Ooit wel eens een schilderij van Vincent van Gogh zien uitbeelden in gebarentaal?

Ik wel.

Ik was vanmiddag aanwezig bij de premiere van de verfilming van het theaterstuk Theo & Vincent, een briefwisseling in nederlandse gebarentaal.

Het is een prachtige film geworden, mooi licht, indringende beelden en prachtig spel.

Het Handtheater heeft lange tijd in Oud-West gezeten en alhoewel ze nu naar een prachtig theater in Westerpark zijn verhuisd, voelt het nog steeds als een van onze theatertjes.

Het was echt genieten: van het resultaat, maar ook van de trots en blijdschap waarmee deze premiere gepresenteerd werd.

Een echte cross media ervaring: toneel met gebarentaal is op zich al een hele aparte sensatie, de verfilming daarvan is bijna nog indringender. Daarnaast leer je over het leven van Vincent van Gogh en zijn broer, maak je kennis met het fenomeen briefwisseling (echt historisch) en zie je schilderijen in beeld en in gebarentaal.

Bij het applaus zit je voor het dilemma: applaudiseer je in gebarentaal, zwaaien met de handjes, dan is het in het donker niet zichtbaar.

Applaudiseer je op de voor jou bekende manier met je handen, dan is het voor doven niet hoorbaar.

Een mix van beiden en de vele complimenten na afloop, maakten de spelers en andere betrokken volgens mij volop duidelijk dat het publiek genoten had.

Mijn gebarentaal beperkt zich tot de gebaren: “ik ben trots op jullie” en “gefeliciteerd”.

Beiden kwamen vandaag uitstekend van pas.

Wegens gebrek aan meer gebarentaal voel ik me na al die ontmoetingen toch nog steeds ook wel een beetje “onthand”, maar uiteindelijk kom ik er met mijn eigen handen, gearticuleerde woorden en hier en daar een tolk toch ook wel weer uit.

Daarnaast is het meegenieten van een succeservaring aan geen taal gebonden.