Ha. Gelukkig:

Het paard ging ook voor mij.

Ik was op voorhand nog niet zo gerust op die dag.

De opdracht was simpel en eenduidig:

Je gaat de bak in.

Daat loopt een paard.

Je zorgt dat je bij het paard komt.

Legt het paard de halster om.

Je loopt een rondje door de bak.

Piece de resistance: Je doet het paard de halster weer af en laat het paard jou volgen zonder halster.

“Een paard is de spiegel van de ziel”, werd er gezegd.

“Het geeft je onmiddelijk terug hoe jij er in staat”

Ik begrijp wat ze deaarmee bedoelen en wil het graag voor waar aannemen maar mijn nuchterheid protesteert wel lichtelijk.

Ze vertelden hoe paarden soms bij andere bureaus ingezet worden bij coaching in groepsprocessen en assessments.

Die laatste kwam ik de hele dag niet meer overheen. Ik zag hem helemaal voor me, het nadeel van veel fantasie (komt een man vanwege een assessment bij een paard om te laten zien dat hij een leider is met overwicht. Hij belt later voor de uitslag: “het spijt ons meneer, we hebben helaas het paard aan moeten nemen, dat had beduidend meer overwicht”).

Zonder dollen vond ik het gewoon spannend.

Mijn laatste ervaring met paard heette pony, niet half zo groot en daar was ik als kind in het Amsterdamse Bos vanaf gekieperd bij een buitenrit.

Na een tijdje met het been in de stijgbeugel gehaakt machteloos over de grond van het bos gesleurd te zijn, leverde me dat een gekneusde pink op.

Geen trauma, maar mijn meest postieve jeugdervaring was het ook niet.

Als ik alles wat ik eigenlijk dacht niet te durven niet had gedaan, was ik niet waar ik nu was en was mijn weblog beduidend minder gevuld.

Ik ging met de bibbers het lijf de bak in: bak groot, paard groot, ik klein en veel stuurlui van ons groepje aan de wal.

Ontkennen dat ik het eng vond zou niet helpen en bovendien hadden ze net overtuigend gemeld dat het paard alles zou voelen wat ik meebracht.

Ik zal geen verdere mededelingen doen over mijn gesprek met het paard (ze heette Darling en dat hielp dan wel weer. Voelde me beter bij “Hey Darling” dan bij “dag knol”)

Maar gelukkig wist ik haar te overtuigen dat zij en ik hetzelfde wilden en dat ik haar daar wel bij nodig had.

De stuurlui zagen niets van mijn bibbers en vonden dat ik overtuigend op mijn doel afging.

De begeleidster meldde achteraf (gelukkig maar) dat het paard beet en zich door de eigenaar altijd maar moeilijk uit de wei liet halen.

Of ik niet trots was?

Ik vond aanvankelijk dat ik gezwijnd had.

Paard groot, ik bang, ze had me alle hoeken van de bak kunnen laten zien.

Pas later werd ik toch een klein beetje trots, “kijk eens mamma zonder handjes”.

Ik weet namelijk eigenlijk al lang dat iets eng vinden een overtuigende presentatie niet in de weg hoeft te staan.

Ik wist alleen niet of het ook bij paarden zou werken.

Ik heb de hele dag enorm genoten.

Ziel of niet, de relatie tussen actie en reactie was wel heel erg zichtbaar in die bak:

Te onzeker: je kreeg de kont van het paard.

Te doelgricht en geen aandacht voor het paard: idem.

Soms leek het alsof het paard een volledige theaterschool en coachingsopleiding achter de rug had.

Omdat we veel van elkaar weten en elkaar veelvuldig in leersituaties gezien hebben, was het ook een feest van herkenning om te zien hoe het de anderen verging.

Gelukkig na afloop ook nog lekker eten en zonder leervragen en doelen bijkletsen.