Maand: december 2006

't gebeurt niet vaak, maar ben even computermoe.

En dat terwijl ik me de hele week al had verheugd op een verse install van mijn weblogprogramma om wat knarrige defectjes te verwijderen.

Ik bracht het grootste gedeelte van mijn dag achter de computer door heen en weer flitsend tussen diverse documenten, terwijl inks en rechts via twee verschillende mailprogramma's de emails me om de oren vlogen.

Als ik zo'n pratend wifi konijn had gehad, dan waren de stoppen bij het arme beest doorgeslagen.

Misschien zo'n gek idee nog niet.

 

Als klein meisje en beginnend puber was ik helemaal weg van de zanger, de cabaretier en de mens Robert Long.

Ik genoot intens van zijn shows met Leen Jongewaard en ging daar als echte fan ook naar toe in de Nieuwe de La Mar, genoot van zijn tegen iedereen aanschoppende liedjes en ik, en dat is vast een confessie maar ondertussen hogelijk verjaard, ontleende mijn romantische meisjesbeeld over hoe liefde met één L zou kunnen zijn aan de bizarre combinatie van Robert Long met "Liefste Mijn Liefste, Thorbeckeplein, Flink zijn en Kalverliefde" ("Mam mag zij straks ook een boterham"" en "hier is je ring wat moet ik met dat klereding kon ik met veel overtuiging meezingen) …… en Maria Magdalena met "I don't know how to love him" uit Jesus Christ Superstar. Bizarre combinatie, maar zo was het wel.

Toen hij opeens een net pak aantrok en spelletjes bij de Tros ging presenteren, voelde ik me met mijn ontluikende romantische meisjeslogica enorm verraden. Hij verkwanselde mijn idealen. Dat hij zelf eens iets anders wilde, misschien toch ook een keertje voor het geld ging of ook wel eens een pak aan wilde, daar kon ik dan misschien nog wel een beetje inkomen, maar het zwaarst telde dat hij alles waar ik in geloofde (door zijn toedoen nota bene) verruilde voor die toen in mijn ogen "abjecte spelletjes Tros"

Ik was dat eigenlijk al lang weer vergeten, grote meisjes krijgen andere idolen, de idealen over Liefde met een L bleken ook uitstekend door anderen en eigen praktijkervaring gevoed te kunnen worden en het leven gaat door.

En toch……… toen van de week bekend werd dat hij aan het dood gaan was, bleek de oude bewondering er toch nog wel degelijk te zijn, werd ik op slag weer mild en begonnen de mooie teksten van vroeger weer door mijn hoofd te spelen.

So what, ik herinner me opeens weer actief dat zijn teksten mij vroeger veel deden, ergens in mijn rudimenten verborgen zitten, dat hij met Tjechov Boudewijn de Groot weer heeft laten zingen en dat hij toch echt wel een belangrijke rol gespeeld heeft en luister vanavond voor het eerst weer naar al die liedjes die ik vroeger zo mooi vond. Een raar soort posthuum eerbetoon.

"Ik heb in tijden niet meer zo gelachen met een Amsterdammer".

Ik geloof dat ik dat maar volmondig als een rechtgeaard compliment beschouw en dat mijn integratie in de voornamelijk Rotterdamse Raad van Toezicht van Dock de goede kant op gaat.

Na de eerste drie vergaderingen vanavond een eindejaars etentje, afgezien van erg lekker eten ook weer een nieuwe entourage: niet vergaderen over waar je veel weet van hebt, maar de avond doorbrengen met redelijk onbekende mensen die allemaal hun sporen in het maatschappelijk veld verdiend hebben maar dan in en rond Rotterdam.

Het was uitermate gezellig en het blijft apart om het verschil in beleving tussen die twee steden te zien, zeker als je na zoektochten in de avond in Rotterdam, 's avonds laat het vertouwde Amsterdam weer binnenkomt. Hoop wel in de komende tijd nog veel meer over Rotterdam te leren.

Vandaag wilden de zinnen even niet geprikkeld worden.

Opstaan in het donker, een zoon die liever in bed bleef liggen dan naar school: nog teveel jaar over tegen te weinig energie.

Ik zag het aan hem af en het gevoel van herkenning/sympathie kwam snel.

Even Rust, Reinheid en Regelmaat.

Dus een dagje versiebeheer, backups, alle emailcontacten in mapjes, alleen mails beantwoorden, niet zelf weer wat nieuws bedenken.

Telefoon beantwoorden met "he, ik heb je net in een mapje gestopt".

Aan het eind van de dag een keurig bureau en een beeldscherm met daarop mijn 10 projecten en 8 processen netjes gerankschikt in  Mindmanager met alle achterliggende stukken en mails keurig op hun plek.

En zelfs daar kun je zomaar gelukkig van worden.

Wow.

Mocht ik morgen weer een wild idee krijgen, dan weet ik waar ik het kan laten en…..waar ik het na de storm weer terug kan vinden.

19 augustus, 2006 om 19.54.

Op onze camping bliepte de telefoon een SMS: "I am a Passenger"

Zoon Mick op Lowlands, daar had ik op dat moment ook wel willen zijn, maar lief dat hij aan ons dacht en zo enthousiast was over de muzieksmaak van zijn moeder, dat kan ook anders.

