Auteur: admin

De laatste dagen is het heel relaxed in Huize Overtoom: beetje wassen voor de vakantie, de laatste mailtjes, huis schoonmaken om het over te kunnen dragen aan onze Berlijnse vrienden die vanaf maandag twee weken ons huis overnemen, en veel Tour de France kijken.
Marco heeft eindelijk ook vakantie en hij viert het begin daarvan door veel Tour te kijken en veel commentaar te geven (als Ducrot ooit niet meer kan praten, kan Marco zo voor hem als verslaggever in de plaats, hij zegt hetzelfde en vaak ook nog een minuutje eerder ook).
Vanaf maandag 16 dagen Amerika, dan heb ik weer wat te vertellen.
Morgen wisseling van de wacht in huis, 9 mensen in huis en te slapen met de gaande en komende koffers in de gang, met zijn allen eten en de zondagavond samen met de Berlijnse vrienden doorbrengen (inpakken is dan klaar hebben we afgesproken) waardoor we waarschijnlijk straks ontspannener dan ooit zullen vertrekken.

Mijn echtgenoot roept altijd dat hij een blije belastingbetaler is.
Daar hebben we er denk ik niet zo veel van, maar ik doe graag met hem mee.
Al een paar weken hing mijn eerste belastingbetaling als “zelfstandige” (tegen de tijd dat ik de haakjes bij dit woord durf weg te halen, wordt het vast wel eens wat) me boven het hoofd: Electronische aangifte omzetbelasting.
Vanmiddag ben ik er maar eens ingedoken.
Zojuist mijn eerste betaling overgemaakt, op tijd.
Niet verder vertellen, maar voel me nu best een beetje “een grote meid” weer een vinkje bij wat er gedaan moest worden en het is toch weer een stapje in deze “zelfstandigheid”.

Foto: website Mediamatic

Het zal je maar gebeuren, je hebt een oer-Hollands merk dat staat als een huis, net nog het verwijt gekregen dat je worsten bepaald niet koosjer geproduceerd worden en dan gaat er een kunstproject met je naam aan de haal. Tss…

Foei of Joepie?

Ik ben erg voor Joepie: ik zou mijn eigen afdeling marketing en promotie een extra weekje vrij geven na deze actie, anderen deden het werk al:
* Gratis publiciteit (die natuurlijk groter wordt als je er boos om wordt, dat snap ik ook wel),
* je wordt geroemd als cultuurdrager van de Nederlandse Cultuur,
dank u wel Mediamatic, mag ik u als directeur marketing een vrijwillige bijdrage aan uw project geven. ….

“Mediamatic kijkt naar Arabisch-Nederlands kunst, design en kunst en cultuur.
En daarom vragen we hoe een Arabische Hema zou zijn: El HEMA!
De warenhuisketen Hema is de de meest publieke manifestatie van de Nederlandse cultuur. Je hebt volkeren die hun identiteit vinden in kerken tuinen of badhuizen. Wij Nederlanders identificeren ons met de Hema; het levende monument van praktische kleurige helderheid en “waar voor je geld”.

De Hema is het alif en baa (abc) van de inburgering.
Wij houden allemaal van de Hema en de Hema houdt van ons allemaal.
Daarom spreekt de vraag naar een Arabische Hema direct tot de verbeelding: het is de verbeelding van de vraag naar een Arabisch Nederland.”

Gelukkig lijkt de juridische dreiging van de Hema weer van tafel.
Echt Hema is namelijk ook Echt Kunst en Echte Hollands Koopmanschap en nuchterheid.

Meestal laat ik de tv voor wat hij is.
Vanavond bleef ik gelukkig hangen.
Ademloos keek ik naar de documentaire over eerwraak gemaakt door Seren en Yeter van de stichting Verdwaalde Gezichten samen met Frans Bromet.
De power, de betrokkenheid, de manier waarop de discussie aangegaan werd, het willen onderzoeken, verklaren, veranderen, ik vond het indrukwekkend.
Of eer dan maar niet afgeschaft moest worden als er zoveel narigheid uit voortkwam?
“nee eer is iets moois, iets van jezelf, dat moet je willen hebben, alleen de wraak moet afgeschaft worden, de eer moet blijven”.
Op zo’ n manier je omgeving en omstandigheden van vrouwen willen veranderen, petje af.

