Donderdagmiddag mocht ik een bureau selecteren dat onze nieuwe huisstijl gaat ontwerpen. Kiezen uit drie bureaus met elk hun volstrekt eigen stijl en presentatie.
Ondanks het feit dat ik grafisch ontwerp een leuke en spannende tak van sport vind, had ik er van te voren iets lacherigs over. We hebben namelijk binnen Amsterdam afgesproken dat er
Als je binnen een Dagelijks Bestuur twee webloggers hebt, loop je natuurlijk het risico op dubbelingen. Als je dan vervolgens ook nog eens samen op stap gaat, zoals Werner en ik gisteren deden, dan is het raak. Leuk. Volgende keer past de vraag: Your Log or Mine?
’s Middags bezocht ik samen met collega Werner (op zijn pappadag, dus ook met Julian) de opening van de David Lloyd Sports & Healthclub aan de Overtoom. Het ziet er prachtig uit. Een aanwinst voor het stadsdeel en de Overtoom, dus gingen we als bestuur even feliciteren en kregen we een rondleiding.
Ook voor mij een aanwinst trouwens want een sportclub op kruipafstand van je huisadres ontneemt je elk excuus om niets aan sport te doen. Ik investeer (letterlijk, want goedkoop is het echt niet) dus vanaf zaterdag aldaar in een gezond en fit omhulsel voor mijn gezonde verstand.
In de afgelopen 2 maanden zijn er binnen een straal van 200 meter van dit stukje Overtoom afgezien van de sportclub ook nog eens 4 nieuwe restaurants geopend die allemaal meteen behoorlijk in trek lijken te zijn. Best iets om een klein beetje trots op te zijn: de Overtoom is weer in trek. We hebben hem natuurlijk ook niet voor niets zo mooi willen maken.
Na afloop liepen we even door naar een van de nieuwe restaurants Cocagne om ons daar ook even voor te stellen.
Die avond at ik samen met mijn echtgenoot, welliswaar niet op maar in een zijstraat van de Overtoom bij het ook nieuwe restaurant Rozebel (erg lekker eten: dagvers en door erg goede koks bereid). Met de eigenaar nog lang na zitten praten over zijn plannen voor zijn zaak en de buurt.
Bij Sjors & Sjimmie bij mij beneden heb ik al erg lekker surinaams gegeten. Het ook nieuwe restaurantje Zus en Zus ga ik binnenkort bezoeken. Veel harder moet het niet gaan met al die nieuwe zaakjes want anders houd ik het niet bij en wordt ik toch nog dik ondanks mijn lidmaatschap van de sportschool.
Donderdagochtend was ik te gast bij het echtpaar Alberti dat recent hun 60 jarig huwelijksfeest had gevierd. Met de felicitaties een cadeautje en een plantenbakje ga ik dan altijd even langs. Een van mijn favoriete “klusjes” want ik voel me dan echt ambassadeur van Oud-West, mensen vinden het altijd leuk en ik krijg vaak de prachtigste verhalen van mensen die vaak al hun hele leven in Oud-West wonen. De laatste tijd gaat het vaak een beetje mis met de plantenbakken en wordt ik op pad gestuurd met een buitensporig formaat: slecht te hanteren en bovendien loodzwaar. Ik laat het nooit bezorgen want dat vind ik onpersoonlijk, dienstauto’s hebben we niet en ik doe alles met veel plezier op de fiets.
Tijdens mijn worsteltocht met plant en fiets richting verzorgingstehuis Vondelstede liet ik
Dinsdag was weer de eerste DB vergadering. Zonder collega Hans, maar besluiten werden weer genomen. Deze eerste keer stond er nog weinig op de agenda, vanaf volgende week is de stroom weer echt op gang. ’s Middags aan de gang met de voorbereiding voor de nieuwe progambegroting.
’s Avonds was ik bij de verhaardag van mijn broer Tijs, die niet alleen 25 werd maar ook zijn goedgekeurde scriptie op tafel had liggen. Zo wordt hij de eerste van mijn vaders kinderen met een academische titel. Reden tot trots. Ik ben blij voor mijn vader, die altijd hoopte dat ik rechter zou worden) dat hij nu tenminste
Maandagavond bezocht ik De Parade. Het stadsdeelbestuur van Zuideramstel had haar relaties uitgenodigd om samen met haar een stukje van dit unieke evenement mee te maken.
Erg leuk zo’n uitnodiging en een perfecte manier om aan het eind van het reces op een lekker informele manier je collega’s weer tegen te komen. Werkelijk opvallend om te zien hoe uitgerust en ontspannen bestuurders er aan het eind van het reces uitzien. Bij de meesten van ons gaat die gebruinde ontspannen look er in het werk al weer snel af.
Met veel mensen die nog lekker in vakantiestemming waren, tropisch zomerweer, theatertentjes, attracties en drankgelegenheden een perfecte avond die ontspannen, met veel cultuur en drank overgoten wel behoorlijk laat werd.
We zagen de voorstelling Zap Grieken van De Koningskinderen. Op dit zapniveau blijk ik mijn klassiekers gelukkig nog goed te kennen en het was dan ook dolle pret. Van geofferde dochters om een beetje wind te vangen tot de complexe Oedipus kwamen voorbij op soapniveau met veel humor, taalgrappen en verbasterd grieks. Een aanrader.
