Webwereld Saranna Maureau

Waar zal ik beginnen: dat ik mijn echtgenoot zojuist heb achtergelaten in een hooistoel in het kuurgedeelte van dit hotel?

Dat het hotelbusje ons naar elk ski station brengt vanuit het hotel zodat we maar weinig met die zware dingen hoeven te zeulen?

Het eten?

Het Valentijnsarangement dat er vandaag gewoon zomaar even bijzit (gisteravond was het voltallig personeel noest hartjesballonnen aan het blazen voor vanochtend).

Wij genieten samen met een collega van Marco en haar gezin enorm van bergen, ski’s en alles wat er steeds maar weer bij lijkt te horen.

Ik ski al jaren, maar altijd vanuit een appartement in Frankrijk, nog nooit vanuit een hotel en ook nog nooit in Italie.

Ik kijk mijn ogen uit en geniet enorm van alle verwennerij die er in ons volpension blijkt te zitten.

Het skien gaat uitstekend alhoewel ik nu echt door al mijn kinderen word ingehaald.

Helemaal weg, in de sneeuw, in de watten en in de wolken.

De enige handicap is het rare italiaans toetsenbord op het overigens gratis internetpoint, waardoor de trema’s niet te vinden zijn en de Z op een hele rare plaats zit.

Zo: en nu vakantie.

te laat, te moe!

Ontevreden? dat hangt er van af hoe je het bekijkt.

Normaal gesproken is de laatse vraag een redelijke open deur.

Soms komt het echter er op aan of je je tevredenheid afmeet aan het proces, de resultaten of de gezamenlijke inspanning om ergens uit te komen.

Zonder over het bovenstaande iets te willen verklappen, want mijn voorkeuren ten aanzien van tevredenheidsmeting zijn maar ten dele voorspelbaar voor de buitenstaander en anders wel binnenkamers, citeer ik maar een van onze beroemde straatnaamgevers in Oud-West, want wie zei er ook alweer “het kan verkeren? Geen quiz. Antwoord Brederode.

Al verkerend, soms verkeerdend en meer dan soms  over verkeer gaand, haalden wij vanavond een mooi en verdedigbaar resultaat, al het andere kan verkeren.

Ik heb voorlopig even bijna al het nodige werk gedaan: morgen nog een dagvullend programma met veel belangrijke processen, maar morgenavond, no matter what, even een week in de ruimte van gezin, sneeuw en bergen. Riant vooruitzicht.

Op donderdag 10 februari, van 17.00 tot 19.00 uur open ik het fotoproject ‘Oud-West door ogen van bewoners’ door een reizende fototafel te onthullen in het Buurtmuseum.

Beeldend kunstenaar Dominique Panhuysen heeft 12 bewoners uit stadsdeel Oud-West gevraagd om haar hun blik op de buurt te laten zien. De plekken waar ze langs wandelden, heeft ze gefotografeerd. Van die foto’s maakte ze een mobiele fototafel met 12 albums.

Ik mocht zelf ook mijn plekken in Oud-West aangeven voor de foto. Het wandelen door de buurt en het vertellen over de plekken alleen al was heel erg leuk om te doen. Ik ben ontzettend beniwud naar het resultaat.

De tafel staat van 11 februari t/m 11 maart in de publieksruimte van het stadsdeelkantoor en gaat daarna reizen door Oud-West. Tot 1 maart zijn er ook foto’s te zien in 6 etalages rond het Bellamyplein in het kader van Bellamy by Night.

Opening donderdag 10 februari 2005 van 17.00 tot 19.00 uur in het Buurtmuseum, Wenslauerstraat 51

Programma:
17.00 uur: verzamelen in Buurtmuseum, wandeling langs de etalages
18.00 uur: terug in het buurtmuseum, onthulling van de reizende fototafel door stadsdeelvoorzitter Saranna Maureau.

Ondertekening van het OKC convenant

Volgens het persbericht:

Eind januari heeft stadsdeel Oud-West een belangrijke stap gezet om de kwaliteit van de zorg voor het jonge kind te verbeteren. Stadsdeelvoorzitter Saranna Maureau en vertegenwoordigers van de consultatiebureaus van GG&GD en Amsterdam Thuiszorg, de Opvoedwinkel, het Geboortecentrum, de verloskundigenpraktijk Bilderdijkstraat, ACK Kraamzorg en Bureau Jeugdzorg hebben toen een intentieverklaring ondertekend om in Oud-West een Ouder-en-Kindcentrum (OKC) in te richten. De ondertekening is een stap voorwaarts in de realisatie van een centrale OKC in Oud-West. In de OKC wordt ook de al jaren draaiende opvoedwinkel opgenomen.

