Met zelf geen draadje stof om het lijf, doet Roosje stof opwaaien. Dinsdagmiddag mocht ik bij AT5 komen vertellen wat het stadsdeel nu precies ging doen om de buren van Roosje wat meer met haar aanwezigheid te verzoenen. Woensdagmiddag stond Roosje in volle glorie in Het Parool. Onze cultuurverkenner schreef over Roosje en ook mijn website wordt regelmatig bezocht met de zoekterm Roosje. Vandaag kregen we zelfs landelijke bekendheid met Roosje in Hart van Nederland.

Eerder schreef ik al over de muurschildering en de problemen die sommige bewoners hier mee hebben. Ondanks het feit dat het grootste gedeelte van de buurt Roosje graag zag komen, proberen we als stadsdeel toch wat te doen om de mensen die Roosje niet zo zien zitten maar haar wel uit hun raam zien, wat tegemoet te komen. Niet door haar aan te kleden, zoals sommigen wilden. Het stadsdeel wil in overleg met de bewoners een gebaar maken waardoor het zicht op Roosje voor hen wellicht wat minder pregnant wordt. Gedacht wordt aan een mooi stukje matglas of bloembakken voor de ramen, vitrage of iets anders.

De discussie over Roosje lijkt te gaan over veel meer dan alleen een schilderij. Bloot…. dus daarmee meteen voeding voor lacherigheid, media aandacht, maar ook onderwerp voor waar liggen je grenzen, hoe ga je om met de beleving van islamitische bewoners, wat doe je met het gegeven dat dit op verzoek van de buurt is gebeurd, is het nu uitbuiting van de vrouw?

Ikzelf vind het een mooi schilderij, maar dat doet niet terzake. Belangrijker is nu de vraag: kan dit of kan dit niet, en welk beoordelingskader gebruik je daar nu voor? Ik heb het daar ondertussen met veel mensen over gehad. Er is in dit geval moeilijk een algemeen kader te bedenken voor wat kan en niet. Afgezien van het feit dat buurtbewoners dit graag wilden, baseer ik mijn afweging op het feit dat dit in mijn beleving – en ik ben daar best gevoelig voor – absoluut geen uiting van uitbuiting, sexisme of minachting voor de vrouw is: de ode die van Lennep in zijn gedicht aan het lichaam van Roosje in bloemrijke taal deed zie ik als een compliment. Als de impact van dit gedicht dan ook nog eens door een 2e kunstenaar visueel vertaald word met penseel (gezien het formaat: meer verfkwast) lijkt me dat een dubbel compliment. Op de vraag: moet dat dan maar open en bloot op straat””?, heb ik veel liever interegere ode kunst dan de soms in mijn beleving wel sexistische en dus uitbuitende reclame die veel meer in onze openbare ruimte opduikt.

Ik kan me best voorstellen dat mensen daar anders tegen aan kijken. En ondanks het feit dat die mensen in de buurt waar Roosje hangt in de minderheid zijn, wil het stadsdeel graag iets doen om die mensen minder “last” van het kunstwerk te laten hebben en dat is geen compromis of terugkomen op eerdere besluiten, het is misschien wel een soort “schaam”lapje voor het bloeden, maar wel ingegeven door de wens om met behoud van principes toch te kijken of je het zoveel mogelijk mensen naar de zin kunt maken.