’s ochtends klaar zitten om de eerste straaltjes beloofde zonnestralen op te vangen.
Op het houten vlonder terras van het huisje in Giethoorn.
Van en met vrienden.
Samen de krant lezen, het eens zijn en soms ook niet.
Nu in het strijklicht genieten van de borrel met water, libelles en ruisend riet als prachtig kroeginterieur..
Zo direct met het bootje naar vaste land om uit eten te gaan.
Samen hebben we alle zonnestralen gevangen en kunnen daar heel erg goed van genieten
Quand les hommes vivront d’amour
Il n’y aura plus de mis
Als je vaak naar politie of advocateneries kijkt, gonst de zin: “Alles wat u zegt kan en zal tegen u gebruikt worden” goed na in de oren.
Als je veel met overheid en instellingen emailt, gonst de zin: “Aan deze e-mail kunnen geen rechten worden ontleend. De Gemeente ……. sluit iedere aansprakelijkheid uit die voortvloeit uit de electronische verzending van dit bericht”.
Vrij vertaald: niets van wat we hier zeggen kan en zal dus door u tegen ons gebruikt worden.
Het lijkt op elkaar maar de uitkomst is volstrekt tegengesteld.
Ik had in mijn tijd als bestuurder zelf ook zo’n disclaimer op mijn persoonlijke site in functie.
Eigenlijk meer een grapje “(ik kan zelf al geen rechten aan mijn mening ontlenen, laat staan dat u dat kan”) maar toch.
Voor mijn nieuwe werk ben ik betrokken bij de voorbereiding van een sessie over digitale rechten.
Nou hoef ik daar zelf geen expert op te worden, maar een beetje weten wat er speelt is wel handig om mee te helpen de juiste vragen naar boven te krijgen.
Leren anno nu, Google ik dus.
Ook bij dit onderwerp kun je weer smakelijk en zonder je te vervelen verdwalen in een woud aan dingen waar een normaal mens niet over nadenkt.
Voor ik mijn zoekopdracht ga verfijnen, blijf ik nog even genieten van de wildernis en sla ik er nog wat avond uurtjes op stuk (impliciete disclaimer in de vorige zin: dit doe ik dus in mijn vrije tijd en niet tijdens het werk).
Het zou kaasfondue worden vandaag.
Oppassen.
Kiezen voor kaasfondue is boodschappenstand “lekker”.
In mijn karretje veel artikelen waarvan de enige overeenkomst met kaasfondue “lekker” was.
En toen….
Teveel boodschappen in een te kleine tas alhoewel mijn werktas als overloop fungeerde.
Onder aanvankelijk onverschillig toezicht van de verkoper van de daklozenkrant wurmde ik met grenzeloos optimisme de boodschappentas in mijn fietstas.
De tas werkte niet mee. Na een tijdje werd het de verkoper teveel: “dat wordt milimeterwerk”.
Omdat na het moeilijke begin de zwaartekracht zijn werk ging doen, kwam er schot in de zaak, maar verder dan halverwege kwam de tas niet.
“Dan is het nu tijd voor de truuk” legde ik hem uit.
Ik stopte mijn werktas in de andere fietstas, trok het schouderhengsel door de twee lussen van de boodschappentas en haakte de overgebleven lus om het rugsteuntje van mijn fiets heen, waardoor het geheel muurvast zat en zelfs nog ruimte bood om het overgebleven halfje brood onder de profisorisch ontstane snelbinders te wurmen.
“Dat bewijst maar weer dat jullie vrouwen veel praktischer zijn dan wij”.
“Ik denk dat dat wel meevalt”stelde ik hem gerust “het is eerder een kwestie van te vaak te veel in te weinig proberen te krijgen”.
Aan de formulieren.
Het leuke van weer werken is dat je dan ook weer echt vrij hebt als je vrij bent.
Voor deze vrije middag en avond had ik een actieliijstje waar ik in de afgelopen maanden veelsteveel langer over gedaan zou hebben.
Ik vinkte ze lustig af.
Tim’s school wil aan het begin allemaal dingen: overblijf betalen, toestemming voor fluorbehandeling geven, nieuwe mobiele nummers doorkrijgen (deze jaarlijkse check vind ik zo goed en met de tijd meegaand).
Maar deze keer wilden ze ook het sofinummer van Tim.
