Webwereld Saranna Maureau

Geen bestuurder meer, toch kijk ik nog bijna dagelijks AT5.
Old habits die hard en interesse in Amsterdam en wat er gebeurt meer dan ontwikkeld.
Veel van wat ik hoor en zie, wil ik nog wel eens relativeren, net als vroeger.
Vandaag zat ik wel weer even recht op voor de TV toen ik hoorde dat de Kunstraad had besloten Podium Mozaiek niet in het Kunstenplan op te nemen omdat het een buurtgerichte instelling zou zijn…….
Ik vind het niet te geloven, en behoorlijk wereldvreemd.
Zijn we/ze in Amsterdam toch op allerlei mooie plekken aan het investeren in talentontwikkeling voor jongeren, staat de diversiteit van het theaterpubliek en het bereiken van nieuwe publieksgroepen hoog in het vaandel, en dan krijg je dit.
Op allerlei plekken in de stad gebeuren er in dat kader hele mooi dingen: Studio West, Fijnhouttheater en niet in de laatste plaats in Podium Mozaiek.
Ik kan me nog herinneren dat ik bij de eerste opening was (daarna ging het heel lang dicht voor de verbouwing). Ik had echt het gevoel bij de opening van een soort “Paradiso” van de 21e eeuw te zijn en grapte nog dat ik dit later tegen mijn kleinkinderen kon vertellen.
Hoe moeilijk het dan ook in de afgelopen jaren geweest mag zijn om dit mooie initiatief goed van de grond te krijgen, in mijn ogen hebben ze dat erg goed gedaan met een hele mooie en diverse programmering, met lef, met oog voor nieuwe talenten, met ruimte voor heel veel verschillende kunstsoorten op een plek waar de nieuwe makers en het nieuwe publiek om de hoek wonen.
Daarmee is het nog geen buurttheater – en trouwens alsof er iets mis zou zijn met buurttheaters! – juist in een gemeentelijke visie waarin kansen voor jongeren, talentontwikkeling en het bereiken van nieuwe makers en nieuw publiek speerpunten zijn, is zo’n plek, net als andere buurttheaters die deze lijn ondersteunen en ontwikkelen met bijna geen geld om dat uit te kunnen voeren, er juist een die je in het kader van het Kunstenplan zou moeten willen stimuleren en financieren.
Ik hoop dat er heel veel mensen hun best gaan doen om dit over het voetlicht te krijgen en het Kunstenplan op dit vlak aan te passen.
Mijn steunbetuiging en verantwaardiging hebben ze alvast.

Zit zo vaak achter en in computers, dat de mogelijkheden me allang niet meer (zouden moeten) verrassen.
Maar toich vanavond opeens weer even een Skype van mijn halfzusje uit Nieuw Zeeland: dat je gewoon een half uur kletst. Dat je in eerste instantie alleen maar door hebt dat je met haar aan hetpraten bent en pas lang daarna dat je ondertussen toch ook via de pc met de andere kant van de wereld verbonden bent. Ik werd en helemaal tevreden van.
Mooier is nog dat zij morgen op visite gaat bij mijn moeder en haar vriend die ook voor 7 weken in Nieuw Zeeland zitten. Morgenavond (voor hun ochtend) hebben we een nieuwe afspraak met mijn moeder erbij: de schellen zullen haar van de ogen vallen, want ze is een zelferkende digibeet, maar na de proeve van morgenavond vast overtuigd.
Al leer ik mensen wat er kan, zelf ervaren hoe leuk het is dat het kan is ook wel heel erg gaaf.

