Als klein meisje en beginnend puber was ik helemaal weg van de zanger, de cabaretier en de mens Robert Long.

Ik genoot intens van zijn shows met Leen Jongewaard en ging daar als echte fan ook naar toe in de Nieuwe de La Mar, genoot van zijn tegen iedereen aanschoppende liedjes en ik, en dat is vast een confessie maar ondertussen hogelijk verjaard, ontleende mijn romantische meisjesbeeld over hoe liefde met één L zou kunnen zijn aan de bizarre combinatie van Robert Long met "Liefste Mijn Liefste, Thorbeckeplein, Flink zijn en Kalverliefde" ("Mam mag zij straks ook een boterham"" en "hier is je ring wat moet ik met dat klereding kon ik met veel overtuiging meezingen) …… en Maria Magdalena met "I don't know how to love him" uit Jesus Christ Superstar. Bizarre combinatie, maar zo was het wel.

Toen hij opeens een net pak aantrok en spelletjes bij de Tros ging presenteren, voelde ik me met mijn ontluikende romantische meisjeslogica enorm verraden. Hij verkwanselde mijn idealen. Dat hij zelf eens iets anders wilde, misschien toch ook een keertje voor het geld ging of ook wel eens een pak aan wilde, daar kon ik dan misschien nog wel een beetje inkomen, maar het zwaarst telde dat hij alles waar ik in geloofde (door zijn toedoen nota bene) verruilde voor die toen in mijn ogen "abjecte spelletjes Tros"

Ik was dat eigenlijk al lang weer vergeten, grote meisjes krijgen andere idolen, de idealen over Liefde met een L bleken ook uitstekend door anderen en eigen praktijkervaring gevoed te kunnen worden en het leven gaat door.

En toch……… toen van de week bekend werd dat hij aan het dood gaan was, bleek de oude bewondering er toch nog wel degelijk te zijn, werd ik op slag weer mild en begonnen de mooie teksten van vroeger weer door mijn hoofd te spelen.

So what, ik herinner me opeens weer actief dat zijn teksten mij vroeger veel deden, ergens in mijn rudimenten verborgen zitten, dat hij met Tjechov Boudewijn de Groot weer heeft laten zingen en dat hij toch echt wel een belangrijke rol gespeeld heeft en luister vanavond voor het eerst weer naar al die liedjes die ik vroeger zo mooi vond. Een raar soort posthuum eerbetoon.