Auteur: admin

Woensdagochtend was ik op visite bij de Winklerschool, onze school voor speciaal baisisonderwijs.

Zij zitten tijdelijk in een ander schoolgebouw omdat op hun eigen school nieuwbouw krijgt.

Het vooruitzicht is prachtig, maar het verhuizen en het tijdelijk “kamperen” in een schoolgebouw dat niet van jou is en in dit geval ook niet helemaal ingericht op de extra wensen die kinderen uit het speciaal onderwijs nodig hebben, maakt de logeerperiode soms wel ingewikkeld.

Zo heeft hun tijdelijke school lang zo’n mooi speelplein niet als hun eigen plekje en dat is lastig, zeker als je de pauzes gebruikt om even lekker uit te razen om daarna weer goed te kunnen leren.

De school heeft ons dan ook om extra buitenspeelmateriaal en ondersteuning in menskracht bij de buitenspeelwacht gevraagd.

Vandaag mocht ik onder toeziend oog van uit elke klas twee kinderen het extra buitenspeelmateriaal onthullen.

De school had het materiaal zelf uitgezocht, maar wilde ons graag bedanken voor de mogelijkheid.

Op het moment dat ik samen met een van de leerlingen het lint van het verhullende gordijn door mocht knippen, begon het keihard te hagelen hetgeen op het golfplaten dak van de overdekte binnenplaats een enorme herrie maakte.

De kinderen en ik moesten daar enorm om lachen, maar gingen vervolgens dus maar lekker “binnen buiten spelen”.

Ik kreeg een prachtig boek met tekeningen waarin de kinderen hun ideale speelplaats hadden getekend en mocht daarna nog even met meester Djen de klassen rond, waar het verhaal over het [[popup:winklertekening.jpg:mooiste/raarste/coolste speelding]] ondertussen al teruggerapporteerd was door de leerlingen.

De afgelopen 48 uur heb ik mijzelf er vaker dan

Maandag opende mijn werkweek met een ontbijt en bezoek aan de Corcernmarkt, de huishoudbeurs voor gemeenteambtenaren en bestuurders.

Een geslaagd initiatief met heel veel geslaagde voorbeelden van samenwerking binnen de gemeente.

Oud-West was dan ook samen met de andere drie stadsdelen zichtbaar in de stand op samenwerking in Afvalinzameling

De nieuwe trends zijn shared servicecentra, digitale dienstverlening en kennisbanken.

Het kan allemaal heel mooi worden als het klantvriendelijker, effici

Zondag de campagnestart van GroenLinks.

Met naast inspirerende woorden van de lijsttrekker, een interview met Marijke Vos, een lijsttrekkerskoor ook een modeshow rond het campagnemateriaal.

Meer foto’s

Haal jongeren uit de buurt van straat af, biedt ze een opleiding tot assistent sportbuurtwerker in hun eigen buurt aan, vraag aan het ROCvA of ze de opleiding willen verzorgen, vraag de welzijnsinstelling of ze de assistenten in hun eigen buurt willen inzetten. Vraag Maatwerk om voor een passende stagevergoeding te zorgen en je hebt ons BOS-project: Meer sport in de buurt, minder schooluitval, minder hangjongeren en een passende opleiding.

Donderdag was de aftrap: 15 gemotiveerde studenten, de directies van de ROCvA, DWI, Combiwel, de wethouder Sport en de twee stadsdeelwethouders trapten samen de bal af.

Erg feestelijk.

Het Bos project biedt een samenhangend geheel aan activiteiten gericht op het verkleinen van achterstanden bij jeugdigen op de gebieden welzijn, opvoeding, onderwijs en sport&bewegen. Het wordt opgezet en uitgevoerd door Combiwel in samenwerking met het ROCvA en de stadsdelen Oudzuid en Oud-West in een aantal buurten met achterstand en jeugdoverlast.

Het project is gericht het bieden van de mogelijkheid aan risicojongeren (door schooluitval, slechte kansen op de arbeidsmarkt, justitie contacten, sociaal-psychologische problematiek, huisvestingsproblemen, schuldproblematiek) een 2-jarige opleiding te volgen tot assistent activiteiten begeleiding en hen stageplaats (en begeleiding) te bieden in het Sportbuurtwerk. Gedurende de opleiding hebben zij een inkomen (en stagevergoeding) via een Maatwerkcontract.

Donderdag was het laatste portefeuillehoudersoverleg Sport van deze periode.

Ik was daar maar zelden: viel bijna altijd samen met een ander overleg en binnen onze stadsdeelgrenzen hebben we bijna geen gemeentelijke sportaccommodaties, dus al te veel mee praten zat er ook niet in.

Deze keer stond de voorbereiding van sport in het volgende Bestuursakkoord op de agenda en daar had ik nou net wel weer gedachten over.

Ook een enthousiasmerende en ontroerende presentatie van Only Friends.

De droom van een vervent voetballer die dat graag aan zijn zoontje had willen overgeven. Toen bleek dat zijn zoontje een motorische handicap had, bleek ook dat de gemiddelde voetbalvereniging daar niet goed mee uit de voeten kan.

Vader storte zich zelf toen maar op voetbal voor kinderen met een handicap, een droom die dusdanig uitliep dat er nu met steun van het Ronald Mc Donald fonds vanaf 2007 gebouwd gaat worden aan een megasportcomplex voor sportende kinderen met een beperking waar ook kinderen zonder beperking welkom zijn.

Collega Plantinga uit Noord hoorde van deze droom en vond een locatie. De plannen zien er schitterend uit.

