Zag vandaag een van mijn smsjes terug: “Wat een wisselvallige tijden treuren om achterom en verwachtingsvol vooruitkijken pendelend tussen afscheid en sollicitaties. Verwarrend”.

Het bericht dateert van begin april. Ik was al klaar met werken, had mijn afscheid nog niet gehad en was bezig met nieuw werk.

Vandaag had ik mijn tweede werkdag bij het tijdelijk project met veel zin, enthousiasme en plannen.

Tussendoor ging ook het verkennen van de horizon na mijn tijdelijke project door en had ik vandaag ook een gesprek bij een recruiter.

Onderweg tussen nieuw werk en recruiter fietste ik door het stadsdeel en groette zoals de afgelopen acht jaar al steeds de mensen van de reiniging.

We kennen elkaar nog en zij groeten gelukkig nog steeds met een blik van herkenning terug.

Heen en weer geslingerd tussen oud, nieuw en nog nieuwer ging ik na het werk even naar de mijn oude stadsdeelstamkroeg om te horen hoe de cafebazin haar eerste vakantie sinds jaren had beleefd.

Bleek daar een afscheidsfeestje van een stadsdeelmedewerkster die na 16 jaar vertrok en waar ik veel mee heb samengewerkt aan de gang te zijn.

Ik floepte daar moeiteloos tussen en voelde me ook daar weer helemaal senang.

Na een keer of 17 op verzoek verteld te hebben wat ik nu doe en even zoveel malen de reactie “da’s helemaal jou ding” gehoord te hebben, voelde ik me opeens even overal thuis.