Ik wentel deze dagen in een zalig zonnetje op de camping.
Mijn dagelijkse baantjes zwem ik nu tussen een kom van bergen met de zon op het water.
Ik lees eens wat en draai me om op de zonnestoel.
Kleine afwasjes, vers stokbrood en croissantjes bij het kampwinkeltje. In de afgelopen 15 jaar is deze plek toch langzaam een tweede thuis geworden en bij het zwemmen in de sportschool, waan ik me oachter mijn ogen in het campingzwembad.
Tijdens de siesta als het te warm is bij het zwembad werk ik wat in de schaduw bij de tent.
Het draadloos netwerk heeft zich deze week openbaard, dus chat ik af en toe wat als Lotte thuis is, kan ik werken en mailen en had ik gisteravond een heuze videochat met Marco die nog in Nederland aan het werk is, dat was gaaf.
Morgenmidag weer terug naar Nederland, nog een weekje aan het werk en daarna hebben we allemaal vakantie.

Ha dit is toch mooi nieuws uit Oud-West via de electronische Parool die ik op de campingin Frankrijk bij een temperatuur van boven de 30 graden bezorgd kreeg:
Stadsstrandje bij De Hallen aangelegd
OUD – WEST – Aan de Bilderdijkgracht, bij de Hallen en het stadsdeelkantoor van Oud-West, is een stadsstrandje geopend. Op het braakliggende stuk grond is op een oppervlakte van 4000 m2 fijn zand opgespoten.

En nu maar hopen dat de zomer er achter aan komt.

Marco’s bedrijf liet voor hem als fervent fietser zijn eigen sponsortrui maken.
Helemaal mooi en lekker druk, precies zoals hij zijn fietstruien graag heeft.
Dit weekend fietste hij in Frankrijk.
Een kleine fotoshoot op de boulevard te Nice paste daar wel bij.

Het draadloos internet op de camping wil nog niet echt, alhoewel het al een tijdje in de planning schijnt te zitten.
Maar dat betekent dat ik het uitje naar het internetcaf

De schoolvakantie is begonnen.
Tim is vrij, Lotte een weekje naar Berlijn, Mick naar zijn geliefde Aubenton waar hij weer een paar weken de handen uit de mouwen gaat steken voor het bouwen aan de theaterschoo, Marco moet nog 3 weken werken. Dat wat ik nog moet doen kan vanachter de computer, dus eigenlijk overal.
Op het plan stond daarom twee weken kamperen met Tim bij Eerbeek.
Het weer gooide roet in het eten, want hoe ik ook ontkende, de weersverwachtingen voor de eerste week waren dramatisch en kamperen in de stromende regen is wel stoer maar niet echt leuk.
Na een stevige stimulans van Marco -ik wist voor mezelf veels te veel bezwaren op te werpen- viel een erg lekker besluit: kamperen ja, maar dan op de favoriete camping in de bergen bij Nice.
Ik rijd niet veel en 1300 kilometer met kind alleen rijden, das een behoorlijk stuk.
Maar het vooruitzicht ondanks de verwachtingen dit jaar toch op “mijn” camping te kunnen zijn en de aanmoedigingen van Marco,deden het werk.
Gewapend met het luisterboek “Rafael” van Jan Eilander togen Tim en ik samen op pad.
Ik leerde in

Vrijdag lopend naar het concert van Keane, zaterdag op de fiets naar de Dijk, hopelijk een klimaatneutraal cultureel weekend zo, want Live Earth heb ik weinig van meegekregen.
Naats De Dijk in de Heineken Music Hall, tegelijkertijd Sensation White in de Arena.
Dat leidde tot een mooie waterscheiding ter hoogte van de Febo: rechts kleur ging naar de Dijk, links alleen maar wit. Voorwaar een bijzonder gezicht.
Al 20 jaar fan en ontelbare concerten later, dacht ik heel even tijdens het concert dat het naast comfortabel vertrouwd toch ook weinig nieuw was, maar ik had beter mogen weten. Het concert op 070707 was niet alleen het laatste van Mike Booth van de Hot Haarlemmerdijk Horns waarvan De Dijk op een mooie manier afscheid nam; op de knieen spelend naar de sterblazer toe.
Dat wisten we, dus zaten we er ook een beetje op te wachten “nee hoor het concert is echt nog niet afgelopen want ze hebben nog geen afscheid genomen van Mike”.
Maar toen Huub met behoorlijke trots als surprise act Solomon Burke aankondigde, ging de boel echt los.
Burke moet door 4 man het podium opgedragen worden en is een enorme massa vlees, maar zodra hij zijn mond opendoet en gaat zingen, vergeet je dat allemaal en ga ik plat.
Het was maar kort, maar afsluitend met “Everybody needs somebody” was het een opwindend cadeau tijdens een als vanouds prachtig concert van De Dijk.