De intensieve relatie met de tandarts bevalt toch niet echt.
Gisteren besloot hij on the job dat mijn kies niet te redden was en dat ie er, nu ik toch zo lekker verdoofd was, maar uit moest.
Ik besloot ’s avonds de pijn maar weg te spoelen met alcohol nadat ik overdag met pijnstillers de onverdoofde toestand te lijf was gegaan.
Het werd een lange avond, beheerst met een vriendin naar een voorstelling van Veldhuis en Kemper op de VU, maar daarna ouderwets laat in bed gerold.
Volgende dag geen kiespijn, maar hoofdpijn, een hele verbetering:)

Het ging zo goed.
Goede Zin: muziek hard, zingend aan het werk voorjaar in het hoofd.
Nieuwe website voor mijn werk als test op mijn eigen domein gezet, en ja het werkte.
Totdat ik de nieuwe indexfile een trapje te hoog in de boom neerzette en ik mijn eigen website onbereikbaar maakte.
Grrrr, website op zwart, dat is geloof ik iets als een alcoholist zonder drank: voelde niet lekker dus.
Onbewust bekwaam, wist ik dat ik dit al eens eerder aan de hand had gehad en dat de oplossing simpel was, maar ja duurt dan toch weer even voordat je je herinnert dat je gewoon een lege nieuwe moet faken en uploaden.
Werkavond voorbij en het beoogde resultaat net iets minder dan gepland, maar ben weer live.
Geruststelling en nog steeds een uitstekend humeur.
Morgen verder.

Noblesse oblige.
Als je anderen iets wilt gaan leren, is het niet noodzakelijk, maar wel leuk om het zelf ook te kunnen.
Het vullen en beheren van een digitale leeromgeving begin ik al lerend on the job aardig in de vingers te krijgen.
Overmoedig beloofde ik dat de colleges tijdens de leergang zouden worden opgenomen en ook op de leeromgeving zouden komen te staan.
Hanteer zelden de video, dat doen anderen hier in huis. Hand nog nooit wat van de video op de computer gezet, laat staan dat ik videobewerkingssoftware had gebruikt, had ge-edit. Daarnaast had ik behalve drie filmpjes van mijn fotocamera op You Tube nog nooit film op het web gezet.
Ik compenseerde mijn gebrek door de benodigde vaardigheden bij mijn dochter in te kopen. Tenminste dat dacht ik.
Ze wilde wel, maar de prioriteiten lagen elders en ik neem haar dat niet kwalijk.
Misschien niet het beste moment, maar met 3 uur onbewerkt videomateriaal op de computer (die stap was me dus al gelukt) toch maar zelf aan de slag gegaan met een beetje hulp.
Veel weggegooid, dubbel gedaan, verkeerd gedaan, maar toen ik vanmiddag mijn eerste deeltje leergang op het web had, was dat leed meteen vergeten.
Nog maar 2.45 uur te gaan.
Ondertussen staan de volgende uitdagingen al klaar: mijn toetsenbord hapert, de accu van de laptop doet het niet meer en de internetverbinding van mijn zoon werkt niet meer.
Toch is het zo leren erg leuk en helpt het je ontzettend mo begrip op te brengen voor mensen die iets nog niet kunnen.
Vreet tijd, dat wel……

[[download:contractformpika08.doc:icon::]] [[download:Contractformulier Pika 2008:icon::]]

[[download:declaratieformpika08.doc:icon::]]

Ben mijn weblog ontrouw, dat schuurt.
Toch is er helaas een niet onuitwisbare relatie tussen de afdeling hooi op vork en de ruimte voor weblogs.
De afgelopen week ijlde mijn mislukte plannetje om de vloer in drie dagen geschuurd en gelakt te krijgen nog akelig door inclusief heel veel soppen en schuren en volgelopen schuurbladen in het bad stoppen en met afwasborstel weer leeg krijgen (als ik een fotoblog had bijgehouden, was dat best amusant geweest).
De vloer doet het weer, het leed bijna geleden, de kamer weer bewoonbaar en de plaatjes van mij op met schuursponsje en bleekmiddel op de knie aan het zeil al bijna gewist.
Het weekend wilde ook ontspanning: op zaterdag eerst de generale repetitie van Mozart’s Die Entfuhrung aus dem Serail, ondanks de poging om dit met teksten als anti-Wilders Islamfobie statements actueel te doen willen laten lijken toch voornamelijk een luchtige klucht waarvan de diepere laag bij mij nog niet helemaal uit de verf kwam: vooroordelen, rechten van vrouwen verschillen tussen westerse en niet westerse mentaliteit, het geheel had een behoorlijk John Lanting gehalte, waarbij ik me overigens heel best amuseerde en ik ogenschijnlijk geheel tegen de statements in toch gefascineerd raakte door het spel van Blonde met haar puntige laklaarzen met naaldhakken (zij leefde haar leven een stuk leuker dan haar klagerige meesteres, maar als je die laarzen daarna ook wilt heb je het allemaal vast heel fout begrepen, toch?).

