Auteur: admin

Vanmiddag was ik weer even op sigarettenjacht bij de videotheek (ze weten nu wel precies waar mijn soort staat).
De dame voor mij, vaste klant, kwam ook alleen even voor sigaretten.
De videotheekmeneer meldde haar enthousiast dat hij een paar mooie nieuwe titels voor haar had en begon ze met verve te beschrijven.
Ze bedankte hem vriendelijk maar meldde dat ze er later in de week wel op terug zou komen: “ik schaam me om het te zeggen, maar ik heb een nieuwe verslaving die even veel tijd kost, Second Life”.
Hij wist niet waar ze het over had, ik wel en was benieuwd naar het vervolg.
Ze legde uit wat dat was en dat ze het vreemd van zichzelf vond dat ze daar zo in mee ging, maar ze was nou eenmaal verslavingsgevoelig, dacht ze. “raar hoor, want ik heb toch elke keer het idee dat ik met een pukkelige jongeman zit te praten daar zonder het te weten”.
De man van de videotheek verwees naar zijn kinderen en vertelde dat zijn branchegenoten steen en been klaagden over de verminderde videoverhuur en dat toeschreven aan de vele illegale downloads.
Hij zelf had, zeker als hij naar zijn kinderen keek en ook dit verhaal weer hoorde, meer het idee dat de jeugd helemaal niet meer bezig was met video, maar helemaal in de ban was van het internet en alles wat ze daar allemaal konden, per slot van rekening konden zijn kinderen via hem alle videos gratis bekijken, maar taalden daar niet naar omdat ze alleen nog maar met internet bezig waren.
Het werd een leuk gesprek ook omdat we nog even door gingen op wat kinderen in hun internetcontacten allemaal opdeden en hoe belangrijk het was dat ze de contacten op internet niet gingen verwarren met of vervangen door de contacten die ze in real life met andere of soms dezelfde vrienden hadden.

Over de videos had ik hem eigenlijk nog even een beetje gerust moeten stellen met het verhaal van mijn oudste zoon die meer dan 100 films in zijn kamer heeft staan, allemaal legaal gekocht en die zijn tijd achter beeldschermen nog steeds meer aan de film dan aan het internet geeft. De “Second Life Dame” had ik eigenlijk deze link even moeten doorgeven.

Dat is dan maar weer voor ons volgende gesprek.

Vanochtend weer een vergadering van de voorbereidingscommissie voor het Pinksterkamp.
We hadden nog veel losse eindjes.
Leuk om te zien dat er nog steeds veel brainsorm wens en potentie was, maar we allemaal ook behoefte hadden aan lijstjes met acties en vooral ook concrete actienemers erachter.
Heel gedisciplineerd lieten we dat voor gaan.
Deze keer vul ik onze Hyves dus ook maar matig met verzamelde nieuwe gedachten, maar met concrete acties voor concrete personen.
Leuk en goed want het moment van het echte Pinksterkamp waarop het allemaal moet staan komt dichterbij.

Donderdagavond speelde de Dijk in de Melkweg.
Feest.

Eenmaal op de plek in de zaal waar we met onze vrienden hadden afgesproken, bleek er tussen mij (en de andere wat minder uit de kluiten gewassen dames) en mijn zicht op uitzicht een boomlange man te staan. Hij stond op een van de verhoogde treden.
Wij tikten hem even vriendelijk aan en vroegen of hij alsjeblieft een treetje lager wilde gaan staan, hij zou dan nog steeds over iedereen heen kijken en wij zouden dan ook wat kunnen zien.
“Ik stond hier al en blijf hier lekker staan”
Ik deed nog een tweede poging om hem te overtuigen van de win-win situatie die zou ontstaan als hij een klein beetje opzij ging, maar het mocht niet baten

Normaal gesproken wandel ik luchthartig om deze onbegrijpelijke vormen van botheid heen, maar het heerschap had helaas de pech dat mijn “tenen” nog voelbaar beurs waren van de vorige lange mannen die daar pijnlijk op waren gaan staan.
Voor

