Webwereld Saranna Maureau

Dinsdag was ik bij een zeer enthousiaste presentatie van het praktijkboek voor schoolbuurtwerk binnen het basisonderwijs in Westerpark.

De presentatie werd druk bezocht.

Ik fotografeerde een trotse collega portefeuillehouder, ik zag een collega uit een ander stadsdeel die geinteresseerd was en mee had gefinancierd aan de methodiekbeschrijving van dit mooie project dat in stadsdeel Westerpark al jaren goed loopt.

Ook stadsdeel Bos en Lommer was nieuwsgierig.

Daarnaast werd het boek aangeboden aan een welzijnsinstelling in Rotterdam (Sinds wij het opbobuwwerk uit Rotterdam haalden, lijkt het me niet meer dan terecht dat zij een geslaagd Amsterdams praktijkvoorbeeld terug krijgen).

De sfeer tijdens de presentatie was bijzonder enthousiast en aanstekelijk

Heleaal mijn ding: iets ontwikkelen, er trots op zijn en het dan aan anderen aanbieden.

Ik leg het gekochte praktijkboek morgen tijdens mijn staf voor en wacht op een positieve reactie.

Donderdag namen we in Oud-West afscheid van zes van de zeven buurtregisseurs.

Een echte aderlating.

Onze “dichtbij politie”, heel veel kennis van de wijk en haar bewoners, in een klap bijna allemaal weg.

Het afscheid was een echte buurtgebeurtenis met veel buurtbewoners en stadsdeelmensen, een “echt Oud-West sfeertje” volgens een van de aanwezigen.

Het gaat de afgelopen jaren in een stevig stijgende lijn met de veiligheidsgevoelens en daling van criminaliteitscijfers.

De buurtregisseurs hebben in de afgelopen jaren een aantal mooie successen weten te behalen en een stevige binding met de buurt gehad.

De nieuwe buurtregisseurs waren alvast allemaal aanwezig om kennis te maken met de buurt

Ik ga mijn maandelijkse wandeling met de bekende buurtregisseur missen, de kennis ook.

We lieten ze gaan met mooie woorden van dank en een overlevingspakket voor buiten Oud-West, want daar zal het voorlopig nog wel even wat kouder zijn vanuit het warme bekende Oud-West nest.

Vorig jaar was ik boos over de uitreiking van de Harri

Donderdagmiddag gaf ik een interview voor Mtnl.

Zij wilden van mij als lid van de jury weten waarom stadsdeel Zeeburg de diversiteitsprijs van de gemeente Amsterdam had gewonnen.

Sinds ik me heb voorgenomen me niet meer zo druk te maken over die TV camera’s, beleef ik er meteen een boel meer lol aan.

Terwijl ik wired quasi aan het werk achter mijn bureau zat, viel me op wat een mooi plaatje ik eigenlijk voor mijn neus had.

Onder het motto “mag ik even terug schieten” was de foto snel gemaakt.

Wat volgde was een leuk interview.

Er is sprake van een klein binnenbrandje bij de Amsterdamse brandweer.

De nieuwe brandweercommandant wordt een vrouw.

Is me dat even schrikken, (koud)watervrees bij de brandweermannen.

Anoniem wordt er stevig “gespuid”.

Brandweer en vrouwen, water en vuur?

De nieuwe commandant Carolien van de Wiel is nu nog directeur van het Amsterdamse Waterleidingbedrijf

De afgelopen jaren heeft de brandweer heel gericht brandweervrouwen aangesteld. Hard nodig want met toen niet meer dan 3% vrouwen in dienst, is de brandweer een van de laatste mannenbastions.

De Amsterdamse Brandweer stond dit jaar zelfs zelfs genomineerd als winnaar voor de diversiteitsprijs voor de Gemeente Amsterdam: “Ook de Brandweer is ons opgevallen. In het afgelopen jaar is het aantal nieuwe medewerkers voor het merendeel vrouw, bijna 60%. Omdat de vrouwen zich ook in de hogere rangen bevinden is er naar het oordeel van de jury sprake van een bijzondere prestatie” aldus het juryrapport.

Ik hoop dat deze watervrouw al voor hetere vuren heeft gestaan en wens haar veel succes.

Mijn advies: Carolien zet je Zuidwester op en blus dit brandje voor het een veenbrand wordt!

Vandaag even niets.

In mijn enthousiasme over het feit dat GroenLinks het makkelijker wil maken voor politici om te webloggen, heb ik mij aangemeld als testgebruiker voor het webloginstrument..

Daar waar ik op mijn eigen weblog voornamelijk in functie schrijf, heb ik nu een GroenLinkse weblog erbij.

Voor mij ook een leuke oefening in het wel neerzetten van GroenLinkse statements.

Gelukkig met een hele dag veel te doen, maakte de krant en een andere partij het me gemakkelijk om op de dag dat de testlog de lucht in ging al een eerste oefening te wagen.

Voor hun gemoedsrust waarschijnlijk heel goed dat reigers niet kunnen lezen.

Bij mijn vorige item waren we nog maar halverwege de commissie, de discussie ging nog lang verder, het samenvatten en concluderen was een enorme klus. Toen aan het eind van de avond het onderdeel aan bod kwam waarop ik het woord zou moeten voeren -de indeling van de raadszaal- , was iedereen blij met de de voorgestelde pragmatische oplossing en had ik aan twee zinnen genoeg.

De hoeveelheid werk voor het DB was vanavond niet eerlijk verdeeld, ik had het te doen met mijn collega’s die de rest van de avond het inhoudelijk antwoord moesten geven.

Vanavond zit ik bij een brede commissievergadering over de planvorming van De Hallen.

Natuurlijk gaat het daarbij uitgebreid over de effecten van een parkeergarage van 650 plaatsen op de luchtkwaliteit.

GroenLinks maakt zich, ondanks het feit dat zij destijds ingestemd hebben, zorgen hierover, mede gezien het na het nemen van het besluit binnengekomen stedelijk actieplan luchtkwaliteit en andere zorgwekkende berichten.

Na diverse positieve reacties, de oplossing van de VVD: verbied houtkachels.

En vandaag waren er opeens even heel andere dingen belangrijk.

Vanochtend bereikte ons het bericht van het overlijden van Willem.

Voor mij voornamelijk bekend als “de man van” Joke, fractievoorzitter van een van onze raadspartijen en als actieve buurtbewoner in de Da Costabuurt.

De laatste keren zag ik hem bij Eten met de Buren, op zijn verjaardag, maar toch slepend met pannen soep vanuit zijn keuken ter ere van dit buurtuitje en later bij de daaropvolgende feestelijke Quartoze Juilletviering op het Da Costaplein waar hij met veel verve achter de piano zat, nu opeens dood en thuis temidden van veel bloemen en kaarsen

Het draadje blijkt zo dun.

Eng zo dichtbij te zien aan de ene kant, vredig temidden vanuit zijn thuis aan de andere kant.

De zeldzame momenten dat je al levend zo dichtbij de dood komt, en dichtbij het verdriet van anderen, daar wordt een mens toch stil van.