Even reclame voor mijn vorige projectwerkzaamheden: powered bij Cultureplayer

Ik vind opera een mooie nieuwe toevoeging in mijn leven, had dat nooit gedacht want vroeger moest ik er helemaal niets van hebben. Ben nog wat ongeduldig en denk dat je met drie keer ipv zes keer hetzelfde zingen het publiek ook nog steeds boeit, maar goed en bij mijn vorige operabezoek bij Lucia di Lammermoor was ik tot mijn verbazing weer diep geroerd.
Grappig is wel dat in de laatste twee opera’s, de regisseurs een kennelijke voorkeur hadden om hun personages erg vaak al dweilend over de vloer te laten zingen. Mijn fysieke kennis over de werking van de stembanden is niet optimaal, maar dacht toch dat dat niet de favoriete zangstand van de stem was en snap de toegevoegde dramatische waarde van het liggen ook nog niet helemaal, toch heb ik me wel weer enorm vermaakt.
Na de opera fluks naar huis en eten om vervolgens s’avonds weer naar Zeeuwse Nachten deel 3 van Het Volksoperahuis te kijken. Volksoperahuis is al jaren een hit hier in huis en we genoten dan ook weer enorm. Een aanrader, maar wie ze nog wil zien, moet naar buiten Amsterdam want wij hadden hun laatste voorstelling te pakken.
Na op een dag 6 uur in het theater en iets met opera in de titel te hebben doorgebracht, was het ook al weer welletjes en toen ik daags daarna op zondag om 8.30 naar Utrecht reed om zoonlief op tijd te laten zijn voor een auditie, kreeg ik wel het idee dat Kunst en Vliegwerk soms wel erg dicht bij elkaar komen, alhoewel de hoop dat je de Kunst ook weer iets teruggeeft en wel je eigen oudste zoon toch ook wel in mij gloort.

Was de afgelopen weken zovaak online, met zoveel verschillende missies en zoekopdrachten dat de Google sidebar in mijn mailprogramma bijna doldraaide.
Na een sessie kreeg ik zowel een advertentie sidebartip om te gaan leren Paaldansen, als de uitnodiging om interdim directeur in het onderwijs te worden.
Beiden natuurlijk even aansprekend en uitnodigend, maar hoe komt Google erbij?
Aaangezien ik veel zat op onderwijs, leren, leeromgeving, snap ik de invalshoek van Google wel, alhoewel ik dat paaldansen voor zover ik mijn binnenste zelf ken, toch nog niet echt een diepe wens van mij was.
Misschien heeft de zoekopdracht van mijn 10 jarig zoontje die zocht naar “sterke potions” als krachten voor zijn online spelletje, Google ook wel een beetje op het verkeerde spoor gebracht, of misschien ken ik mijzelf toch net niet zo goed als Google mij kent.

Gisteren het droevige bericht dat Ignas is overleden.
Woorden als “te jong, te lief, te betrokken” helpen niet en maken het niet ongedaan.
Het idee dat de klappen in de verkeerde hoek vallen, zou suggereren dat er een juiste hoek is, en dat is natuurlijk never niet zo.
Ik ken Ignas als een hele lieve zachtaardige altijd betrokken mens en manager van WG Kunst, die voor Oud-West en daarmee ook in onze werkcontacten en vele borrels voor mij een grote indruk mooie dingen en een prachtig WG Kunst heeft achtergelaten.
Mensen als Ignas maakten het leven voor maatschappelijk betrokken kunstenaars in de voormalige ID regeling en voor iedereen die daarin gelooft, een stuk mooier.
Dat blijft.