Dinsdag mocht ik in het kader van de Nationale Voorleesdagen mijn favoriete boek voorlezen aan de kinderen van groep 5 van onze Leonardo Da Vincischool.

Erg leuk.

Kom daar maar eens om in de politiek: een sprookje vertellen en dan een gehoor wat ademloos luistert!

Ik ben gek op sprookjes en iedereen die roept dat sprookjes niet bestaan, heeft het fout.

Uit veel sprookjes haal je wijsheden en motto’s waar je een leven lang op vooruit kunt.

Wel is het volgens mij zo dat sprookjesprinsen en -for that matter ook sprookjesprinsessen- niet bestaan, of minstens buiten het boek wat tegen kunnen vallen als je er over nadenkt.

Ik zal nooit vergeten, destijds mijn favoriete sprookje “De Kleine Zeemeermin”. Dat was nou echte liefde dacht ik toen als kind.

Toen ik na vele jaren mijn favoriete sprookje voorlas aan mijn oudste (ik had mijn “echte prins” dus al gevonden), struikelde ik als volwassen lezer heftig over de passage “de prins vond haar zo lief dat zij op het voetenmatje naast zijn bed mocht slapen”.

Au!

Die prins was op slag geen held meer. Om mijn teleurstelling was te maskeren bedacht ik er villein bij dat je stem opgeven (hetgeen de Kleine Zeemeermin doet) welliswaar als een daad van allesverzengende liefde gezien kan worden, maar toch zeer zeker niet als een daad van ultieme wijsheid, dus viel met de prins ook de kleine zeemeermin van haar voetstuk.

Dat opgroeien en volwassen worden een proces met ook hier en daar een desillusie is, bleek daar pijnlijk.

Ik was op slag mijn sprookjesprins kwijt.

Voor mij destijds een reden om het fenomeen prins op het witte paard maar eens te rationaliseren, altijd een goed wapen tegen teleurstelling:

De prins op het witte paard doet het goed in sprookjes, maar minder in de alledaagse werkelijkheid: wit is uitermate besmettelijk dus niet praktisch in het dagelijks gebruik. Als zo’n prins van zijn witte paard afdondert, niet denkbeeldig, wordt hij onmiddelijk een zandruiter met als resultaat veel stof en modder.

Geen wasmiddel is daar bij veelvuldig gebruik tegen opgewassen en de altijd aanwezige bleek in de wel werkzame wasmiddelen zorgen toch voor verbleking op ten duur. En wie zit er nu te wachten op een vale prins op een verbleekt wit paard…..

Mijn relatie met sprookjes en helden was daarmee aan een bijstelling toe.

Door terug te gaan naar de periode waarin prinsen op witte paarden voor mij nog geen rol van betekenis speelden, kwam ik toch weer aan een favoriet sprookje dat ik vandaag voorlas, maar daarover morgen meer.