Grmfff, Ehh, Ja tuurlijk.
Ik gebruik Google, geef regelmatig van alles weg op het internet, maar hier blijft het kriebelen.
Vanuit een links privacy verleden waar ik met de opkomst van alle nieuwe technologie en ook goede mogelijkheden om het “de burger makkelijker te maken” wel op ben gaan nuanceren, rinkelen er onbewust meteen belletjes.
Van mij mogen ze het hebben, ik ben er van overtuigd dat ze er volstrekt integer mee om gaan.
Maar ik herinner me uit mijn eigen portefeuillehoudersperiode nog heel goed de discussie en mijn weigering om door te geven hoeveel kinderen zonder verblijfsvergunning er in de internationale klassen zaten.
Ik voelde me destijds behoorlijk ondersteund door de adhesie van schooldirecteuren in die weigering.
De uitleg geeft allemaal netjes aan waarvoor het is, dus daar steekt het niet op, maar toch.
Valk voor de zomervakantie zie ik ze vaak:
De 8e groepers.
Cito gemaakt, schoolkeuze bepaald, niet veel meer te doen behalve je druk op het afscheid voorbereiden en op het 8e groeps toneelstuk.
Ze lijken dan vaak te groot voor de school waar ook de 4-jarigen nog rondlopen.
Die kinderen die je al jaren hebt gezien en waarvan je je, zeker als ze een beetje groot zijn uitgevallen soms afvraagt of ze nu nog steeds niet naar de middelbare school zijn.
Het is echt tijd dat ze gaan, denk ik dan oubollig.
Vanochtend, rookte ik bij mijn nieuwe werkplek een sigaretje op het muurtje bij mijn oude middelbare school.
Kleine pauze: 10.10 tot 10.25, ik weet het nog precies.
Vandaag was de eerste echte schooldag en daar stonden ze.
Wat leken ze klein en onzeker, zeker in vergelijking met het groepje ernaast dat heftig uit stond te stralen dat zij de fase van brugpiepers met de vakantie hadden afgesloten. Van achtste groper naar brugpieper is een hele stap en zo veel groei je nou ook weer niet tijdens de vakantie.
Toen ik vanuit een ooghoek mijn 4e klas dochter voorbij zag komen (zij wil mij daar natuurlijk niet zien en ik help haar daarbij door te duiken) was het verschil helemaal groot.
Vandaag zag ik een bedrijsauto rijden met daarop de tekst:
Onze BOB rijdt al uw lege flessen.
Brilliant reclamebureau lijkt me, maar voor de verkeersveiligheid leek de BOB toch vooral ingezet om de mensen die al die flessen leeggedronken hadden te vervoeren, of had ik het nu al die tijd verkeerd begrepen?
Uit het vandaag bekend geworden concept verkiezingsprogramma van GroenLinks haalde in ieder geval het punt gratis kinderopvang de media.
18 jaar geleden ging mijn oudste zoon voor het eerst naar een kinderdagverblijf.
Zijn ouders studeerden beiden nog en hadden zogezegd geen cent te makken.
Onze ouderbijdrage lag op het minimum en omdat de creche zelf luiers en voeding verzorgde, was het net wel/net niet goedkoper op de opvang dan wanneer hij thuis was gebleven..
Tussen toen en nu ligt een heel scala aan maatregelen om de kinderopvang toegankelijker te maken, het bedrijfsleven meer mee te laten betalen, CAO afspraken, belastingmaatregelen.
Ellke nieuwe maatregel bracht een nieuwe bedreiging volgens mensen die er verstand van hadden. Bedrijfsopvang was uit den boze omdat het een scheiding tussen kinderen van werkende en niet werkende ouders al op vroege leeftijd tot stand zou brengen (dat zag ik ook niet zo zitten). Stimuleringsmaatregelen waren alleen toegankelijk voor bedrijfstakken voor de bedrijftakken met een goede CAO en niet voor de schoonmakers op Schiphol (was ook heel waar). Terugtrekking van de overheid binnen de kinderopvang leidde tot minder controle en dus tot minder kwaliteit. Een onstuimige groei met tegelijkertijd stijgende CAO afspraken in welzijnsland leidde tot hoge kosten en minder kwaliteit. (Bij de laatste twee had ik het gevoel dat daar door goed consumentbewustzijn wel een mouw aan te passen was, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat mijn kinderen de kinderopvang toen al verlaten hadden).
