Maand: juli 2006

Dinsdagmiddag zat ik in de aula van het Amsterdams Lyceum.

Ik deelde mee in de spanning van de produktieklassers van Toneel en Dans.

Nu zou het juryrapport naar buiten komen, nu zouden ze weten of ze het felbegeerde certificaat gehaald hadden.

De spanning was van sommige gezichten wit weggetrokken goed af te lezen.

De rector meldde nog dat het hem niet nog niet half lukte om met aardse zaken als overgang, proefwerken en examens een spanning te gereneren als die voor de certificaatuitreiking van de produktieklassen.

De zeskoppige jury had de taak niet licht genomen: meerdere voorstellingen gezien, een oordeel over het totaal het team en een bijzonder uitgebreid oordeel per speler.

De citaten uit het juryrapport waren soms ware poezi

“Mam, wat is correspondentie?”

Altijd op zoek naar een moeilijk raadwoord voor het Galgje dat ze op vrijdag in de klas spelen zat correspondenievriend in zijn hoofd.

“Oh maar dat is net als chatten of mailen!”

“Dat kan natuurlijk ook op papier”.

Het zal je maar gebeuren:

je hebt net een huis gekocht, gehuurd… en opeens moet je er uit.

je hebt een marktkraam en je kan er niet meer bij

je hebt een winkel, betaalt je personeel en van wat er over blijft doe je ’s avonds je boodschappen

je had een droom als stadsdeel en gaf met het nieuwe stadshart bewoners het vertrouwen dat je voor ze werkte, dat het stadsdeel in de lift zat en dat dit het begin was van nog veel meer vernieuwing

Een drama, voor iedereen.

Alle mensen die nu niet weten waar ze aan toe zijn voorop.

Ik hoop dat ze snel zekerheid hebben.

Van wat ik zag op TV, had ik bewonerdering voor de reacties van de getroffenen, maar ook voor het crisismanagement van de gemeente en het feit dat de diverse verantwoordelijke partijen zich door

Eigenlijk kijk ik ’s avondsbijna geen TV.

Een strak regime: Journaal en AT5, knop uit en aan de slag. Soms Nova, maar daar blijft het bij.

Zo heel af en toe, gaat mijn hand niet op tijd naar de knop.

Dan ga ik even zappen.

Stom.

Als ik dan blijf kijken, kijk ik naar alles.

Blijf ik rustig

“Mam, ik had het als enige van de klas goed, nu mag ik uitdelen”.

Morgen in alle vroegte mini pizza’tjes bakken dus.

Terwijl de tour weer tourde en weer een topper verloor, tourde Marco zijn eigen tour.

De Marmotte, een populair en zeer zwaar rondje met 4 cols waaronder de Alpe ‘d Huez.

De dranghekken voor de touretappe van de Tour staan er al in Alpe d’Huez omdat die volgende week door amateurs vast even voor gereden wordt.

Dankzij de sms bij de rustposten volgde ik zijn hele dag, het eerste sms’je om 7 uur wekte me zelfs: “wachten voor de start, Willem ingehaald, Pas dicht want ongeluk gebeurd, wachten, klapband, ben nu aan de voet van de Alpe ‘dHuez, Arriv

Een paar weken geleden was ik op het feestje voor Fabchannel vanwege de behaalde Webby Award.
Vol trots meldde Fabchannel daar dat er mooie en concrete plannen waren voor het uitbreiden van het Fabchannelconcept en de Fabplayer naar andere culturele instellingen in Amsterdam.
In het fluistercircuit hoorde ik hele mooie denkbare voorbeelden langskomen die ik helemaal zie zitten.

Dat kon omdat ze samen met bezig waren geweest om geslaagde praktijkprojecten voor het vervolg uit te denken. En dat kon alleen maar omdat ze met die instellingen al sinds een tijdje bezig waren met de aanleg van glasvezel. Ook de gemeente steunde dit in het kader van HERMEZ (Het Economisch Resultaat Moet er Zijn).

Nou lees ik vandaag tot mijn verbazing in het Parool en op het internet dat de NOB precies hetzelfde gaat doen.

Ehh, krijgen we dan twee glasvezelringen?

Dubbelgebonden bindt beter, maar dat lijkt me toch overdreven.

Heb ik gemist dat dit met de NOB zou gaan gebeuren?
Of hebben die het slimme initiatief gewoon geannexeerd?

Dat de NOB dit wil gaan doen is overigens volstrekt begrijpelijk en getuigt van een vooruitziende blik op hoe de publieke omroep haar meerwaarde kan blijven bewijzen: de erkenning van de waarde van wat er zich binnen al die cultuurinstellingen aan content bevind die via internet of TV ontsloten kan worden, komt echt niet te vroeg.
Daarnaast heel praktisch waarom straalwageren als je ook glasvezelen kunt en je cameraploegen thuis kunt laten.

Als initiatiefnemer zou ik de pest in hebben dat iets waar je al zolang aan werkt opeens onder andere naam in de krant staat.

Ben best heel benieuwd hoe dit zit.

Weer te weinig tijd om het kamerdebat helemaal te volgen.

Wat ik wel hoorde liet me schateren:

“Het is aan de kamer of ze de weelde van een minderheidskabinet kan dragen”. (Verhagen)

Ehhh…..

Welke weelde?

Is dat nou calvinisme: ongewenst en ingewikkeld tot een weelde bestempelen?

De ontlading

De luid hoorbare vreugdeuitbarsting achter de schermen na het applaus was de extra toegift van vanavond.

Het zat er op, ze hadden het eind gehaald.

Tot wanhoop aan toe geoefend, alles gegeven, drie keer anders.

Drie keer ander publiek

Twee verschillende theaters

Drie keer verschillende dynamiek.

En op veel onderdelen drie keer andere interpretaties.

Er zijn scenes die ik geen

…….zij danst door ramen en muren ……en door de lange lankmoedige dag……..

Een intrigerende zin in stukjes geprojecteerd op een serene en mooie diavoorstelling in het decor.

Ondertussen dansen de drie jonge vrouwen van de dansklas een moderne dans

De openingsscene van Chambres d’Hotel.

Ik oefen, maar mijn interface voor dans werkt niet optimaal.

Zoals ik soms bij een schilderij toch echt naar de titel kijk om in ieder geval een beginnetje te hebben voor mijn kijkrichting, zo denk ik bij dans toch regelmatig van alles te missen als ik het niet begrijp.

In een poging er beter grip op te krijgen vroeg ik een van de danseressen na afloop wat het russische zinnetje had betekend dat zij tijdens de dans had uitgesproken.

Zij stond op het punt om me die clou te geven toen ze werd onderbroken door zoon Mick.

“Nee mam, dat moet je zelf uitzoeken. Jij moet het betekenis geven. Je komt alle drie de keren, dus na de laatste keer vragen we jou wel wat je denkt dat het betekent”.

Oops.

Dus zat ik vanavond extra alert naar de scene te kijken.

Gelukkig heb ik nog