Auteur: admin

Vanavond gelukkig weer even tijd voor het aanpassen van de weblog.
Het is nog steeds niet hoe ik het hebben wil, maar we gaan de goede kant weer op.
Ik doe het te weinig om het anders dan met trial en error aan te pakken, maar blijf dat leuk vinden: als er tenminste iets lukt en je niet steeds weer alles weg moet gooien.
Gefriemel met templates, css, php, brackets en kleurproefjes…..zou natuurlijk oook eens een cursus kunnen gaan volgen.
Morgen de hele dag geen tijd, dus zo moet het maar even, het uitproberen gaat door.
Nog even wachten op de post “Dit is hem dan”.

Vanavond bij de nieuwjaarsreceptie van het College van B&W van Amsterdam in het Concertgebouw.
Voor de 9e keer op rij, voor het eerst niet op functie en persoon uitgenodigd, maar via de partijlijn toch aanwezig.
Ontspannen: hoefde niets, was niet in functie, had niet de meesten vorige week aan de vergadertafels ook al gezien, hoefde niet eens zaken te doen.
Ik genoot lekker eerst van het programma van Miranda van Kralingen die het allemaal heel erg leuk en ontspannen deed inclusief een aria aubade voor 5 ingezamelde mobieltjes: muziek om van te genieten.
De toespraak van de burgemeester zei alles wat er gezegd moest worden, maar klonk mij voor het eerst wat minder ge

We probeerden het dwars door de Top 2000 heen, maar dat interfereerde al snel met de downloadcapaciteit van ons muzikaal geheugen, de Top 40 quiz.
Onze twee”Leo Blokhuis” know alikes tegen de rest van het gezelschap.
Er wordt heftig gezongen, geneuried in de krochten van het geheugen gezocht en het gaat het heftig aan toe: “ik schreeuw niet, ik houd de stemming erin” of “voor iemand die niets zegt te weten’ zeg je wel veel’ je lijkt je vader wel”. Op de volgende editie van het spel mag het nummer van de Stichting Correlatie niet onvermeld blijven. Toch is het enorm leuk

Zoals wel vaker op dit tijdstip in december, was er een engeltje in de buurt.
Al mijn eerdere logjes zijn er weer.
Mijn oude verschijningsvorm ga ik in het nieuwe jaar weer vinden.
Eerst een paar daagjes zonder computer.

Niks niet uploaden
Deze keer is een virus de boosdoener.
Niet op de computer.
Hij legt mij lam.
Ik ben even onder zeil.
Opladen komt morgen wel weer

Tja, ik had er nooit over nagedacht, maar de cadeautjes onder de kerstboom kun je ook verkeerd uitpakken.
Onder de kerstboom lag een gloednieuwe versie van mijn weblog programma.
Daar wilde ik wel mee aan de slag.
In een te heftige opruimwoede, ruimde ik net iets te veel van de server op, waardoor ik vlak voordat we onderweg gingen naar ons kerstdiner elders een fatale witte pagina kreeg.

Ligt niet aan het programma, lag aan mijn opruimwoede!

Ik beschouw het maar als een uitnodiging voor een bijlesje.
De server is weer mooi opgeruimd op wat lelijke files na die niet wegwilden, maar die voor straf hernoemd werden tot troep.

Morgen alle files en foto’s maar weer uploaden.

Voor nu, even de boodschap dat mijn adres niet gekaapt is, ik nog besta.
Ik heb vakantie, dus kan mooi aan de slag met een transformatieproces van de standaardlook, naar wat het ongeveer was.
Alles komt goed.

The Sound of Music: zo'n ding waar ik tot op heden alleen kop, midden of staart ahd gezien maar nog nooit helemaal.

Ik snap nu ook waarom, wat duurt dat ding avondvullend lang.

Samen met dochter op de bank, sing along ondertiteling erbij, hielp niet heel erg bij mij.

3 uur samen met Lotte kijken was eigenlijk heel leuk, maar au hoe komen die liedjes nou weer uit mijn hoofd……

Mijn hoofd bedacht wel 20 redenen om niet te willen, maar ik liet me toch gewillig pushen:

Skifit bij de sportschool

De rest van het gezin heeft baat bij versterking van de zwakste schakel in het skigezelschap en daarnaast: zo leuk is het niet om altijd links en rechts door je hele gezin voorbij gezoefd te worden, en eenmaal verhit beneden begroet te worden met een enthousiast "mag ik gaan" van de jongste.

Dus ging ik maar weer een intensieve relatie met mijn hemstrings aan, liet ik toe dat bovenbenen, buik en bilspieren tot brandens toe gedrild werden door een van de sportschoolinstructeurs waarvan ik me altijd afvraag wat ze toch in het eten van die mensen doen. Met de vriendelijkste lach, een speedy enthousiast tempo en stemvolume laten ze je de meest pijnlijke dingen doen.

Ter voorbereiding gaf ik me over aan een traploopmachine die mij tegen een hartslag 133 16 verdiepingen liet klimmen en me daarvoor slechts beloonde met een calorieverbruik van 35, tsss nog niet eens een glas wijn.

Maar ik voel me nu wel heel braaf en gelukkig komt het niet fit gevoel in de gepijnigde onderdelen pas morgen.

De pyama bleek onderhandelbaar, de computer protesteerde tegen deze plotselinge verwaarlozing, maar de schoolvakantie is begonnen en de eerste film geconsumeerd in spinnende tevredenheid

Lijkt al twee dagen gelden dat ik vanochtend mijn jongste zoon uit zijn hoogslaper probeerde te lokken.

"Mam ik wil niet, mijn bed is de lekkerste plek ter wereld".

Ik herkende het gevoel want had dat nog maar 5 minuten geleden bij mezelf overwonnen.

Ik probeerde hem te paiaen met dat hij nog maar twee halve dagen naar school hoefde en dat het dan vakantie was.

"en dan gaan we vrijdagmiddag direct uit school naar de videotheek, huren we een film, kopen we popcorn gaan we naar huis, trekken we onze pyama aan, deken over ons heen…… en dan hebben wij vakantie.

Hij klaarde op en zag het weer helemaal zitten.

Ondertussen lever ik nachtwerk, raak ik op pijnlijke momenten een halve avond werk kwijt door een document niet goed te bewaren en stuur mezelf nu naar bed. Stress, ondanks het feit dat ik met mezelf had afgesproken dat ik na het stadsdeelvoorzitterschap de hectiek van het werk even wat minder zou zoeken (helpt niets, ik vind het veel te leuk).

Ik paai mezelf opeens met hetzelfde pyamamoment als waar ik vanochtend Tim mee verlokte.

Alleen heb ik geen flauw idee waar ik tussen nu en vrijdagmiddag nog de tijd vandaan haal een pyama te kopen.

Geloof dat ik morgen bij het ontbijt maar ga onderhandelen over de dresscode en of het ook in ochtendjas mag.