Webwereld Saranna Maureau

Ik herinner me hem nog goed mijn eerste actie in de, naar nu blijkt, nog niet verwerkte jaren tachtig.
Heel lief was die eigenlijk, mijn handelen niet beperkt door de wet, maar door mijn moeder die vond dat ik wel een wake mocht houden, maar in ieder geval thuis moest slapen.
Tot ’s avonds laat in de kou in de Leidsestraat waken om te protesteren tegen de voorgenomen executie vande Zuid Afrikaanse vrijheidstrijder Solomon Malangu: zingen, praten, de nieuwsuitzendingen op de radio volgen vanuit de naastgelegen boekhandel Pegasus en toch maar om twaalf uur thuis zijn, de wekker zetten om de volgende dag om zes uur weer mee te kunnen waken, om uiteindelijk verslagen met het bericht dat hij toch wel wel degelijk ge

Hij zou niet in het land zijn, dus kocht na jarenlang trouw bezoek voor het eerst geen kaartje voor Lowlands.
Reis ging niet door, maar toen waren de kaartjes uitverkocht.
Weken speurde hij op het Internet, overwoog een maximum op de zwarte markt, maar dat was echt te veel, schreef zich in voor wedstrijdenen prijsvragen waar je kaartjes bij kon winnen, nam zelfs een proefabonnement op NRC Next, maar niets mocht baten.
Hij werd steeds sipper.
Vanmiddag opeens goed nieuws: de organisatie had nog 500 kaartjes in de verkoop gegooid, naar verluid om de zwarte verkopers een hak te zetten die morgen astronomische bedragen wilden gaan aftroggelen van de echte desperate die hards.
In de wolken vertrok hij een uurtje geleden toch naar zijn geliefde Lowlands. Vermoedelijk geniet hij dit jaar extra hard.

Zoon Tim kreeg na een aantal zelf gewilde audities afgelopen maandag opeens de kans om een klein rolletje in de film “My Queen Karo” te gaan spelen.
Hij was diep onder de indruk, mocht zelf kiezen of hij de wilde gaan spelen en of hij het het waard vond om daarmee zijn eerste schooldag te gaan missen.
Hij koos, zei ja en mocht daarvoor om zes uur zijn bed uit om zich om 6.45 te melden op de set bij een oud amsterdams kraakpand.
Het idee van film en glamour was daarmee meteen verdwenen.
]Sinds de film zich afspeelt in de kraak/hippie scene in Amsterdam, kwam hij ook in een redelijk afgeragde omgeving terecht.
Het deerde hem niets, hij vond het cool en gaaf, alhoewel hij om vier uur toen het einde gepland, maar de opnames nog niet afgelopen waren, wel anders piepte.
Hij was kapot.
Ik hoorde in het halen en brengen veel over een wereld die mij volstrekt onbekend is: buy outs, quit claims en het circuit van figuranten en edelfiguranten. Ik geloof niet dat ik een gevoel van gemis heb, bij wat ik kennelijk gemist heb.
Ik ben blij voor Tim dat hij dit een keer heeft meegemaakt, ben benieuwd of de filmwens na deze ervaring nog steeds zo heftig leeft, maar genoot van zijn stralende gezicht op het moment dat hij uitbetaald kreeg: dat maakte in een klap alle vermoeienissen goed.
En natuurlijk werd een klein deel van de verdiensten onmiddellijk daarna ingezet bij de speelgoedwinkel voor de aanschaf van nieuwe Lego.

Midden in de zomer jarig, heeft Lotte haar verjaardag al op heel wat speciale plaatsen gevierd.
Haar 18e verjaardag had tijdens de vakantie dus alles in zich om deze keer nog een beetje specialer te zijn.
Dus:

• Zwom ze in Menton

• At ze, sliep ze en werd ze jarig in ons zelf tijdens het wandelen gevonden favoriete hotel in Ventimiglia met een aldaar samengekomen bont gezelschap

• Paradeerde en lunchte ze in Monaco

• had ze een picnic op het strand van Nice

• en werd ze om haar verjaardag uit te luiden, toegezongen door het bandje op de camping.

Een waar feest en een ware waardige 18 jarige.