Ik werd vergezeld door mijn oudste zoon die het heftig naar zijn zin had, in de ban raakte van de meligheid van het Catacloppe hoefijzergooispel en ons daar in meetroonde. Het meligheidsgehalte was recht evenredig aan de kans om een van de bizarre prijzen te winnen. Ik bracht er niets van terecht, maar zoonlief won toch een heel paar handboeien.
Ontspannen weer aan het werk.
Allereerst samen met mijn secretaresse agendaoverleg. Mijn agenda zag er nu nog wel een beetje ontspannen uit, maar na zo’n sessie raakt hij alweer stevig vol. Gelukkig nog niet helemaal meteen nu.Het blijft altijd een leuk en lastig moment om te kiezen welk van die stapel uitnodigingen je wel en niet kunt bijwonen. Hoeveel ik ook doe, de lijst met afwijzingen blijft imposanter dan de dingen waar ik wel naar toe ga.
In de staf een berg stukken voor de eerstvolgende commissievergadering, dus ik zat direct weer volop in de inhoud. Jongerenwerk, Integratie, vrijwilligersbeleid en een evaluatie van het kunstbeleid. Meteen bijna weer allround ingewerkt. Ook de voorbereidingen voor de begrotingsaanvragen in mijn portefeuilles. Het onderdeel bezuinigen hadden we voor de vakantie al afgerond, maar er zijn toch ook altijd nieuwe aanvragen ookal is er weinig geld.
Tussen de middag met collega Werner en de stadsdeelsecretaris op een terrasje gegeten om elkaar weer even bij te praten over de gebeurtenissen in de zomerperiode en de diverse vakantiebelevingen. Het was een stille zomer bevestigden de collega’s wat me ook bij lezing van de achterstallige kranten al was opgevallen. ’s Middags werd het 32 graden in mijn kantoor. De tweede staf van die dag deden we dan ook vanaf een bankje in de schaduw op het Bellamyplein.
Na het werk nog samen met collega’s Hans en Werner de jarige kroegbaas van ons politieke stamcaf
’s Avonds laat kwamen we thuis in een subtropisch Amsterdam. We laadden de rotzooi uit, schoven de kinderen in bed en gigen beneden naast onze voordeur op de Overtoom op een terrasje zitten om het vakantiegevoel te verlengen. Lekker met een drankje naar de auto’s op de Overtoom kijken: nog een beetje vakantiegevoel en langzaam weer wennen aan de stad.
De volgende dag zette het vakantiegevoel nog lekker door. Met zoon Tim naar de speeltuin op het Cremerplein, die tijdens mijn vakantie behoorlijk gerenoveerd is. Onder een parasol op het gras las ik de helft van de achterstallige kranten terwijl zoonlief in het pierenbadje dreef. Tegenwoordig kan je er ook ouderwetse dubbellikijsjes kopen, dus net als vroeger. Welliswaar staat dit badje nog niet vermeld op pierenbadjeswebsite (wel het badje op het Bellamyplein). Het was gezellig en druk en droeg erg bij aan het verlengde vakantiegevoel.
Zaterdag eindelijk naar de Canalpride. Tot nu toe heb ik die steeds gemist omdat ik op vakantie was. Wat een feestelijke drukte en spektakel, een relaxed soort koninginnedag met mooie mensen op de boten en langs de kant. Ook GroenLinks met Roze Links was op het water. Weer een mooi vakantiedagje.
Zondag begon toch de dikke envelop van het werk verwijtend te kijken. Maandag weer aan de slag en er moet een boel gelezen worden. Geen nood, de stukken werden gelezen in het opblaasbadje op het dakterras zodat ik toch nog de hele dag genoot van het mooie weer.
Kortom, ik kan er weer helemaal tegen, heb er zin in en vanf morgen weer werkgerelateerd nieuws.
Na onze spectaculaire ontmoeting met det Aletsch gletscher begon de volgende dag de onvermijdelijke langzame terugtocht naar huis. Tijdens de vakantie was het ons steeds goed gelukt om geen saaie stukken overdag te rijden (de echt saaie stukken reed Marco soms ’s nachts) maar vandaag moesten we toch een paar honderd kilometer saai rijden. Gelukkig stond ons vlak na vertrek nog een heel leuk stuk te wachten: we namen de Lutschberg tunnel waar je met auto en al op de [[popup:tunnel.jpg:laadbak:]] van een trein wordt gezet om door de berg heen te rijden. Je blijft zelf in de auo zitten (tenzij je auto met open dak hebt, dan moet je in de passagierswagon). Met een reisje van nog geen half uur bespaar je zeker 1,5 uur paswegen: geen wagenzieke kinderen en goed voor het milieu. Ze zijn daar ondertussen bezig met een mega werkstuk, de tunnel nog veel lager en veel langer door de berg laten gaan.
Daarna werd het saai totdat we in Duitsland de Rijn op het mooie stuk gingen volgen.
Ondanks Marco’s treiterige “Ja een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn” genoot ik van het uitzicht en was ik blij dat we een camping vonden aan de Rijn recht tegenover de Loreley. We konden samen nog moeiteloos de eerste strofe van Heine’s gedicht over de Loreley “Ich wei
Onze vriendjes hebben een heel mooi stekje: lekkere tuin, prachtig uitzicht op de bergen en de diverse gondels en andere liften. Na een zalig maal, blijkt dat ze al mooie plannen voor ons verblijf hebben gemaakt. Gelukkig voor