Het blijft en bleef tobben om het zo maar te zeggen.
Ook nu weer staan ciritcasters voorop om aan te geven dat ook dit niet kan deugen: gratis kan nooit goed zijn.
Al zolang ik met de kinderopvang te maken heb, ben ik overtuigd van het feit dat datvoor ons land als geheel het beste functioneert als er een generieke regeling is: een basisvoorziening gratis of net niet (kosten voor luiers en voeding kun je waarschijnlijk best bij de ouders laten) waarbij het voor de ouder niet uitmaakt of hij/zij nou schoonmaker op Schiphol, administratief medewerker bij de ABN of hoogleraar Vrouwenstudies aan de UvA is.
Dat het voor een werkgever niet meer uitmaakt of hij nu wel of niet vruchtbare/jonge/oude werknemers aanneemt.
Ik hoop van harte dat een nieuw kabinet hier mee aan de slag gaat: wat er toe nu toe was heeft nog steeds niet goed genoeg gewerkt. Het scandinavisch model lonkt al jaren en een grotere participatie op de arbeidsmarkt gekoppeld aan emancipatie en het verdelen van zorgtaken komt met dit voorstel een stap dichterbij.
Voor mijn kinderen komt het te laat maar ik ben beslist niet te beroerd om staks mijn kleinkinderen in het kader van de intergenerationele verdeling van zorgtaken van de gratis kinderopvang te halen.
Daar heeft Oma nog voor gepleit vertel ik ze dan gewoon.
Zag vandaag een van mijn smsjes terug: “Wat een wisselvallige tijden treuren om achterom en verwachtingsvol vooruitkijken pendelend tussen afscheid en sollicitaties. Verwarrend”.
Het bericht dateert van begin april. Ik was al klaar met werken, had mijn afscheid nog niet gehad en was bezig met nieuw werk.
Vandaag had ik mijn tweede werkdag bij het tijdelijk project met veel zin, enthousiasme en plannen.
Tussendoor ging ook het verkennen van de horizon na mijn tijdelijke project door en had ik vandaag ook een gesprek bij een recruiter.
Onderweg tussen nieuw werk en recruiter fietste ik door het stadsdeel en groette zoals de afgelopen acht jaar al steeds de mensen van de reiniging.
We kennen elkaar nog en zij groeten gelukkig nog steeds met een blik van herkenning terug.
Heen en weer geslingerd tussen oud, nieuw en nog nieuwer ging ik na het werk even naar de mijn oude stadsdeelstamkroeg om te horen hoe de cafebazin haar eerste vakantie sinds jaren had beleefd.
Bleek daar een afscheidsfeestje van een stadsdeelmedewerkster die na 16 jaar vertrok en waar ik veel mee heb samengewerkt aan de gang te zijn.
Ik floepte daar moeiteloos tussen en voelde me ook daar weer helemaal senang.
Na een keer of 17 op verzoek verteld te hebben wat ik nu doe en even zoveel malen de reactie “da’s helemaal jou ding” gehoord te hebben, voelde ik me opeens even overal thuis.
Jaren zag ik hem op school.
’s Ochtends koffie halen voor eerst de juf en daarna de meester.
Grote open ogen die vol vertrouwen en vol goedigheid de wereld in kijken.
Altijd vrolijk.
Eeen verschijnsel, een gewoonte, maar elke keer weer getroffen worden door de volstrekt open blik van deze jongen.
Zo zie je ze niet vaak. Te goed bijna voor wat er nog komen gaat.
Deze zomer nam hij afscheid van school.
Op naar het voortgezet onderwijs.
De moederharten zien zijn blik, zien de middelbare school en zien hem dat nog niet onmiddelijk zonder kleerscheuren doen.
Onze harten heeft hij allang gestolen en wij gunnen hem een nieuwe plek op zijn nieuwe school.
Maar die ogen en al die pubers die hem helemaal niet kennen, die krachten zullen gaan meten.
Vanmiddag zag ik hem op een pleintje.
Nee hij was nog niet begonnen.
Ja, hij had er erg veel zin in
Ja, maar natuurlijk zou hij er iets moois van gaan maken.
Elke keer dat ik ’s ochtends een andere koffie zie halen voor de meester, ga ik even voor hem duimen.
