Webwereld Saranna Maureau

Gisteren Tims kerstdiner op school, een dagje eerder dit jaar vanwege dan niet samenvallen het offerfeest, hij at zoveel dat hij een beetje pijn in zijn buik had.
Vandaag het traditionele kerstdiner van Kees en Henk in buurthuis De Havelaar.
Al jaren een erg leuk moment in het jaar, dit jaar even zonder de druk van het samenvallen met het schoolkerstdiner.
Het eten was dit jaar ongeevenaard lekker, o.a. bigosj met Vlaamse stoofpot, ik heb meteen om het recept gevraagd.
Leuk, lekker en heel gezellig.
En toen kwamen wij buiten en toen sneeuwde het….en dat is toch wel hardstikke mooi.

Natuurlijk wist ik eigenlijk wel dat ik een aantal fysieke onderhoudsbeurten ten tijde van mijn bestuursperiode lichtelijk verwaarloosd had.
Het onontkoombaar besef dat ik daar toch echt verandering in moest brengen na diverse strenge interieure monologen, was ook echt rijpend.
Mijn tandartsbezoek deze week had dan ook veel weg van de situatie waarin de garagehouder de auto bekijkt en droogjes zegt dat hij vast lang niet in de garage is geweest.
Mentaal gewapend – ja het was mijn eigen schuld, had ik maar eerder….- liet ik zijn observaties over me heen komen en gaf hem ruiterlijk gelijk alhoewel ik nog wel met gespeelde zekerheid ergens nog wel terug wist te geven dat ik het woord “kanaalbehandeling” na het vorige bezoek toch definitief uit mijn woordenboek had verbannen.
De tandarts was heel mild en verweet mij mijn trouweloosheid helemaal niet. Sterker nog hij bood mij grootmoedig aan om ons contact gewoon maar weer even wat te intensiveren..
Waar vind je nou zo’n man?
Ik heb hem gevonden – hij mij ook – dat wordt nog een bloeiende januari relatie die ik met open mond tot een bestendig happy end mag gaan brengen.

“Wij gaan naar de Dijk vanavond”
“Worden jullie dat nou nooit eens zat?” vroeg mijn dochter.
Nou nee dus!
Ze heeft ergens gelijk, we gingen gisteravond voor de zoveelste keer naar De Dijk, en zelfs voor de zoveelste keer naar de decemberconcerten van De Dijk in Paradiso.
Het leek alsof het met haar woorden in het achterhoofd weer nog mooier was dan anders.
De Dijk is gaaf, Paradiso is gaaf: De Dijk in Paradiso is extra gaaf en dat vinden ze zelf ook geloof ik.
Een golvende zaal en maar liefst drie toegiften: alweer zin in de volgende keer!

Een mens doet soms vreemde dingen op de vrije vrijdagavond.
Ik ging niet jaren 60 dansen en ook niet naar een bandje, want vond mijzelf te moe.
Wel ging ik op zoek naar bruikbare informatie voor mijn werk – ben op het moment bezig een leergang over breedbandige internet educatieve toepassingen voor het amsterdamse onderwijs vorm te geven- en klikte van link tot link een boel interessante dingen langs (ik doe dit al avonden lang en ben het nog steeds niet zat).
Tijdens een zelfvergund rustmoment vulde ik de online assesmenttool voor ICT competenties in het onderwijs van Ict op school in.
Met mijn ICT competenties zat het wel goed, competenties als leerkracht werden hier (gelukkig) niet getest zodat ik ook niet door de mand kon vallen.
Mijn onderwijservaring is beperkt tot de universitaire onderwijsstage en de laatste keer dat ik voor de klas stond was (afgezien van de symbolische lessen die ik als portefeuillehouder onderwijs mocht geven) zo’n 18 jaar geleden op een scholengemeenschap in Lelystad.
Mijn lesmethode, engels geven door de teksten van popsongs te analyseren en naar de muziek te luisteren werd door de leerlingen wel op prijs gesteld, de muziekkeuze minder: “Juf we hebben liever de Backstreet Boys dan uw Anne Clark en Pink Floyd”
Maar ja, dat was nog In de tijd dat ik de computer als niet veel meer dan een veredelde tekstverwerker zag, hetgeen me doet denken aan het grapje dat ik laatst hoorde: een kind ziet een typemachine en zegt “dat is een slimme computer, die print meteen!”

Altijd weer een leuk moment als je diverse notitieblokken leeghaalt en daarna probeert de herkomst en relevantie van je aantekeningen weer te ordenen:
eerst sorteren, daarna pas teruglezen: stapeltje werk, stapeltje Nivon, stapeltje GroenLinks….