Bij het OKC kunnen ouders en verzorgers terecht met vragen over de gezondheid, de ontwikkeling en de opvoeding van hun kind of kinderen. Vanaf het eerste moment van de zwangerschap biedt het OKC deskundige voorlichting en ondersteuning aan ouders, die daaraan behoefte hebben. Het doel is om kinderen een zo groot mogelijke kans te geven om gezond op te groeien en zo goed mogelijk voor te bereiden op een plaats in de maatschappij. Er komen OKC’s in alle Amsterdamse stadsdelen.

In 2004 woonden in Oud-West ongeveer 1380 kinderen van 0 tot 4 jaar. Per jaar worden er ongeveer 440 baby’s geboren in Oud-West. Naar verwachting zal 85 procent van deze kinderen zonder grote problemen volwassen worden. Ongeveer 15 procent van deze kinderen krijgt vroeg of laat te kampen met gezondheids-, opvoedings- of psychosociale problemen of een combinatie hiervan. Vroege signalering en preventie kunnen deze problemen voorkomen. De samenwerkende partners in Oud-West zorgen daarvoor.

Momenteel staat ongeveer de helft van de 0 tot 4-jarigen ingeschreven bij de consultatiebureaus van Amsterdam Thuiszorg in de Borgerstraat, de Helmersstraat en in het Geboortecentrum in de Bosboom Toussaintstraat. De andere helft gaat naar de consultatiebureaus van de GG&GD in de stadsdelen Westerpark en Oud-Zuid. Het is de bedoeling dat er ook een consultatiebureau van de GG&GD in Oud-West komt, zodat straks alle ouders in het stadsdeel zelf terecht kunnen.

Zolang er nog niet

Dinsdagavond raadsvergadering: vol, lang, spannend en controversieel.

Op de agenda stond het besluit om voor de herprofilering van de Bilderdijkstraat toch de bomen te kappen ondanks het feit dat er langdurig door alle partijen geprobeerd is een oplossing met behoud van de bomen te vinden en dat in een eerder stadium ook leek te gaan lukken.

Bomen, herprofileringen en mensen: altijd ingrijpend, altijd controversieel en moeilijk.

Ik heb tijdens mijn raadstijd geen onderwerpen of besluiten gezien waar mensen heftiger op reageren. Ik kan me dat ook goed voorstellen.

Bomen en zeker grote en oude bomen zijn ontzettend belangrijk, zeker in zo’n versteend stukje stad als Oud-West. Belangrijk voor het uitzicht, voor het tegengaan van luchtvervuiling en belangrijk omdat ze nu eenmaal voor heel veel mensen een grote emotionele waarde hebben.

Ik wist zo af en toe niet met wie ik het meer te doen had, met de uitermate betrokken en goed voorbereide insprekers die gedurende de avond hun voorlopig laatste poging om de bomen te redden door het raadsbesluit zagen mislukken, of met collega Toonk die als verantwoordelijk portefeuillehouder al het boegeroep, ellende en scherpe vragen over zich heen kreeg.

Ook GroenLinks dat samen met De Groenen en Leefbaar Oud-West een meerderheid probeerde te krijgen voor een alternatief  waarbij mogelijk wel een groot aantal bomen behouden zou kunnen worden, redde het niet.

Ik vind het doodzonde dat we dit moeten besluiten en weet dat collega’s Werner en Hans er net zo over denken.

Bomen en herprofileringen in een stad verhouden zich helaas vaak slecht tot elkaar. Ik hoop dat de voortgang in de wetenschap het snel mogelijk maakt dat je gewoon wel bijna altijd met zekerheid en behoud van verkeersveiligheid de straten op kunt knappen als dat moet gebeuren.

Helaas werd de sfeer na een goed begin waarin er nog mooie foto’s van iepen en een stuk boomschors aan de raad werden aangeboden, toch wat grimmiger. Toen behalve het applaus en boe-geroep er ook een paar kwalijke opmerkingen her en der gemaakt werden.

Het is natuurlijk heel moeilijk om in zo’n beladen sfeer met ge

Vandaag een van mijn favoriete representatieve taken, op bezoek bij een echtpaar met een 65 jarig huwelijksjubileum.

