Zaterdagochtend werd ik wakker toen de camper stopte en de motor uit ging. Marco was de hele nacht doorgereden en niet gestopt voor we de camping in Valloirs hadden bereikt. We waren net op tijd om de bakker voor de deur te treffen. Valloire kennen wij uit eerdere vakantie en ski ervaringen; een prachtig alpendorp met heel veel wandel en fiets mogelijkheden. We douchten, deden de was, laadden alle electische aparaten op. Gedurende de dag begon het te kriebelen; zo midden in de bergen en dan op een aangeharkte camping staan. Onder het motto “sunk costs” besloten we de camping gewoon te laten voor wat hij was en de Gallibier op te rijden om daar lekker boven te picknicken en wild te kamperen. Toen we ons bij de receptie gingen afmelden was de dame hoogstverbaasd en misschien zelfs wel een beetje beledigd. De camping was echter “complet” en de volgende gasten stonden al om een plaatsje te bedelen. Toen ik wilde betalen, mocht het niet; “Madamme, ce sont les nuits qui contes” herhaalde ze steeds. Met dat nieuwe devies verlieten we de camping, de Galibier op.