Kaartje over Bootleg Beatles, 31 januari te Haarlem
“Ja” riep ik enthousiast, ik wil ook wel mee naar de Bootleg Beatles.
Ik ben niet van het slag “de of Beatles of Rolling Stones, je moet kiezen in het leven”.
Maar ja, dat was ruim twee maanden geleden….
Wil nog steeds wel graag, maar heb een afspraak.
Iemand geinteresseerd in mijn kaartje?
het leven liet zich deze week even niet bloggen.
Bezig met teveel.
Echtgenoot vertrokken om een krap weekje te skieen.
Bijna traditie maar nog net niet helemaal, als hij weg is pimp ik iets in het huis.
Deze keer iets te ambitieus plan: houten vloer schuren en lakken.
Prima idee, tot blijkt dat er geen lak op de vloer zit maar was.
Van was lopen alle schuurmachines helemaal vol.
Moest dus ook vrijdag richting Frankrijk gaan bekennen dat ik een mislukte verrasing had en dat hij de volgende dag in een puinzooi terug zou komen omdat het schuren nog een paar dagen extra zou gaan kosten.
Au.
Gelukkig bleek ik mijn avonden volgepalnd te hebben met leuke afspraken en spontane nieuwe leuke onmoetingen, dus iets van ontspanning (afgezien van te laat naar bed) was er ook.
We kamperen in de huiskamer en dat duurt volgende week wel voort.
Vanmiddag even naar het Bluesfestival in de Havelaar, perfecte pleister, ware het niet dat zoonlief het liefste meteen weer naar huis wilde.
Volgende keer beter, want wat me vanmiddag wel opviel was dat de blues live extra lekker klinkt als de blues ook in de lucht zit.
Ik had nog wel even willen blijven, dus.
“Kijk eens Mamma, zonder handjes”.
Deze tekst behelst al zolang ik mij kan heugen een soort van “zie je wel, je kan het meissie”.
In oorsprong slaat hij vast op een kind dat trots laat zien dat het met losse handen kan fietsen, ik gebruik hem altijd als interne dialoog met mijzelf als ik iets volbracht heb, waar ik van te voren nog net niet helemaal zeker van was.
In die categorie had ik er even veel de afgelopen tijd.
Gisteren stond ik als projectleider Glas in de Klas, voor het eerst na mijn studiestage “een beetje voor de klas” en al stond ik jarenlang voor publiek, hield ik toespraken en gaf ik soms een training, ik zal niet ontkennen dat ik dat best spannend vond.
Van inschrijving tot catering, van lesinhoud tot aanplakbiljet, van sprekers, tot deelnemersmotivatie, van badges (vergeten), van vraaggestuurd en dus nog niet weten wat er de volgende keer op het programma staat tot het inrichten van een stimulerende leeromgeving, ik mocht (zo voelt het) en moest het allemaal doen.
Gisteren was de eerste sessie van de leergang Glas in de Klas (een stimuleringsprogramma voor leerkrachten die al veel willen met ICT in de klas, in het kader van een stimuleringsprogramma voor het amsterdamse onderwijs omdat tegen de zomervakantie 85% van de amsterdamse leerlingen op school kan gaan beschikken over een supersnelle glasvezelverbinding en de schoolbesturen en de gemeente het wel een slim idee vinden als die dan ook gebruikt gaat worden).
Het “klasje was wat kleiner dan wat zich opgegeven had (gratis, vrijwillig) en de begeleiders (van de Pabo, Kennisnet, Boa en de Waag) zorgden nog net niet voor een bijna
Zondag naar de voorstelling De Gelukkige Klas door Fons Boer in buurthuis De Havelaar geweest.
Een hele lieve, kleine en ontroerende “one-man” voorstelling waarin Fons Boer (heb ooit nog eens les van hem gehad in verhalen vertellen) als acteur, verteller en zanger, Meester Staal, Theo Thijssen in zijn toespraken als lid van de Tweede Kamer en zijn eigen schoolherinneringen vermengt tot een mooie impressie van de tijd van Theo Thijssen en een ode aan de onderwijzer.
Prachtige foto’s van vroeger die niet alleen bij de vele ouderen in de zaal mooie herinneringen aanzette.
De voorstelling reisde langs vele bibliotheken, maar in het eigen buurthuis was dit ook wel heel bijzonder.
Veel ouderen, veel bekenden en een mooi sfeertje van weet je nog, ja zo was dat toen.
Een cadeautje meteen al aan het begin toen Fons Boer vertelde over zijn eigen lagere school de St. Lidwinaschool, met “bovenmeester Ram” waarop een oudere dame op de eerste rij riep “dat was mijn vader”. Natuurlijk mocht zij even dicht bij het diascherm naar haar vader komen kijken en was de dame even geen toeschouwer maar als ervaringsdeskundige een actieve deelnemer in de voorstelling.
Ziek of niet, woensdagavond kroop ik achter het stuur om samen met mijn zusje naar Hoek van Holland te rijden.
Met veel familie en vrienden zwaaiden we daar mijn andere stoere zusje en haar vriend uit die naar Nieuw Zeeland emigreren.
De boot roept wel oude plaatjes en Polygoonjournaals op aan zwaaiende mensen op kades die met de Holland Amerika lijn emigreerden en het had dan ook wel iets romantisch om ze op de boot te zetten.