Gewapend met een plant, een Oud-West boodschappentas en het Groot Amsterdams Sprookjesboek, ontvangen op de koffie tenmidden van het jubilerend paar, de trotse zonen en schoondochters. Al snel weet ik dat er ook nog klein- en achterkleinkinderen zijn.

“We zijn met zijn drie-en-twintigen”. De mededeling op papier zegt weinig, de trotse blik van de dynastiehoudster zoveel meer.

 

Ik word rondgeleid langs de bloemen en planten, de felicitaties en kaartjes en nat

Vandaag las ik op de weblog van Ruud Schulten dat hij is opgestapt als raadslid in Amersfoort en dat hij zijn raadszetel ter beschikking van zijn partrij, de VVD heeft gesteld.

Ik kwam Ruud vorige week tegen bij het onderzoek naar politieke webloggers. Zijn enthousiasme was heel groot, de openheid over logdillema’s ook. Hij had voor ieder van de aanwezigen complimenten over hun weblogs en had ze ook allemaal gelezen.

Voor wat het waard is na een avond, niet iemand waar je nou snel onenigheid mee krijgt en uitermate gedreven.

Zijn afscheidsbrief met tot op het laatst ook nog complimenten voor de griffie, het besluit om niet zelf op het pluche te blijven zitten maar de zetel terug te geven aan zijn partij ondanks de verschillen in opvatting: Klasse, zo zie je dat niet vaak.

Volksvertegenwoordiger word je niet zomaar, daar is een behoorlijke drive voor nodig. Een drive die voor de meeste van ons maakt dat we zelfs tenmidden van gekrakeel, gekissebis en soms nare streken nog in alle oprechtheid zeggen dat het een erebaan is.

Uit jezelf stoppen als gevolg van meningsverschillen is volgens mij een van de moeilijkste besluiten die je kunt nemen als raadlid.

Democratie is een prachtige uitvinding en een groot goed, maar het veelvuldig vertrek van mensen na incidenten of onenigheid maakt het toch soms ook een beetje een hondenbaan.

Het lijkt soms wel alsof er beroepen zijn waar je inbreng soms meer op waarde geschat wordt en waar je collega’s meer hun best doen om je binnen de boot te houden.

De weblog van Ruud blijft gelukkig in de lucht en hij blijft actief. Ik ben benieuwd naar het nieuwe perspectief.

 

Okay, nog eentje dan. Zovaak gebeurt het nu ook weer niet dat ik alleen maar positief ben over de media.

Deze week had AT5 een special over Tuindorp Oostzaan, 5 dagen lang als laatste item van het nieuws.

Mijn beide naamgeefsters, Oma Sara en Oma Anna woonden respectievelijk in Nieuwendam en in Tuindorp Oostzaan.

Als kind kwam ik daar graag en veel.

Zowel Tuindorp Oostzaan als Nieuwendam zijn voor mij gekleurd met alleen maar mooie kinderherinneringen:

 spelen, logeren, verjaardagen bij Opa en Oma: St. Maarten vieren met erwtensoep en selderykoekjes vooraf (die lustte ik niet, maar ik had het er graag voor over), in de tijd dat je in Amsterdam echt nergens St. Maarten kon vieren behalve daar.

Oma Saar was jarig op Koninginnedag: altijd aan het eind van de middag liep ik door de feestende stad naar het Centraal Station om naar haar verjaardag te gaan. Toen ik ouder werd, wilde ik dan eigenlijk stiekem liever in de stad blijven en ging soms s’avonds dan nog wel terug heet feestgedruis in.

Nu ik niet meer naar de verjaardag van Oma Saar hoef/mag, mist de Koninginnedag toch een belangrijke tocht.

Op de dag dat ik mijn rijbewijs haalde was mijn eerste tochtje naar Opa en Oma, door de IItunnel, dat viel me vies tegen: pas op de terugweg kwam ik erachter waarom: ik was vergeten de handrem er af te halen, bij de rijles was die er namelijk altijd al af.

Op de verjaardag van Oma Anna haalden we de laatste jaren altijd Chinees: vers geoogste kersen uit Tiel en Chinees van het Annanasplein. Ik mocht altijd mee uitzoeken, ik kon zo goed kiezen en hoeveelheden bepalen. Altijd kregen we dan een kalender of fles wijn als cadeautje voor de jarige oma.

Na Oma’s dood, besloten we jaarlijks r

En w