Na Werchter 1991 waar ik eigenlijk voor Thé kwam, staat "I am a Passenger" onveranderd nummer 1 in mijn live lijstje en kan Iggy Pop niet meer stuk, hoezeer hij daar zelf ook vroeger zijn best voor gedaan schijnt te hebben.

Gelukkig had ik de krant dit weekend net vroeg genoeg uit om te zien dat Iggy Pop vanavond in Wereldgasten was en genoot ik ademloos ruim 1,5 uur van dat programma met Leon Verdonschot als interviewer. Zelfs als hij geen muziek maakt, bedachtzaam antwoord geeft, relativeert en brilliant over zijn leesbril heenkijkt, is het nog één brok voelbare energie die man.

Ik kroop voor het eerst sinds tijden weer bijna de televisie in.

Ah, mogen wij dit jaar ook een beetje Den Ilpen?

Marco is gek op lichtjes en al de kerstspullen weer in de etalages staan, beginnen de onderhandelingen.

Lichtgordijnen, lampjes en lichtkabels.

Het liefst zouden hij en de kinderen ook onze blinde zijmuur vullen met een lichtboodschap, dat de Vonken u een goed 2007 wensen.

Nou hoef ik me over dat laatste niet al te aangesproken te voelen want veel verder dan het trouwboekje komt die naamsvermelding voor mij niet maar toch.

Vandaag kwam met veel trots de eerste buit binnen: een kerstboom en een lichtkabel.

Met een vette grijns vertrok Marco naar boven om zijn lichtkabelbuit te gaan bevestigen, maar hij kwam al snel wat beduusd weer naar beneden: de lichtkabel is niet wit maar hardstikke bont, er hangt nu zo'n kermis boven mijn raam dat ik mijn bureaustoel toch maar wat verder van het raam verwijder, anders zit ik heftig in de etalage.

"Aftanken"

Ik gebruik dat woord heel vaak. Voor mij is het gewoon.

In de context waarin ik het gebruik, bestaat het alleen voor de meeste mensen helemaal niet.

De afgelopen week gebruikte ik het veel, dus moest ik het ook uitleggen.

In eerste oorsprong, tankte ik mijn digitale camera af als ik hem op zijn dock zette en de inhoud van de camera naar de computer transporteerde:

"ff de cam aftanken" was het dan.

Later bleek ik voor qua woordgebruik aanvankelijk alleen intern, ook "mensen af te tanken".

Deze week was ik vanwege mijn werk veelvuldig met een cameraman op pad aan wie ik de aanwijzingen en opnameschema mocht geven.

Zonder dat te willen had ik het regelmatig over "die en die aftanken" en had wat uit te leggen.

Nu ik dan vrijdagavond thuis zit na een stevig intensieve week, blijkt dat ik mezelf "aftank" niet door op de bank in slaap te vallen, maar door lekker nog even met een ingewijde alle highlights van de afgelopen week en de plannetjes voor de al dan niet nabije toekomst door te nemen waardoor ik voor mijn volgende werkweek en de tijd daarna weer meer dan genoeg acties klaar heb staan.

Hetgeen minstens betekent dat er naast een invulling voor het woord "aftanken" ook beeld mag komen bij hoe ik mezelf dan weer "bijtank".

En toen pas, nu pas….

was er klaar wat er klaar moest.

Moe en tevreden!

Maar belofte aan mezelf: dit gaan we niet te vaak doen, slapen is namelijk ook best lekker en gezond.

Met een half oor hoor ik de krakende deur open gaan aan het eind van de donkere gang.

Een slaperig jongetje meldt dat hij naar de wc moet, maar kruipt daarna snel op schoot.

De verlichte warme studeerkamer met een werkende moeder daarin heeft op dit tijdstip van de avond een enorme aantrekkingskracht.

"Oh mam, nu ik hier toch zit, wil jij tegen Mick zeggen dat er een nieuwe versie van Line Rider is?"

Hij wil me graag laten zien hoe de nieuwe werkt en wat de upgrades zijn alhoewel hij de meeste nutteloos vindt.

Daar steek ik een stokje voor, hij moet naar bed.

"En wat ben jij aan het doen, zit je te spelen?"

Dat is bij mij altijd een moeilijke vraag als ik achter de computer zit, het is niet zelden een beetje waar.

Ik leg hem uit dat ik speel met iets voor mijn werk, dat ik dat nog niet helemaal onder de knie heb, dat het dus wel een soort spelen is, maar wel morgen af moet.

Hij kijkt me medelijdend aan, wenst me véél succes en verdwijnt weer naar bed.

Best lekker zo'n laat onderonsje

Herkenning van vroeger.

Zolang het niet te vaak gebeurt, voelt het stoer.

Het 's avonds niet afkrijgen (wat wil je ook met Sinterklaas) en dan 's ochtends vroeg in het pikkedonker slaperig en kouwelijk met een stevige kop koffie achter de computer om het alsnog af te krijgen.

Mits met mate ingezet, gaat het dan zo snel, dat er zelfs nog een klein blogje overschiet.