De stadsdelen werd gevraagd straks mee te helpen bij de vervoerskosten van kinderen uit hun stadsdeel naar het complex toe.

Direct na afloop van het overleg, reed ik met collega Slettenaar achter Hester Maij aan naar het ROC om voor de kick off van het BOS sportproject in Oud-Zuid en Oud-West.

Donderdag was wethouder Aboutaleb op bezoek in Het Fijnhouttheater samen met Charlotte Riem Vis, woordvoerster Kunst en Cultuur van de gemeenteraadsfractie van de PvdA.

Als stadsdeelvoorzitter en stille ambassadrice van dit mooie theater in ons het multifunctioneel/multimediale Fijnhoutcomplex, genoot ik samen met de medewerkers en de VMBO leerlingen van het Berlage Lyceum die daar hun voorstelling aan het maken waren.

Ruim tijd voor gesprekken met de leerlingen, bezichtiging van het centrum en het verhaal van theaterleidster Sylvia Schoens.

De leerlingen legden uit over hun project, showden vol trots hun “The making of Weblog, filmden en interviewden de wethouder.

Ik verstopte mijzelf achter mijn camera, hetgeen heeft geleid tot een geannoteerd fotoverslag.

De aandacht van “de grote stadswethouder”voor dit mooie kleinschalige project, met haar kansen en problemen, de aandacht voor de leerlingen voelde volgens mij voor iedereen lekker en verdiend.

Dit kleine project kreeg al eerder grootstedelijke aandacht, ik voel mij nog steeds onverminderd trots op de mensen die dit voor elkaar en voor het voetlicht weten te krijgen.

Het meisje Pietepeut, voor niemand bang maar wel altijd met de blik op de grond gericht om op niet op kleine beestjes of plantjes te trappen, loopt dagelijks door het grote bos naar school.

De mensen waarschuwen haar voor het bos omdat daar het afschuwelijke monster, Het Beest Van Dalen woont en huishoudt.

Pietepeut luistert beleefd maar vaart haar eigen koers, dwars door het bos.

Als de koning een prijsvraag uitschrijft en aan hem die het monster weet te vangen de helft van zijn koningkrijk en de prinses als bruid belooft, wordt het druk en onrustig in het bos.

Pietepeut hoort op haar weg door het bos veel onheilspellende geluiden en ziet regelmatig heren door de lucht zeilen die haar nadat ze ze vriendelijk weer overeind geholpen heeft vreselijke verhalen vertellen over het monster.

Als Pietepeut op een dag per ongeluk een korstje kaas op het hoofdje van een bloem morst en het bloemetje protesteert, raakt ze in gesprek met het bloempje, toevallig familie van het Beest Van Dalen.

Pietepeut krijgt strategische informatie over het monsterlijke familielid: het beest houdt er niet zo van om aangevallen te worden maar wordt zo mak als een lammetje als je treurige liedjes voor hem zingt.

Niet geheel onvoorspelbaar komt Pietepeut dezelfde dag nog oog in oog te staan met het afschuwelijke monster.

Zijn voorkomen tart elke beschrijving, het geluid dat hij maakt klinkt ook niet echt vriendelijk.

Pietepeut is eigenlijk best een beetje bang, maar ze onthoudt de strategische informatie, spreekt zichzelf toe en met een trillende doch heldere stem zingt zij het treurigste liedje dat zij kent.

Als een mak lammetje laat het vreselijke monster zich door het kleine meisje naar de koning voeren. Terwijl zij zingt vluchten her en der mensen op de daken en zelfs de hofhouding van de koning maakt zich uit de voeten.

Pietepeut levert het beest uit aan de koning uit onder de voorwaarde dat hij het beest niet dood.

De koning belooft het beest een groot eigen park te geven en gaat over tot het leveren van de beloofde beloning.

Het aanbod om met de prinses te trouwen vond Pietepeut (30 jaar geleden) “onzin” waarop de koning haar ras de prins aanbiedt.

Daarop spreekt Pietepeut de (voor mij en zeker ook voor de lifter) de onstervelijke woorden:

“Eerst zien”.

Deze in sprookjes zeer ongebruikelijke vrouwelijke “vleeskeuring” leidt tot overeenstemming.

Pietepeut wordt koningin, zingt elke dag voor Het Beest dat dan zijn kop in haar schoot vleit.

Samen met haar man houdt ze meer van Het Beest “dan van al hun ministers bij mekaar. En dat wil wat zeggen”.

Het beest met de achternaam, Annie M.G. Schmidt, uit Heksen en Zo (1964)

Beloofd:

Er was eens lang geleden…….

Een hele slimme moeder.

Net gescheiden, ging zij met twee kindertjes met de auto op vakantie naar Zuid-Frankrijk.

Een hele onderneming, ver weg, alleen aan het stuur en met twee kindertjes op de achterbank die in de auto zitten helemaal niet zo leuk vonden.

Maar deze moeder wist wat ze wilde, had haar stem niet opegegeven voor die prins uit het vorige sprookje, ze verzon een list.

Ze nam een lifter mee onder de al voor het instappen afgesproken voorwaarde dat hij de kindertjes op de achterbank zou voorlezen.

De lifter, een leuke belg uit Gent “had daar wel goesting in” en begon vol enthousiasme aan zijn taak.

Bijna aan het eind van zijn voorleesverhaal gekomen, barstte hij wel zo onbedaarlijk in lachen uit, dat ik me dat nu nog steeds voor de geest kan halen….. (