Waar een klein land groot in kan zijn.

De afgelopen 48 uur leveren spannende televisie, waanzinnig grote woorden, kleine mensen, smalle geesten en waanzinnig veel verwarring op.

Verwarring en verbazing.

Maak het groot, zet het in de krant, huiver voor de wereldpers en de verwarring en verbazing zijn verlammende voertuigen.

Ik geniet ondertussen.

En niet omdat ik als linkse rakker geniet van de ellende van de VVD (mooi meegenomen, maar daar gaat het even niet om).

Ik ben er van overtuigd dat de afgelopen 48 uur belangrijk zullen zijn voor de straks aangebroken recente geschiedenis.

Verwarring en verbazing kunnen leiden tot nieuwe inzichten. Die nieuwe inzichten zijn hard nodig, dus kom maar op.

Ik heb deze rel niet nodig om overtuigd te zijn van het feit dat ons asielbeleid en de starre uitvoering daarvan niet deugen.

Ik vind het wel verbazingwekkend dat er een bijna kamerbrede meerderheid is om een uitzondering te maken.

Zouden ze vaker met deze overweldigende meerderheid moeten doen.

De ellende in het echt rechtse deel van de VVD kan mij niet groot genoeg zijn en de schade aan die kant ook niet, maar om nu collectief over Verdonk heen te vallen terwijl ze doet wat ze altijd deed en het in dit geval op geen enkele manier goed had kunnen doen, vind ik op zijn zachts gezegd lichtelijk hypocriet.

Ik huil graag mee met deze wolven, daar niet van, maar echt zuiver is het niet. Daarnaast hoop ik stiekum dat Verdonk nog even in de race blijft en de VVD daarmee zo star en rechtlijnig rechts wordt/blijft dat de kiezer straks echt iets te kiezen heeft.

Voor mij mag deze verwarring ook opleveren dat mensen weer een beetje na gaan denken: hoe je het ook probeert, deze zaak is niet in one liners te vatten, mensen die dat wel doen maken zich in mijn ogen redelijk belachelijk, maar ja de voorpagina’s van kranten vragen daar nog wel steeds om.

Regels zijn regels werkt niet, heeft het ook nooit gedaan, maar het leek een beetje uit om dat te vinden.

Wellicht, na deze week toch weer wat meer in zwang?

Als de Kamer na haar collectieve verontwaardiging van gisteravond ook maar een knip voor de neus waard is (ik geloof in het systeem, dus ik vertrouw daarop), dan gaan ze vanaf vandaag aan de slag met de vraag wat hun optreden van gisteren betekent voor hun evaluatie van het asielbeleid.

Als daarmee ons beleid weer wat menswaardiger wordt, zijn verwarring en verbazing precies wat ze zouden moeten zijn: voertuigen om door ervaring te leren en bij te stellen.

Gebeurt dat, dan vind ik het helemaal niet erg dat we nu even de risee van de wereldpers zijn.

“De nacht van Verdonk” die leidde tot een menswaardiger asielbeleid, een boosaardige paradox die van mij de geschiedenisboekjes mag halen.