Ik schiet met enige regelmaat in de lach over wat ik opgeschreven heb, ook nu weer:

“Knutselen binnen Kaders:
Leden die strategie een vies woord vinden en potentiele kiezers die onze strategie niet begrijpen…….”

Die avond zat er niet zoveel optimisme in het panel geloof ik.

Onbehoorlijk slap en moe, als in die reclame waar een vrouw op een mega uitvergroot bed zit, tegen de dag aanhikt (bij haar gaat het over door een vitamientje)
Het werkoverleg op het schoolplein met medemoeders leverde een algemeen beeld op, de fut is er bij een ieder uit, de vakantie mag wel komen.

Onderweg naar huis mezelf op een kleine zonneboost getrakteerd, technologie van wamte en licht hielp.
Thuis me aangesloten bij Worldcommunitygrid.org
De rekenkracht van mijn computer heeft geen last van een winterdip en wordt vanaf vandaag in een grid gebruikt om problemen op te lossen.
Fair Trade.
Allen thuis wel weer onevenredig veel energie verspild door te willen googelen op het fimje van die vrouw uit de vitaminereclame: sommige dingen vind je ook daar niet.

Zaterdag een uitermate geslaagde avond in Podium Mozaiek in de serie Different Vibes.
Mooi concept: een voorstelling met vooraf een Diner Culturel: een gezamenlijke tafel met bezoekers van de voorstelling, makers, de programmeur en mensen die iets over de voorstelling kunnen vertellen.
Afgezien van het leuke en lekkere eten met onbekenden, krijg je van te voren boeiende informatie, kennismaking met de artiest waardoor je beleving van de voorstelling nog completer wordt.

Wij hadden een avond in het teken van Voices of Tommorow, de nieuwe talenten. Wij luisterden naar Karsu, een amsterdams turkse singer/songwriter van pas 17 jaar en Rosalia Royo, een spaanse zangeres/gitariste/componiste.

Karsu bleek ik al eerder gehoord te hebben op de GroenLinkse aftrap voor de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Zij heeft een mooie stem die zeker als ze turks zong, heel vol en diep klonk. Haar familiefavoriet klinkt nog steeds na in mijn oren (hier te horen, doorspelen naar 11e minuut). Bij

En als je dan besluit je laatste avond voor het weekend weg in de kroeg te duiken met het Beginsel en Strategiepanel, werkt de wet van de kroeg – er in is makkelijk, eruit vaak wat moeilijker –
Nog licht wankel op mijn schreden, onderweg naar weekend weg. Blog can wait.

Met drie youngsters tussen 10 en 19 in huis, bieden we al jaren effectief weerstand tegen nog weer andere vormen van beeldscherm dan PC, Gameboy en TV.
De consolestrijd werd op afstand gevolgd, maar niet in huis gehaald.
Tim speelt op PC, Gameboy en mijn mobieltje, maar nieuwe platformen kwamen er even niet in, hoewel erg voorradig.
We weerstonden de druk van Intertoys, Communis Opinio en de druk uit diverse sociale schoolgemeenschappen ” zij hebben allemaal…”
“Ja maar jij hebt Rollercoaster” was afdoende ,plus dat de hele fysiek ingewikkelde interne kamerverhuizing met plaatsing van een eigen PC vanuit Tim een gelukzalig “nu heb ik eindelijk mijn eigen favorietenbalk” opleverde en voorlopig weer even veel voldoening schonk.
Dat de goedheiligman de hypes eerst even goed analyseerde, is voor ons geen verrassing…..dat ik vanavond als enige mijn eerste spelletje tennis gewoon van de Wii won, wel.
Alhoewel, mijn resultaten bij flipperen komen real life altijd zwaar uit de heupen, dus dat ik in simulatie met de armsensor ook wel raad weet, misschien wel logischer dan ik denk.
Terwijl ik schrijf, maken de kinderen ons gezin op de Wii to diverse Mii’s.
Op het moment dat ze mij gingen vragen of ik mijn Mii met of zonder onderkin wilde, ben ik maar even naar rustiger oorden afgetaaid, in de vileine wetenschap dat als ze morgen willen tennissen, ik mij Miitje wel sta.

De man in het publiek tijdens de lezing, stelde een vraag.
Die werd door de spreker beantwoord met een tegenvraag “wat doe je, waar werk je”
Waarop de man antwoordde: “ik ben consultant”.
…
“Ja maar je hebt toch ooit wel een vak geleerd?”

De spreker had al eerder een bewonderswaardig vermogen aan de dag gelegd om mensen tegen zich in het harnas te jagen.