Met een half oor hoor ik de krakende deur open gaan aan het eind van de donkere gang.

Een slaperig jongetje meldt dat hij naar de wc moet, maar kruipt daarna snel op schoot.

De verlichte warme studeerkamer met een werkende moeder daarin heeft op dit tijdstip van de avond een enorme aantrekkingskracht.

"Oh mam, nu ik hier toch zit, wil jij tegen Mick zeggen dat er een nieuwe versie van Line Rider is?"

Hij wil me graag laten zien hoe de nieuwe werkt en wat de upgrades zijn alhoewel hij de meeste nutteloos vindt.

Daar steek ik een stokje voor, hij moet naar bed.

"En wat ben jij aan het doen, zit je te spelen?"

Dat is bij mij altijd een moeilijke vraag als ik achter de computer zit, het is niet zelden een beetje waar.

Ik leg hem uit dat ik speel met iets voor mijn werk, dat ik dat nog niet helemaal onder de knie heb, dat het dus wel een soort spelen is, maar wel morgen af moet.

Hij kijkt me medelijdend aan, wenst me véél succes en verdwijnt weer naar bed.

Best lekker zo'n laat onderonsje