Vandaag las ik op de weblog van Ruud Schulten dat hij is opgestapt als raadslid in Amersfoort en dat hij zijn raadszetel ter beschikking van zijn partrij, de VVD heeft gesteld.

Ik kwam Ruud vorige week tegen bij het onderzoek naar politieke webloggers. Zijn enthousiasme was heel groot, de openheid over logdillema’s ook. Hij had voor ieder van de aanwezigen complimenten over hun weblogs en had ze ook allemaal gelezen.

Voor wat het waard is na een avond, niet iemand waar je nou snel onenigheid mee krijgt en uitermate gedreven.

Zijn afscheidsbrief met tot op het laatst ook nog complimenten voor de griffie, het besluit om niet zelf op het pluche te blijven zitten maar de zetel terug te geven aan zijn partij ondanks de verschillen in opvatting: Klasse, zo zie je dat niet vaak.

Volksvertegenwoordiger word je niet zomaar, daar is een behoorlijke drive voor nodig. Een drive die voor de meeste van ons maakt dat we zelfs tenmidden van gekrakeel, gekissebis en soms nare streken nog in alle oprechtheid zeggen dat het een erebaan is.

Uit jezelf stoppen als gevolg van meningsverschillen is volgens mij een van de moeilijkste besluiten die je kunt nemen als raadlid.

Democratie is een prachtige uitvinding en een groot goed, maar het veelvuldig vertrek van mensen na incidenten of onenigheid maakt het toch soms ook een beetje een hondenbaan.

Het lijkt soms wel alsof er beroepen zijn waar je inbreng soms meer op waarde geschat wordt en waar je collega’s meer hun best doen om je binnen de boot te houden.

De weblog van Ruud blijft gelukkig in de lucht en hij blijft actief. Ik ben benieuwd naar het nieuwe perspectief.