Auteur: admin

De dag begon langdurig met het bijkomen van het afscheidsetentje van gisteren.

Omdat er vanaf negen uur al afspraken in mijn agenda stonden, gebeurde dat ook gewoon tijdens de overleggen, waarbij het eerste vanochtend al met afscheidgebak begon en men zich in het tweede overleg beklaagde dat niet ook zij taart op tafel hadden. Tja.

’s Middags speelde ik her en der een ondersteunende rol bij diverse onderhandelingstafels, dat blijft een leuke afkickactiviteit.

’s Avonds eindelijk even tijd om de spelfouten in mijn vele te laat geschreven stukjes te verwijderen en wat foto’s toe te voegen.

Het blijft riskant: te laat, soms met al wat alcohol achter de kiezen. De typevaardigheid neemt af, het bloemrijk en enthousiast taalgebruik nemen toe.

Bij een laat stukje kijk ik dus ook altijd ’s ochtends nog even na of ik er nog steeds wel achter sta.

Soms moet ik dan wel even lachen om wat ik er ’s avonds van gemaakt heb, maar laat ik het toch staan omdat het de sfeer van dat moment goed weergaf.

Zoonlief zag bij thuiskomst zijn moeder speechen door het raam van het restaurant van onze onderbuurman.

Hij kon het niet laten dat even op de foto te zetten. Een vaag sfeerbeeld

Dinsdagavond had ik een afscheidsetentje met de directies van onze scholen en een aantal mensen van onze afdeling onderwijs.

Daar waar het “echte” afscheid nog moet komen, was dit wel heel bijzonder.

Acht jaar lang, gingen wij voor elkaar: probeerde ik hun en zij mij te overtuigen van het feit dat we hetzelfde belang dienden en kwamen we daar meestal collectief uit.

Ik ga, zij blijven, maar na vanavond wet ik het weer nog eens extra zeker: wij zijn, en ook straks zij zijn een club die staat: wij gaan voor hetzelfde en ookal vertrek ik, zij zetten de lijn straks door:

Een geruststellende gedachte, terwijl ik tegelijkertijd in de vraag wie straks de portefeuille onderwijs gaat overnemen ook iets heb van “welke vreemde minnares gaat er straks met mijn lief van door”.

Ik laat geloof ik al mijn andere portefeuilleonderdelen gemakkelijker in vertrouwde handen over dan mijn cluppie onderwijs, maar als ik kijk hoe zij het met elkaar rooien, roep ik tegelijkertijd tegen mijn opvolger “kom maar op”.

Ons eigen afscheidsfeestje was helemaal goed, we spraken mooie en gemeende woorden naar elkaar, ik kreeg mooie, gemeende speeches, complimenten en kadootjes, t’is dat ik me heilig voor hand genomen om niet te ge- emotioneerd te raken, maar anders……..

We zijn nog niet klaar met elkaar maar dit was een mooi samen onderwijs moment wat straks in het grote afscheid niet meer over gedaan hoeft te worden.

Ik ben gek op complimenten, maar nu mijn website al dagen onder vuur ligt van een complimentenspammer, kan ik ze even niet meer zien nadat ik er toch al zo’n tweehonderd handmatig heb verwijderd.

Echt oprecht zijn ze niet, ze verwijzen naar medicijnen die ongetwijfeld iets met potentie te maken hebben en naar lelijke goksites.

Geef mij een week “wethouden”, laat mij meedenken bij onderhandelingen, het huis schoonmaken: energie voor alles, maar na

Het feest der democratie hield mij bezig tot kwart voor twee s’nachts, toen pas lukte het mij om de kroeg na afloop van de raad te verlaten.

Ik houd dat niet veel langer vol, maar dat hoeft ook niet.

Geheel conform gewoonte probeer ik op de fiets terug naar huis nog de contouren voor een stukje op mijn log te dichten.

Hoe later het uur, hoe minder succesrijk, maar toch.

Ik had een blije dag vandaag.

Vanmiddag maakte ik tijd om bij de installatieraad van de Centrale Stad te zijn, net als vier jaar geleden.

De ultieme start van een nieuwe bestuursperiode voor Amsterdam.

Al kom ik uit een stadsdeel en zijn we daar ook volop met van alles bezig, ik vind het mooi om de nieuwe gemeenteraad zijn plek te zien nemen.

45 mensen die na hun installatie samen er voor Amsterdam weer iets moois van willen gaan maken.

