Wow.
Dit was wel even een heel mooi en welkom stukje produktinnovatie:
Een ven met watervernevelaar.
Hoe het werkte weet ik niet helemaal: het lijkt me lastig een wateraansluitpunt op 6 plekken op je terras.
Dat het werkte was volsrekt duidelijk.
Van de 4 terrassen op rij, waren er drie leeg.
Dit terras zat tjokvol.
De avond van te voren bleken er plaatsjes vrij te komen op een zeiltocht langs de kust bij Cannes.
Of we wilden?
En of het een bezwaar was dat er gefilmd werd voor een TV station als promotie voor de camping?
Dacht het niet.
Wel even een verklaring tekenen dat we geen geld voor de vertoning van de beelden zouden vragen.
Dus helaas geen carri
De vakantie nadert haar einde.
Het werk wacht en vermengt zich langzaam met het optimaal genieten.
Ondertussen is het hier eindelijk zo warm als we het gewend zijn en maakt de rust alhier dat ik verword tot iemand die de zon op de huid voelt, het ruisen van de wind geniet en vanuit een halve oogopslag naar de mensen langs het zwembad kijk.
Het hele afgelopen jaar vertoonde mijn bureaublad het zwembad waar ik nu mijn baantjes zwem.
En o wat herkende ik het weer toen ik hier weer was.
Ik plons dagelijks met veel liefde mijn bureaublad in.
Om negen uur zwem ik mijn baantjes in een uitzicht van hoge bergen aan alle kanten, blauwe lucht en groene bomen.
Dat de rest van de campinggasten dan nog in bed ligt en ik zeker een half uur het zwembad voor mij alleen heb en daar heel alleen met de omgeving heel nietig lig te zijn, maakt de wereld even helemaal perfect.
“Het leven laat zich maar al te graag liever beschrijven dan beleven”
Geciteerde wijsheid uit een van de vele bladen die mijn schoonmoeder altijd voor ons meeneemt op vakantie (waardoor ik bij alle telefonische of internetenquetes altijd maar weer “eens in de afgelopen 12 maanden” kan invullen en dus toch nog meedoe.
Genieten langs de rand van het zwembad.
Deze bleef wwl even hangen. Een waarschuwing voor de weblogger die veel verhaalt maar misschien minder beleeft?
Ik geloof het toch niet.
Soms midden in een gebeurtenis ontstaat er een zin, die ook mijn stukje maakt, maar in herinnering ook het anker van de gebeurtenis blijft en het beleven blijft kleuren.
Waar ik over geschreven heb blijft vaak intenser hangen.
Toch herken ik het wel. Mijn altijd parate camera schiet tegenwoordig minder. Bij het concert van de Stones wilde ik aanvankelijk een plaatje schieten toen Mick Jagger heel dicht bij was.
“Niet doen, ogen open en genieten van het moment”. Ik genoot en heb geen foto.
Het zou me niets verbazen als er binnenkort een verbod op mobieltjes met camera bij concerten zou komen. Je staat toch als band zeker voor een publiek en niet voor een collectie en masse opgestoken mobieltjes te spelen die een buffer zijn tussen jou en het publiek waar je voor speelt.
Door de stromende regen rijden we na Aubenton verder naar Interlaken waar onze vriendjes hun tussenstop hebben gepland.
Vanaf s’avonds genieten we stiekum mee met het nationale Zwitserlevengevoel: 1 augustus nationale feestdag, dus veel vuurwerk langs alle meren waar wij langs komen.
In een klein vlaagje droogte en het nog net niet pikkedonker zetten we ons kleine tentje op en laten ons het welkom onthaal met campingstoelen, gaslamp en biertjes van onze vriendjes welgevallen terwijl het laatste vuurwerk over onze hoofden het meer in duikt.
De volgende dag bezoeken we met een ruim 1,5 uur durende treinreis de Jungfraujoch.
De treinreis is spectaculair en het uitzicht onvoorstelbaar, dit is meer ons Zwitserlevengevoel.
Op 3600 meter krijgen er aardig wat mensen last van hoogteziekte en ook wij lopen langzaam en voelen duidelijk de ijle lucht.
De samenkomende gletschers, de hoogte, de zichtbare geschiedenis van het landschap, de weinige zuurstof: je houdt je adem in
Bizar zomervermaak.
De oudste habitu
“Ik loop langs etalages
posters schreeuwen
afgeprijsd
want de lente komt eraan
alles moet weg
Een stem op de radio
prijst van alles aan
vindt dat ik niet zonder kan
Maar hij weet niet wat hij zegt
hij weet niet wat hij zegt
Want wat ik nodig heb…….
Heeft zij alleen voor mij
onbetaalbaar en voor geen geld te koop”.
(Voor geen geld te koop, Tr
Wij zetten Mick af in Aubenton, ergens tussen niets en nergens in Noord Frankrijk.
Hij gaat daar mee helpen bouwen aan de droom van zijn theaterdocent. Een oud vervallen landhuis wordt internationale theaterschool, de eerste lessen staan gepland in september.
Het huis heeft alles wat je je bij een oud vervallen landhuis kan voorstellen, maar ook veel meer. Met een glas in de hand krijgen we een rondleiding en ondertiteling.
Uit de vele kleine feiten en details en een beeldend verhaal over hoe het straks zal zijn, begint het te leven: Grondvesten uit de 12e eeuw, een wijnkelder met flessen uit langvervlogen tijden, veel puin, mooie open haarden en een paar ruimtes waar je afgezien van een stevige lap sop en een verfje niets meer aan moet doen.
We worden aangestoken door het enthousiasme en het kost me weinig moeite meer om door het verval heen de droom in praktijk te zien. Mick zal armen, benen en rug de komende tijd stevig voelen, maar daarvoor staat hij wel aan de wieg van het realiseren van een mooie droom.
In mijn eentje de berg afzakken naar het dorpje.
Sigaretten zijn er niet op de camping, ook niet bij de supermarkt dus dat maakt een gang naar de plaatselijke Bar Tabac onvermijdelijk
Op het terras in mijn eentje een kopje koffie.
Snuivend aan het straatbeeld,
De plataan, de kastanje, de ruisende fontein.
Flarden van franse conversaties: le ton musique, de woorden vaak onverstaanbaar.
Genieten van de anonieme opname in het dorpse Frankrijk.
Deze week speelt er een acrobatisch cirus op het dorpsplein dus als bonus soundchecks en jongleren.
Koffie en een frans dorpspleintje.
Als je er over nadenkt wel bijzonder eenvoudige ingredi
