Auteur: admin

Onze programma’s conflicteerden, maar om vijf uur waren we dan toch eindelijk in het Vondelpark, mijn zoon en ik.

We zagen daar de afsluiting van het Junior Uitmarktprogramma, Te Zotte Zeehonde met “Schateiland”..

Samen klommen we de trappen op, tot boven de toppen van de bomen.

Deed geen afbreuk aan mijn programma, want ook dit was weer popmuziek, maar dan voor kinderen.

Ik genoot.

Zoonlief was wat ongeduldiger “Mam gaan we nu naar de workshop drollen draaien met varken Knor”?

” Nee joh nog even wachten, dit is zo afgelopen”.

Prachtig uitzicht over het openluchttheater en in vizier ook de ultieme oplossing voor Uitmarktbezoekertjes die nog niet kunnen bellen of smsen als ze het bevoegd gezag kwijt zijn.

Op de Uitmarkt stond ik te wachten op mijn moeder en mijn zoontje.

We hadden afgesproken.

“Mevrouw, mag ik u wat vragen? ” klonk het bescheiden.

“Natuurlijk, gaat u gang”.

“Ja ziet u, ik ben hier net alleen met de tramgekomen, ik ben gehandicapt en wil graag naar de Uitmarkt, en nou zou ik willen vragen, mag ik eventjes een tijdje met u meelopen, want alleen is het zo lastig?’.

Wat een gave en stoere vraag: helemaal goed!

Ik vond het zo dapper en accuraat van die man.

Ik wenste op dat moment dat ik even geen afspraak met mijn moeder en zoon had gehad.

Wat had ik die man graag meegenomen over de Uitmarkt!

Vanmiddag met drie generaties sterk op de Uitmarkt.

Hoewel ik weet dat ik naar nieuwe en onbekende dingen op zoek zou willen gaan, is soms de drang naar het bekende sterker:

Het Volksoperahuis, deze keer bijna van achterop bezien. De dynamiek van hun optredens blijft me mateloos boeien. Ook hier ga ik dit seizoen weer naar toe.

De verjonging zette hard door toen ik door het Vondelpark fietste.

Het leek wel Disneyland Parijs bij het Openlucht Theater in het Vondelpark.

Tientallen kinderen in de rij voor een foto met Bert en Ernie.

Tegelijkertijd een nobel doel: Red de NPS.

De kindertjes wilden dat allemaal graag.

Onanks het feit dat ik begrepen heb dat ook in het nieuwe bestel deze programma’s kunnen blijven, zet een handtekening voor Bert en Ernie, Nova en Klokhuis.

Ik had me al eerder laten betoveren, maar deze keer weer net zo hard.

Wende Snijders.

Wat een power, dijk van een stem, prachtige vertolkingen en een stevige performance.

Gaat dat zien, ik zeker!

Naschrift vanwege Zeppo’s B-pakket, met geluidsfragmenten:

Je suis comme je suis

La valse a mille temps

Ca Va (Le Diable)

Chaque Fois (Telkens Weer)

Padam Padam

Heel soms is een dichte onderdoorgang onder het Rijks opeens toch even niet zo erg.

In de verjomgingskuur van de Uitmarkt, dit jaar een aparte kindermarkt in het Vondelpark. Gelukkig mocht hij doorgaan want het was een prachtige plek voor al die kids, en goed bezocht,

Na de nieuwe programering voor jongeren van de afgelopen jaren en deze mooie kinderzet, verheug ik me nu al op nog verder verjonging: bodypainten met peuters, dollen met Dikkie Dik en knuffelrock voor babies.

Uitmarkt.

Jaarlijks groot feest.

Al zolang ik mij kan heugen, schuim ik een weekend lang rond op de Uitmarkt.

Eerst als studente samen met vrienden, als moeder met kinderwagen, maar tegenwoordig steeds vaker in mijn favoriete positie: alleen!

Gewoon lekker rondkijken: links als je links wil, staan blijven als je wilt blijven staan, genieten, luisteren, in gesprek met volstrekt onbekenden, en even zitten in het gras en de boel van een afstandje bekijken.

Vrijdag was ik mee naar de opening voor genodigden, Uitmarkt achter de schermen.

Gezellig en daarnaast utistekend voor het netwerken: de ene hand na de andere, het ene glas na het andere en van gesprek tot gesprek. Lang en uitgebreid gepraat over onze Hallen, mede weblogster gesproken en fiks wat bekenden gezien.

Alleen voor je het weet zit je in een hoek waar van alles gebeurt, behalve het volgen van de Uitmarkt.

Dus toch maar even achter de hekken vandaan en de echte sfeer proeven.

We zagen Bernie’s Lounge, die na de Parade ook de Uitmarkt bestormden. Lekkere muziek, alhoewel het geluid even wegviel. Maar ook akoustisch was het nog steeds de moeite waard.

In Het Parool stond vrijdag een moois stukje over de culturele smaak van de bewoners van verschillende stadsdelen, gemeten door O&S.

Samen met Centrum en Oud-Zuid, heeft Oud-West het grootste aantal cultuurminners.

Oud-West scoort als hoogste als het gaat om popconcertbezoek.

Ik betuig mij een passend burgermoeder van Oud-West, popconcerten bezoeken is verreweg mijn favoriete culturele activiteit.

Ik ga er deze uitmarkt dan ook weer een boel genieten.

Een rijk gevarieerde dag vandaag die begon met een gesprek met Dick Dolman en eindigde met twee uur lang bellen in het mini callcenter van GroenLinks op het stadhuis.

Alle leden worden gebeld.

Het deed mij ernstig denken aan het bijbaantje dat ik een tijdje had bij Interview, maar het blijft toch leuk werk.

Daarnaast zijn GroenLinksers over het algemeen heel vriendelijjk aan de telefoon. Waarschijnlijk al lang blij dat ze niet weer een nieuw telefoonarrangement, een nieuwe electricteitsleverancier of leningoversluiter aan de telefoon hebben.

Tussendoor ook nog het 25-jarig ambtsjubileum van onze markmeester(es) Carla.

Ik heb een hekel aan one-liners en geloof niet zo in mooi weer verhalen.

De neiging om te duiken als er een camera of andere pers in de buurt is, moet ik altijd heftig onderdrukken.

Niet echt handige eigenschappen voor een bestuurder.

Publiciteit en voor de camera verschijnen, is een essentieel onderdeel van het werk.

Ik doe dat dus altijd braaf, ben vriendelijk en probeer zelfs te lachen

Een boer met kiespijn ziet er niet uit voor de camera en zijn boodschap komt ook maar matig over, dus na 4 jaar samen met de collega’s op herhalingsoefening mediatraining.

Aan het begin ben ik net een van die onwillige cursisten van mijn man (leerdoel? Ik heb geen leerdoel, ik ben gestuurd!). Ik zie er tegen op en hoop dat de volgende zeven uur niet al te pijnlijk zullen zijn.

Tegelijkertijd maak ik ruzie met mezelf:

Wat een onzin, je zit nooit om woorden verlegen, je speecht voor de vuist weg, bepaald niet verlegen, beklimt zo een podium, vertelt graag verhalen, geniet van aandacht en je staat regelmatig voor hetere vuren.

Wie gaat er hier nu eigenlijk winnen, jij of die camera?

De trainers zijn door de wol geverfd.

Soms bemoedigen ze, soms zijn ze vriendelijk en begrijpend, soms speikerhard met zuigende vragen.

In weerwil van mijzelf krijg ik er toch weer lol in.

Bij het terugzien van de eigen interviews had ik zelfs