Ook al ben ik daar niet direct bij betrokken en stop ik, de energie die daar van uit gaat inclusief de publieke bespiegelingen over de verkiezingsuitslag en hoe daar mee om te gaan, ik kan daar oprecht van genieten.

Na de raad en het bespreken van wat onderhandelingsbeslommeringen, snel door naar het feestje voor Stefan die vandaag mocht vieren zonder het zelf te weten (suprise!) dat hij zich al twintig jaar inzet voor goed taalonderwijs en daar door heel veel mensen enorm om gewaardeerd wordt: de zon scheen even voor hem en op hem.

Direct daarna door naar het afscheid van collega Hans Luiten uit Bos en Lommer, waar ik eerlijk tegen een partijgenoot bekende: het is dat ik al een partij heb en weet waarop ik wil stemmen, anders stemde ik nu accuut voor Hans: zijn bewogenheid, de opgave waar hij voor stond, de betrokkenheid: wat heeft hij het goed gedaan en wat deed hij het goed tijdens zijn afscheid.

Als klapstuk van de dag mocht ik de eerste vergadering van de nieuwe raad voorzitten.

Ze hadden me na de eerste formaliteiten meteen mogen afzetten en een nieuwe (tijdelijke) raadsvoorzitter mogen benoemen, maar deden dat niet.

Na vier jaar niet de raad mogen voorzitten vanwege het dualisme, mocht ik vanavond wel.

Ik genoot van mijn plek en de mogelijkheid om eindelijk een actieve rol te mogen spelen tijdens de raadsvergadering.

En dat in de volle wetenschap dat ik bezig was een club te installeren die het straks zonder mij verder heel goed gaat doen.

Ik zal niet ontkennen dat mijn vrolijkheid ook bepaald werd door het feit dat de PvdA in de centrale stad sneller dan ik van ze gewend ben en ook eenduidiger dan ik eerder heb gezien de keuze maakte om samen met GroenLinks in eeerste instantie de coaltievorming voor Amsterdam te bespreken.

Maar mijn finest hour vandag zat hem toch echt in het mogen voorzitten van de raad waarin de raadsleden voor de komende vier jaar hun plek innamen.

Vanavond hadden we de laatste raadsvergadering van de huidige raad, al bijna de “vorige” periode.

Raar om dat nu al zo te benoemen want dat was wel de club met wie je het deed, terwijl de nieuwe groep al klaar staat maar formeel pas bestaat als ze geinstalleerd zijn.

Een raar moment.

Voor onze raad betekent dit dat er vanavond ca. 13 van de 17 raadsleden afscheid nam die echt niet meer terugkomen. Dat is nogal wat.

in eerste instantie is het morgen maar 4 uit de vorige periode en 13 nieuw.

Er zijn in onze sameleving instellingen denkbaar waarin de verandering minder rigoreus plaatsvindt als hier in de raad op dit moment.

Ook ik ben onderweg naar buiten, maar ben er nog volop: dubbel want ik neem niet tegelijkertijd met de vertrekkende club raadsleden afscheid. Sterker nog, ik installeer morgen als tijdelijk raadsvoorzitter de hele nieuwe club met wie ik niet echt meer ga werken.

Ik mag morgen voor het eerst in vier jaar weer eens een raad voorzitten. Lijkt me erg leuk.

Vanavond was voor mij afgezien van het afscheid van een club mensen met wie ik in de afgelopen vier jaar (en vaak nog langer) veelvuldig heb samengewerkt speciaal dat ik in naam van de koningin lintjes uit mocht delen voor de raadsleden die twaalf jaar onafbebroken in functie waren geweest.

2 raadsleden viel in eerste instantie de eer te beurt, ik deed mijn best om daar een mooie gebeurtenis van te maken want een lintje van de koningin krijg je niet iedere dag.

De timing – als entre act van het ingehuurde beleidstheater dat de raad een mooi afscheid ging bezorgen – was ideaal want niemand kon mij kwalijk nemen dat ik in de lijn van het theater mijn eigen pauzenummer vorm gaf.

Wat ik zelf met lintjes en het koningshuis heb is vast, maar dan morgen voeding voor een volgende stukje, maar ik vond het een eer om de onderscheidingen op mijn manier uit te delen en ik was blij dat ze bij beide ontvangers, elk op hun eigen manier goed in aarde vielen.

