Waar zal ik beginnen: dat ik mijn echtgenoot zojuist heb achtergelaten in een hooistoel in het kuurgedeelte van dit hotel?

Dat het hotelbusje ons naar elk ski station brengt vanuit het hotel zodat we maar weinig met die zware dingen hoeven te zeulen?

Het eten?

Het Valentijnsarangement dat er vandaag gewoon zomaar even bijzit (gisteravond was het voltallig personeel noest hartjesballonnen aan het blazen voor vanochtend).

Wij genieten samen met een collega van Marco en haar gezin enorm van bergen, ski’s en alles wat er steeds maar weer bij lijkt te horen.

Ik ski al jaren, maar altijd vanuit een appartement in Frankrijk, nog nooit vanuit een hotel en ook nog nooit in Italie.

Ik kijk mijn ogen uit en geniet enorm van alle verwennerij die er in ons volpension blijkt te zitten.

Het skien gaat uitstekend alhoewel ik nu echt door al mijn kinderen word ingehaald.

Helemaal weg, in de sneeuw, in de watten en in de wolken.

De enige handicap is het rare italiaans toetsenbord op het overigens gratis internetpoint, waardoor de trema’s niet te vinden zijn en de Z op een hele rare plaats zit.