Toegegeven, ik heb genoten van alle historische beelden, items die ik vergeten was, nieuwslezers die ik niet meer kende en ontroerende momenten die ik me anders vast niet snel weer herinnerd had.

Toch ben ik blij dat er vanavond een eind is gekomen aan het eind van de NOS jubileumviering, het kreeg wat weg van een beetje teveel aandacht voor het eigen programma.

Toch kan ik niet ontkennen dat de tranen me in de ogen sprongen bij de vrijlating van Nelson Mandela en de scenes met Ed van Thijn op het Leidseplein: “weet je nog”, zeiden we tegen elkaar “daar stonden wij samen” en we wisten allebei nog hoe bijzonder we dat toen vonden en hoezeer het ook voor mij een nieuw begin en een eind aan die puber/jeugdjaren van anti-apartheisstrijd inleidde.

Mama tankt liever niet bij Shell, ookal mag dat tegenwoordig, weten mijn kinderen, terwijl ik dat elke keer ook weer tegen mezelf zeg.