Webwereld Saranna Maureau

Woensdagavond was de offici

Een van de grootste verschillen die andere culturen ervaren met die van de Hollandse, is het gemak waarin je als gast wordt uitgenodigd voor het eten.

Bij ons mag iedereen blijven eten, maar het komt er zelden van.

Eind vorig jaar nodigden wij onze Italiaanse buurman, van Trattoria Soprano bij ons te eten uit.

Gewoon gezellig, we zien elkaar veel, dus kan allemaal prima.

Maar toch: je nodigt een restauranthouder uit, niet de eerste de beste, de keuken moet wel kloppen en vooral niet Italiaans zijn want daar is hij het beste in.

We deden ernstig ons best: eerder gegeten, dus concept proof, niet italiaans.

Het lukte, geen italiaanse gerechten , wel het italiaans woordenboek op tafel om met behulp van de italiaans conversatievaardige Marco het gesprek gaande te houden.

Vier gangen gezellig, maar toch van wel te voren het huis aan kant gemaakt.

Spontaan blijven eten was het niet, maar helemaal goed.

Toch blijf ik ook na dit concept, waar onze vaatwasmachine nog van overwerkt, hopen dat je ook gewoon bij ons kan blijven eten

31 december: we zwemmen in Duitsland en horen sinds zo vaak de laatste twee dagen: Ein guten Rutsch ins Neue.

Terugrijdend worden we overvallen door een demonstratie carbid schieten.

het enige moment dat we het carbid schieten uit de omgeving weten te overstemmen is als de Top 2000 achter elkaar De Vlieger en Paint it Black draait.

Met een witte wijn en bier proefspel glijden wij inderdaad zachtjes het nieuwe jaar in.

Net zoals de voorgaande jaren zitten wij met vriendjes in een boerderij in de Achterhoek.

Gezeten op de bank voor het open haardvuur lees ik met een half oog een artikel over Web 2.0.

De informatie die er ondertussen vanuit de huiskamer komt terwijl we naar de Top 2000 komt, is eigenlijk al meer dan ik aan kan.

Naar aanleiding van de muziek gaat het over bijna alles en alle kanten op.

Ondertussen lees ik over het internet gevuld door gebruikers, webbased software uit je browser beter en gemakkelijker dan wat je op je eigen pc hebt, de Wikipedia die door gebruikers gemaakt is en ondertussen wetenschappelijk bewezen niet onderdoet voor de proffesionele encyclopedie en waanzinnige hoevelheden sociale informatie overal voor het oprapen.

Zouden de gesprekken van vanavond vanzelf op het web komen, het werd nog rijker en zeker niet triester.

Pas vanmiddag hoorde ik dat er vannacht nog een heldhaftige redding plaats had gevonden tijdens de brand van gisternacht.

Iemand die voorbij fietste en de brand zag, heeft resoluut de bewoners gewekt en uit het pand geloods. Daarna moest hij zelf in de ambulance voor ademhalingsproblemen gecontroleerd worden.

Dit soort heldhaftige daden willen we als stadsdeel graag memoren. Dat kan gelukkig ook na mijn contact met de politie van vanmiddag.

Vannacht had ik dat allemaal helemaal niet door. Dit was al gebeurd voor ik buiten was.

Daarnaast waren wij na een dag sauna en net in slaap zo rozig dat we eenmaal al bibberend buiten het liefst gewoon weer snel wilden slapen.

Eenmaal buiten en bij positieven keek ik nog wel of ik de diensdoende agent kende en of ik functioneel toegevoegde aarde had. Ik kon hem op dat moment niet bedenken (ook de politie meldde vandaag dat ze me niet gebeld hadden omdat ze dachten dat ik toch wel buiten stond en op de hoogte was).

Geen toegevoegde waarde en geen behoefte aan sensatie, wel aan slaap, dus zodra het weer kon waren wij weer binnen.

het vervolg komt dus nog.

foto: zoon Mick

Wonend langs een doorvoerroute van ambulances en brandweerauto’s, kijken we alleen nog op als er meer dan drie sirenes achter elkaar loeien, of als het bij ons in de buurt stil blijft staan.

Toen het echt nodig was hoorden we helemaal niets:

geen sirenes, niet het geklop op de deur gebonk, getoeter en gebel.

We sliepen en omdat de brandweer er nog niet was hoorden we ook geen sirenes.

Maar twee huizen naast het onze woedde een fel uitslaande brand.

De kinderen die aan de achterkant van het huis slapen hoorden wel bel en gebonk en konden bovendien vanuit hun raam de lucht helemaal oranje zien.

Ze schrokken zich dood en stonden aan ons bed, wel wakker geworden door het gebonk van de buren dat we het huis uit moesten.

Zo stonden wij met zijn allen om half twee vannacht buiten te bibberen, zagen de brandweer arriveren en konden het blussen van de brand volgen.

Toen de afzetting uitgezet werd, moesten we er buiten gaan staan, of we mochten ook wel weer naar binnen: geen gevaar meer.

Nu bij daglicht zie je er bijna niets van, maar vannacht was het voornamelijk voor de kinderen toch wel even angstig en spectaculair.

En nu maar hopen dat die nieuwe persoonlijke Postbank pinpas geen collectorsitem wordt.

Het was nog maar weinig, maar in het Vondelpark toch al meteen mooi.

Papier

“Vanaf 1 januari 2006 kunnen kunstenaars en instellingen aanvragen voor een bijdrage in enkelvoud in plaats van het gebruikelijke 9-voud inleveren. Dit bespaart papier en scheelt de aanvragers een hoop kopieer- of printwerk. De procedure voor het aanvragen van een bijdrage wordt het komende jaar nog verder vereenvoudigd.

Via de nieuwsbrieven wordt u hiervan op de hoogte gehouden”.

Het was net aan dit jaar, maar toch:

na een kerstlunch met de bestuursgang, nog een laatste presentatie over WMO en Zorgloket op verzoek van de Ouderenadviesraad, plofte ik twee weken kerstvakantie in.

Net als velen stond ik vandaag in de rij bij slager, groenteman en de supermarkt en moest ik net voor dat ene ingredi