Vanochtend even noodgedwongen thuis aan het werk: het dak lekte en als je dat tijdens je vakantie van de buren op

Vanavond een vergadering met de “glasvezel voor het onderwijs stuurgroep” voor Amsterdam met daarna een gezellig samenzijn.
Tot nu toe hadden wij steeds te korte vergaderingen met alleen maar besluiten, functioneel ontwerpspecs en verstandige beslissingen ten behoeve van het onderwijs. Razend interessant en hardstikke nodig, maar tijd voor visie, toekomstmuziek, dromen over toepassingsmogelijkheden en het bedenken van kleine leuke dingen die je zonder veel geld al zou kunnen doen om iedereen te laten zien wat scholen zomaar zouden kunnen als ze snelheid en infrastructuur hebben, was er amper.
Vanavond was er niet alleen even ruimte voor wat alle vergaderaars zelf allemaal in hun eigen tijd al met de mogelijkheden doen (van de computer alleen maar een noodzakelijk kwaad, naar foto’s en fimpjes bewerken, Warcraft spelen, Second Life bezoeken, Second Life op zijn kansen en toepassingsmogelijkheden analyseren, Quake spelen, tot enthousiasme over het meeontwerpen van digitale leeromgevingen) De persoonlijke invalshoek van de deelnemers 10 heren en

Vandaag de succesvolle bijeenkomst voor mijn werk.
De laatste eindjes website en digitale leeromgeving vroegen vannacht tot vroeg in de nacht van de bouwers en mij, maar toen was het ook m

De eerste dag weer werken, uitgerust, bruin gezicht, de spierpijn en stalen dijen nog voelbaar.
De stalen dijen waren erg behulpzaam vandaag en vingen veel op.
Met veel plezier heb ik samen met de diverse bouwers de laatste vervolmakingen aan de website en de digitale leeromgeving gelegd die ik morgen mag presenteren.

Even thuis en daarna naar een uitermate goede vergadering van de Raad van Toezicht van Dock in het oude vertrouwde buurtmuseum in Oud-West (we wisselen in vergaderlocaties tussen Amsterdam en Rotterdam).
Aan de hand van het jaarplan kregen we een bijna filosofische discussie over de mogelijk positieve kansen van het regeerakkoord voor de samenlevingsopbouw- en welzijnssector. Wat kan de term “samen” daarin al niet betekenen.
Over het “samen” in “samenwerken” hebben we het lang gehad.
Wij geloven daar allemaal oprecht in: samenwerken kan de oplossing zijn voor heel veels.
Maar er zijn toch wel vaak knarrig hardnekkige redenen om het samenwerken in de weg te staan, zoals maar simpel het materialistische gegeven dat samenwerken en het niet laten prevaleren van het eigen belang van individu of organisatie niet altijd direct loont.
Als instelling voor je eigen gewin gaan, wordt daarmee bevorderd.
Altru

8 dagen lang geen stukje geschreven.
Dat is nog nooit eerder gebeurd.
Viel best mee eigenlijk.
Geen ontwenningsverschijnselen.
Tenminste, ik schreef de trillende handen en benen gemakshalve aan het ski gebeuren toe.

Tim was vroeg op en goedgemutst.
“Met de vlam in de pijp, scheur ik door de Brennerpas” zong hij achterop de fiets.
Op school moest hij meteen even uit gaan leggen waar wij straks naar toe rijden.

Een weekje veel wit en weinig weblog
Veel sneeuw en weinig werk

Aan creativiteit ontbreekt het niet.
Hij gaat bij mij op dit moment alleen even allemaal naar andere websites.
Erg leuk om te doen, meedenken en schrijven aan wat er voor je werk op het web komt te staan, maar net als met tijd, geld een aandacht, je kunt het tegelijkertijd maar