de aarde uitgaat is heel bijzonder.

Na 4 dagen Amerika, voor het eerst weer even internet.
Al honderden foto’s gemaakt, maar nu nog even niet toonbaar.
Via Chicago met de Zephyr trein naar Denver, prachtig later meer.
De 30 foot camper opgehaald en twee dagen in Yellowstone geweest: beeldschoon ook later meer.
De dagen zijn supervol, meestal geen enkel telefoonbereik, maar beperkt electriciteit en bijna net zo fnuikend eigenlijk geen tijd om iets te verwerken of in te typen.
Ik doe het maar even met het ouderweste opschrijfboekje en steekwoorden.
Ondertussen zit ik in nu in een steeds kouder wordende buitenlucht op een terrasstoeltje naast de ondertussen gesloten kampwinkel en over minder dan 6 uur rijdt de camper alweer verder naar Salt Lake City.
Meer volgt, maar naar het zich nu laat aanzien komt een echt annotated verslag pas bij terugkomst.

Lotte wordt vandaag 17.
Met haar verjaardagsdatum heeft ze haar verjaardag al op diverse plekken in de wereld gevierd: in de trein tussen Chicago en Denver is weer een mooie voor in haar verjaardagsbibliotheek

Vandaag de grote start van onze Amerikareis.
Samen met Marco’s moeder zitten wij 16 dagen in Amerika.
We vliegen op Chicago, nemen de trein naar Denver om vervolgens met een camper naar San Francisco te rijden vanwaar we na 3 dagen SF weer naar huis vliegen.
Dag 1:
Vliegen van Amsterdam naar Chicago.
Gehel tijdverward gaan we daar aankomen.
Voor ons is het qua gevoel 7 uur ’s avonds, maar Chicago klokt 12 uur ’s middags.
Sinds we maar 1 dag in Chicago blijven, moeten we het tijdsverschil maar benutten door in een klap te acepteren dat het middag is

Met de tassen al gepakt voor het Berlijnse bezoek arriveerde, zijn de voorbereidingen op het laatste moment nihil.
Zojuist de ontbijttafel voor 9 personen gedekt, maar dat is het dan ook wel.
Gisterenavond veel Duits en veel herinneringen: Marco was 16 toen hij voor het eerst naar deze mensen in Berlijn ging, dochter Lotte ook 16 toen zij er afgelopen maand was en nu zitten ze twee weken in ons huis.
Tim heeft Duits vooralsnog tot te moelijk verklaard en aangezien hij dat met Frans in Frankrijk ook al had gedaan, ging hij maar over op het engels dat moest hij toch voor de komende weken oefenen. Frankrijk heeft hem daarin al een aardig end geholpen want er komt verbazend veel engels uit dat mannetje.
Later op de avond nog een ingewikkelde discussie en dat na aardig wat glaasjes prosecco over de nieuwe zorgvorm in Duitsland: een poolse verpleegster in huis voor je moeder waarbij de poolse weinig verdient maar onderdak heeft en moeder niet meer rap rap in minuten geholpen wordt maar de hele dag aanspraak heeft. De arbeidsomstandigheden kunnen daarbij behoorlijk slecht zijn. In het duits over WMO, kosten voor de zorg, vakbonden, waardering, loon en toekomstscenario’s. Dat hakte er in.
Over een paar uur schakelen we over op het engels en dat blijft het voorlopig even.
De blog de komende weken vanaf de andere kant van de oceaan.