Na alle plichtplegingen eindigde ook onze laatste raad weer in grote eensgezindheid in de kroeg aan de overkant, waardoor ik ook nu weer pas laat thuis ben.

Morgen de installatie van de nieuwe raad, de show must go on.

Spannend, we konden van te voren absoluut niet voorspellen of Henk Sandee het lintje wel of niet zou accepteren.

Zijn gezichtsuitdrukking geeft daar hier ook nog niets van weg….

Maar ja hoor, iedereen haalde opgelucht adem, ik niet in de laatste plaats

Gelukkig was bij Nils van Turnhout volstrekt duidelijk dat hij het lintje ging accepteren, trots

Dinsdagochtend weer college.

Zoals al eerder geniet ik volop van de nieuwe omgeving en de nieuwe prikkels

Even niet bezig met antwoord op de vraag “weet je al wat je gaat doen straks?”, maar bezig met wat ik altijd leuk vind: zoeken, betekenis vinden, half opgeworpen vragen stellen of weer verwerpen.

Deze keer het tweede deel van het college van Bas Parson over het Graves Waardenmodel of ook Spiral Dynamics.

Tijdens het eerste college kregen we de theorie uitgelegd, tijdens het tweede de uitslag van de door ons ingevulde waardentest op basis van dit model, inclusief de interpretatie daarvan.

Heel kort door de bocht:

Gezond menselijk gedrag varieert, niet iedereen reageert hetzelfde, er is dus niet een vorm van gezond volwassen gedrag, dat wordt verklaard door de context waarin je je bevindt.

Er zijn meerdere contexten, tot nu toe acht, te onderscheiden zowel op individueel, organisatie als “landsniveau”. Al naar gelang de dominante staat van de context, reageren mensen voorspelbaar.

Een uitbouw op de behoeftepiramide van Maslow die met observaties over de dominante waardenpartonen van omgeving en individu een boel gedrag kan verklaren en voorspellen.

Een nuttig instrument als je wilt veranderen en daarvoor wilt weten hoe je mensen tot verandering krijgt en welke mensen je in een bepaalde context nodig hebt om een bestaande situatie te kunnen veranderen.

Als antwoord op het vorige stukje met mijn uitslag, leidt dat tot:

Ik scoor het hoogst op de wens naar kennis, ben nieuwschierig (geel), wil ook best een klein beetje ondernemend zijn (oranje)

Scoor in totaal meer op collectieve waarden (paars, groen, blauw, turquoise) dan op de individuele (rood, orange, geel), doe het voor een groep (groen) of voor een betere wereld op holistisch niveau (turqoise), heb een hekel aan regeltjes en hierarchie (blauw) maar nog veel meer aan krachtsvertoon en powerplay (rood)

Felix Rottenberg zei het vorige week al in het Parool: je hebt twee soorten politici: Machiavellisten en samenwerkers. Hoopvol voor alle mensen met idealen en wensen die niet van powerplay houden

Gezien mijn verwerping van rood, mag het duidelijk zijn tot welke soort ik behoor.

Het is niet absoluut, verklaart dus veel , maar niet alles.

Waar gaat het over?

Dit is geen Sodoku voor gevorderden, maar wat dan wel…..

Kijkersvraag?

Of uitleg in het volgende stukje?

En hier een mooie eindverantwoording van een loggende politicus:

Douwe van Domselaar, GroenLinks raadslid in Zeeburg stopt en legt een eindverantwoording af op zijn weblog.

Alles stroomt en verandert.

In de afgelopen week stroomde en veranderde er veel:

verkiezingen, de spanning op elke uitslagenavond, de resultaten.

De drank stroomde in het begin van mijn week ook rijkelijk vooral tijdens de uitslagenavond. De kater de volgende dag had weinig met de uitslag van doen.

Ondertussen is iedereen druk aan het werk met het verwerken en verzilveren van de verkiezingsuitslagen.

Vanuit het stadsdeel leef ik mee langs de zijlijn.

Met GroenLinks stedelijk denk ik actief mee.

Ondertussen zwem ik door, letterlijk.

Hoewel ik elke week zo’n vijf a zes keer zwem, haalde ik deze week eindelijk weer eens zeven dagen:

Rust bij het van de ene naar de andere kant zwemmen, geen multitasking maar een geconcentreerde focus, hoofd leeg en water vloeibaar, de slow motion van de borst crawl.

Een vloeibaar ankerpunt in deze roerige tijden.