Dinsdagochtend verruilde ik welbewust Macht voor Kennis.

Tijdens de wekelijkse DB vergadering – centrum van besluitvorming, dus wellicht van macht – voor de collegbankjes.

In het samenwerkingsproject tussen de Universiteit van Amsterdam en de Gemeente Amsterdam voorziet de derde jaargang van dit mooie project in een collegereeks waarbij niet alleen de studenten van de UvA maar ook de deelnemende dienstonderdelen van de Gemeente Amsterdam samen leren.

Zo zat ik dus als een van de gemeentelijke deelnemers vanochtend voor het eerst sinds jaren weer in de collegebankjes, terwijl mijn collega DB’ers het op mijn uitdrukkelijk verzoek samen rooiden. Misschien wel een hele mooie langzame afscheidsceremonie.

Ik genoot.

Van het college krijgen

Van de stof, kort samengevat “welke manieren van kijken zijn er, hoe kijk je en welke invloed hebben de verschillende manieren van kijken op wat je ziet en wat je er mee doet”.

Van het plaatje dat ik zag toen ik naar achteren keek en niet alleen drie bevlogen studenten zag die zich in het kader van de samenwerking met een project in Oud-West gaan bezighouden , maar ook de divisiedirecteur van onze welzijnsinstelling, onze ambtenaar en onze projectleider “gezusterlijk” zag genieten van het college krijgen.

Van de energie die je krijgt van het op een andere manier en met andere mensen kijken naar waar je dagelijks mee bezig bent.

Ik ben een willig onderwerp voor allen die een leven lang leren aanhangen, aan mij echt besteed.

Voor het eerst sinds ik de verstandige maar ook moeilijke beslissing heb genomen om de volgende periode niet verkiesbaar te zijn, had ik vanochtend even positieve kriebels: ik mag straks ook weer eens heel iets anders gaan doen, heb veel in mijn rugzak om mee te nemen, maar ik kan wat ik al heb straks weer met hele nieuwe ervaringen en instrumenten gaan aanvullen.

Nu alleen mijn collega’s vertellen dat er misschien nog wel meer college’s op die dinsdagochtend gaan plaats vinden, maar ik was even heel erg op mijn plek deze ochtend.