Het verschil met vroeger kon niet groter zijn: ze gingen alleen maar naar Engeland met de boot omdat je van daaruit twee keer zoveel bagage in het vliegtuig mee mag nemen en de boot was in geen velden of wegen te zien, dus zwaaien langs de kade, ho maar!
Maar toch.
Zat je vroeger als emigrant weken op de boot en als achtergebleven familielid tijden te wachten op een brief uit het verre vreemde, nu gaat dat allemaal een stuk soepeler.
Zie daarvoor onderstaand nieuwe mediaverslag van voorbereiding tot aankomst:
Om er voor te zorgen dat de emigranten ons zo vaak, snel, mobiel en goed mogelijk op de hoogte kunnen houden, gaven we ze een laptop mee.
Die werd een paar weken van te voren zorgvuldig uitgezocht, zodat alle foto’s en muziek van thuis lekker mee konden en alle mobiele toepassingen vast even ingeoefend konden worden.
Met alle camera’s voor ogen van twee kanten, niet vergeten ondertussen ook nog te zwaaien.
Bekend geluidje op de computer, het eerste Skypecontact: Liefs uit Londen
Toen ging het mis.
Geen ontkennen aan: ziek, geveld, gekluisterd binnen een kleine straal tussen bed en toilet.
Timing ideaal, per twee uur een afspraak afzeggen: er gebeurde zoveel, er moest zoveel, de leergang begon in minder dan een week en wellicht na een paar uurtjes slaap…?
Maar nee, 3 dagen bijna geheel uit de running wat echt moest ging bleek per taxi, wat echt niet kon wachten laptoppend/tobbend vanuit bed.
Sinds gisterenavond weer on my feet, en nu een boel in te halen.
Moreel en Imago trokken dwingend aan mijn schouders vanochtend, “mee jij, wij willen powerboost, upgrade, hebben behoefte aan instant gratification”.
Dat ik gisteren voor het eerst in onze 19 jaar oude Mahjongcompetitie de gedeelde 3e plaats had behaald, vonden ze niet genoeg.
Terecht, mijn kinderen schieten ook altijd in de lach “je hebt het de helft van de deelnemers zelf geleerd en toch win je nooit”.
De dames M en I die zich even geheel buiten mij leken te bewegen ,sleurden mij mee naar de kapper en kregen daar iets voor elkaar wat mij nooit lukt: we konden meteen terecht.
Buitenkansje, ook al omdat de kapper geen laffe loungemuziek maar harde Iggy Pop had uitgekozen.
Iggy in de oren en en een kapper met een massage aan het hoofd, deden het goed.
De dames glimlachten spottend naar mijn nog wat bokkige hoofd en wisten dat ze de strijd al lang weer gewonnen hadden.
Als blijk van waardering kocht ik voor ons alle drie een knalroze lippenstift: niet
“Breedbandinternettoegang moet net zo normaal worden als het schooluniform” citeert Webwereld in dit artikel.
Ik mag toch hopen dat de toegang tot breedbandinternet voor nederlandse scholieren erg veel normaler wordt dan het dragen van een schooluniform.
Vandaag, zoals altijd de afgelopen jaren, aanwezig bij de nieuwjaarsreceptie van de Havelaar.
Veel mensen, veel bandjes met jazz en blues, bijna vaste bespelers van de zondag op deze plek.
Vandaag zag ik Huib weer, die ik een tijdje gemist had op de buurtbijeenkomsten waar wij elkaar altijd troffen.
Huib stond altijd garant voor de meest swingende dansbenen uit de seniorenleague: hij deed nog dagelijk ochtendgymnastiek en dansen was zijn lust en leven.
Zolang als ik mij kan heugen was hij op alle stadsdeelbijeenkomsten en buurtfeesten.
Als je vroeg hoe het met hem ging, was het bijna altijd goed en het antwoord in de trant zolang lijf en leden nog kunnen dansen, heb ik geen klagen.
De vorige keer dat ik hem zag zat hij onder de blauwe plekken van een val, maar desalniettemin stond hij weer op de dansvloer. Eeen paar maanden gelden las ik in de krant dat zijn zoon was overleden en dat hakt er natuurlijk vreselijk in.
Vandaag zat hij op een stoel met een rollator vlak bij zich en op de vraag hoe het met hem ging antwoordde hij voor het eerst ronduit met “slecht”.
Huib, een van de meest opmerkelijke inwoners van Oud-West gaat morgen naar een verzorgingstehuis in Almere. Vandaag was zijn laatste dag in Oud-West
De altijd dansende man, danst even niet meer, hoewel we met bewegende hoofden toch echt nog wel van de muziek konden genieten.
Samen keken we een beetje terug op alle mooie feesten en de reuring die hij wist te brengen en hadden we het over de onvermijdelijkheid van lichamelijk verval.
Ik stookte hem op om na een beetje uitrusten en wennen in het verzorgingstehuis, aldaar de boel weer op stelten te gaan zetten en zie het hem, zoals ik hem ken ook zo doen.
Ze/we zullen hem missen in Oud-West!
Op zijn verjaardag, ook de mijne, hebben we nu een afspraakje in Almere.
Maar het maakte vandaag wel een beetje triest
Ingeklemd tussen nieuwjaarsrecepties en een berg aan werk.
Van beiden minder dan vroeger in functie: prettig voor de lever en wennend in het leven.