Als het er buiten uitziet alsof het herfst is, je het voor het eerst sinds weken weer eens koud hebt en de regen langs de ramen stroomt, weet je het zeker: weer thuis.
Het internet op de camping deed het vaker niet dan wel en de wens om dat uit te proberen liep naarmate de tijd verstreek en de temperatuur steeg, steeds verder terug.
Voor het eerst sinds jaren dus een weblogvrije vakantie.
Het gemis aan de gebruikelijke uitlaatklep werd ruimschoots gecompenseerd door een vakantie met veel nieuwe mensen, veel franse contacten en heel erg veel praten.
Mijn frans heeft er nog nooit zo bloeiend bijgestaan als nu en de wens om dat dit jaar maar eens bij te gaan houden is onmiddelijk al ge-effectueerd door mail en telefoonconversaties in het frans, muzikaal omlijst door erg veel franse muziek.
Na tijden zwemmen tussen zon, zee en bergen, morgen weer aan het werk en de baantjes zwemmen in de sportschool

De overstap naar Frankrijk goed gemaakt.
Het draadloze internet werkte alleen tot nu toe bijna niet mee: niet bij de tent zoals vorig jaar en verder erg vaak down.
Vandaag dus eindelijk wat achterstand wegwerken.

Maar bovenal vakantie.
Mijn jaarlijks ritueel van 40 baantjes zwemmen zodra het zwembad open gaat en ik het dus meestal voor mijzelf alleen heb, heb ik dit jaar aangevuld met een kopje koffie bij de kruidenier van het winkeltje. Mijn frans gaat hier weer met sprongen voouit: praat met iedereen (dus zoen ik ook met iedereen, want zo werkt dat met fransen als je ze gesproken hebt moet er elke dag even goededag gezoend worden, maar niet vaker dan e

Vanaf morgen is mijn kantoor even niet aan huis, maar aan de tent.
De zegeningen van draadloos internet op de camping en werk dat je ook goed vanachter je pc kan doen, waardoor ik ook bijna 5 weken weg kan.
Wel wat extra Skype tegoed ingekocht om de nadelen van het niet meer tegen vaste prijs onbeperkt smsssen in het buitenland op te vangen, maar maandagochtend opent mijn kantoor vanuit een Zuid Franse dependance.

Als voorzichtige herori

Je hebt van die dagen dat je aan een stuk door zwangere vrouwen ziet, een bepaald merk auto’s of weer iets anders.
Vandaag zag ik aan een stuk door vaders, of dat nou aan mijn ogen lag (de nieuwe lenzen doen het goed) of aan iets anders…., ik weet het niet: opvallend en aangenaam was het i.i.g. wel want alle papa’s die ik zag waren blij (Misschien hiermee ook wel de verklaring gevonden want ik houd wel van en heb wel oog voor blije mensen).
In Amsterdam begon de vakantie vandaag en wellicht hadden de vaders massaal papadag.
De eerste kwam de schoolpoort binnenlopen, met het hoofd nog heel erg anders maar toen zijn dochtertje rennend met een tekening vooruit gestoken op hem af kwam rennen, gaf hij opeens toch wel een prachtige uitbeelding van “de zon op iemands gezicht zien doorbreken”. Gaaf!
De tweede liep met wandelwagen gehuld in een voetbalminnend shirt en kleuter richting de Albert Heijn en ik viel midden in hun conversatie: “waar is mama?” Naar yoga!” “Wat is dat?” “Ehhhh, gymnastiek,….maar dan een stukje moeilijker”.
De derde huppelde met zoonlief de videotheek uit op een tijdstip dat ik dacht dat het voor zoon wel een latertje zou worden als hij die video nog helemaal moest gaan bekijken, oomaar ja vakantie dus alles kan.
De vierde mis ik en zijn zoon ook, want die zit ofwel in een kroeg ofwel in een zeilboot vast wel met een biertje te wachten op het aanbreken van de 20e verjaardag van onze zoon: raar ver weg maar wel op een topzeilvakantie. Dat wordt dus mobiel zingen morgen met de rest van het gezin ipv het normale slaapkamerwekken.
De vijfde zag ik de hele avond op tv tijdens het 46664 Nelson Mandela 90 concert waar hij door zijn vrouw steeds met “papa” werd aangesproken en weer iedereen tot ontroering wist te brengen.
Na de toast op Nelson, voor mij tijd voor een toast op Mick, hoewel die vanwege het tijdsverschil daar nog een uurtje langer op moet wachten dan wij hier maar ik begin maar vast aan de “Cheers Mate!”

Kan je zo hebben, dat je aan het zeilen bent en je je opeens afvraagt waarom een wolk niet maar beneden valt.
Gelukkig is er altijd antwoord