Vandaag, zoals altijd de afgelopen jaren, aanwezig bij de nieuwjaarsreceptie van de Havelaar.
Veel mensen, veel bandjes met jazz en blues, bijna vaste bespelers van de zondag op deze plek.
Vandaag zag ik Huib weer, die ik een tijdje gemist had op de buurtbijeenkomsten waar wij elkaar altijd troffen.
Huib stond altijd garant voor de meest swingende dansbenen uit de seniorenleague: hij deed nog dagelijk ochtendgymnastiek en dansen was zijn lust en leven.
Zolang als ik mij kan heugen was hij op alle stadsdeelbijeenkomsten en buurtfeesten.
Als je vroeg hoe het met hem ging, was het bijna altijd goed en het antwoord in de trant zolang lijf en leden nog kunnen dansen, heb ik geen klagen.
De vorige keer dat ik hem zag zat hij onder de blauwe plekken van een val, maar desalniettemin stond hij weer op de dansvloer. Eeen paar maanden gelden las ik in de krant dat zijn zoon was overleden en dat hakt er natuurlijk vreselijk in.
Vandaag zat hij op een stoel met een rollator vlak bij zich en op de vraag hoe het met hem ging antwoordde hij voor het eerst ronduit met “slecht”.
Huib, een van de meest opmerkelijke inwoners van Oud-West gaat morgen naar een verzorgingstehuis in Almere. Vandaag was zijn laatste dag in Oud-West
De altijd dansende man, danst even niet meer, hoewel we met bewegende hoofden toch echt nog wel van de muziek konden genieten.
Samen keken we een beetje terug op alle mooie feesten en de reuring die hij wist te brengen en hadden we het over de onvermijdelijkheid van lichamelijk verval.
Ik stookte hem op om na een beetje uitrusten en wennen in het verzorgingstehuis, aldaar de boel weer op stelten te gaan zetten en zie het hem, zoals ik hem ken ook zo doen.
Ze/we zullen hem missen in Oud-West!
Op zijn verjaardag, ook de mijne, hebben we nu een afspraakje in Almere.
Maar het maakte vandaag wel een beetje triest