Vanavond gingen wij gezinswijs uit eten ter gelegenheid van het afscheid van onze 10 jaar lange vaste oppas Syl.
Tim nu in groep 8, bijna twaalf, is te oud om op gepast te worden. Dat vindt hij en dat vindt zij.
10 jaar lang vast onderdeel van ons gezin en nu in de laatste week van ons gezinswijs samenzijn, markeerden wij het afscheid in een week die in het teken staat van afscheid.
Oudste zoon Mick vertrok vorig jaar naar Belfast voor een internationaal uitwisselingsproject bij de Belfast Community Circus: een expeditie die aan beide kanten zo goed is bevallen dat hij er nog een jaartje aan vast gaat knopen – welliswaar nu hier voor een vakantiestop- maar half september weer voor een jaar naar Belfast!
Lotte vertrekt donderdag voor 4 jaar studie in Amerika: supergaaf maar wel eng ver weg!
Morgen staat in het teken van haar afscheidsfeest: feest thuis en daarna voor leeftijdsgenoten in de kroeg.
Hoewel zowel Mick als Lotte zich afgelopen weekend op Lowlands ophielden, stond en staat het hele huis in teken van vertrek: 6 kilo pompoen voor de pompoensoep tijdens het afscheidsfeest, open koffers en XL emigratiekoffers, vacuumzuigzakken om je kleren 75% in omvang te laten slinken, hoeveel gewicht mag je ookal weer mee naar Amerika, last minute lenzenkeuring, weblogopstarts, uitnodigen van hen die je vergeten bent, schoenenselectie, kastopruiming, telefoonopzegging etc etc.
Toch best een beetje onder de indruk van wat er komen gaat vlucht ik in opruim-, kook- en selectieactiviteiten: nu regelen, straks voelen.
Vanavond bij een van onze favoriete restaurantjes Daar Baand (de enige vrouwelijke Iraanse chefkok in Nederland) stond in het teken van 10 jaar samen en herinneringen aan hoe we ooit samen begonnen met onze oppas. Zij had speeches voor de twee oudsten waarin ze terugblikte en ook maar weer even als voorbode voor de komende week liet zien dat de tijd vliegt en je kinderen groot zijn voor je het in de gaten hebt (cliches zijn cliches omdat ze zo waar zijn, maar dat voelt niet altijd zo waar als nu).
Lotte gaat veel verder weg dan onze vaste oppas waarmee we al meteen afspraken dat er welliswaar een eind aan de structuur is gekomen, maar dat we elkaar vaak zullen blijven zien en dat ze incidenteel die te oude Tim toch best nog wel een keertje op visite wil hebben (grag zelfs) en dat ze hem inicidenteel ook best nog op wil vangen.
Realiseer me nu dat op de vele lijstjes van te doen en te kopen deze week ik toch het fenomeen zakdoekjes vergeten ben, maar goed: zij zijn groot……dan kan ik dat ook best zijn!