Dinsdagmiddag was ik bij de conferentie Wonen Zorg en Dienstverlening, Beter Thuis.

Een actueel en omvangrijk topic.

Vanwege de extramuralisatie van de zorg en de keuzevrijheid van de consument een stevige opgave voor alle partners om straks voor iedereen de geschikte woon- en zorgvorm paraat te hebben.

De muzikale intro van de conferentie liet niets ongezegd en gaf een mooi toekomstbeeld van de oprukkende rollator en scootmobiel straks in het straatbeeld. Wat er voor nodig was, hoe mooi het zou kunnen zijn, welke hobbels er nog overwonnen moesten worden, eigenlijk zat het er allemaal in, dus waren we aan het begin al klaar: Alleen nog even doen.

Daarna een introductie van Professor Jan Willenm Duyvendak die zoals van hem verwacht kan worden een aantal stevige nuances neerzette, waardoor er toch weer een stukje van de bijelkaar gezongen goede moed in de schoenen zakte:

Als idealen en bezuinigingsoperatie bij elkaar komen, is het oppassen geblazen, de nuance lijkt dan ver te zoeken.

Pas op de grenzen van de extramuralisatie, het tempo van de stad is hoog, de kans op isolement is groot: niet idere buurt herbert vanzelfsprekend vriendelijke buddies. Weten we eigenlijk wel hoe het de mensen die afgelopen jaren uit de instellingen zijn geplaatst is vergaan? Landden zijn hard of zacht?

Staat de volkshuisvestingsoperatie waarin er zoveel dure kopers bij moeten in de stad niet in tegenspraak met de gewone buurt en het dieaal dat ook zorgbehoefenden gewooon in de hwone buurt kunnen wonen waarin ook iets minder gewone mensen heel gewoon zijn?

Met die wijze lessen konden we het workshopgedeelte in.

Ik koos geheel tegen mijn natuur in voor de workshop met de vrolijkmakende titel “ergernissen en misverstanden” Niet echt mijn favoriete onderwerp, maar ik had zo bedacht dat als ik erachter kon komen welke dat waren, ik allicht een bijdrage zou kunnen leveren in het oplossen daarvan.

Het bleek te gaan over beeldvorming die de spelers op dit veld van elkaar hadden.

Volgens het zes kleuren/denkrichtingenmodel van De Bono, moesten we een beeld neerzetten inclusief positieve en negatieve eigenschappen van elk van de partijen: de corporaties, het openbaar bestuur, Zorgen Welzijnsinstellingen en de patienten/consumentenorganisaties.

Slimme tafelschikking zorgde ervoor dat de partij over wie daar geoordeeld werd niet aan die tafel zat.

De uitkomst was niet verassend: geen van de partijen herkende zich in de beeldvorming die anderen van hem had neergezet, daar is dus nog wat werk aan de winkel. Gelukkig werd wel van alle partijen benoemd dat ze heel betrokken waren, dus dat maakt de samenwerkingskansen groot.

Tot slot het onvermijdelijke paneldebat.

Als lid van de stuurgroep, was ook ik voor deze klus gestrikt.

Onder leiding van Hans Simons en met de grote “toch weer allemaal manlijke” spelers op dit veld, de wethouder wonen, de federatie van woningbouwverenigingen, de zorgaanbieder, het zorgkantoor en de patienten/consumentenorganisatie, bleek het niet echt strafwerk en had ik zelfs het idee dat het voor het publiek nog een beetje interessant was. Iets waar ik vaak aan twijfel bij korte paneldebatten die vlak voor de borrel vallen.

Tot slot opende de wethouder Zorg, Hannah Belliot nog een website Wonen Zorg en Dienstverlening waar alle spelers alle informatie en zelfs een aanjaagteam kunnen vinden.

Met zoveel betrokken partijen in het publiek en om de tafel, is het nu nog “slechts” een kwestie van doen.