Auteur: admin

Met een half oor hoor ik de krakende deur open gaan aan het eind van de donkere gang.

Een slaperig jongetje meldt dat hij naar de wc moet, maar kruipt daarna snel op schoot.

De verlichte warme studeerkamer met een werkende moeder daarin heeft op dit tijdstip van de avond een enorme aantrekkingskracht.

"Oh mam, nu ik hier toch zit, wil jij tegen Mick zeggen dat er een nieuwe versie van Line Rider is?"

Hij wil me graag laten zien hoe de nieuwe werkt en wat de upgrades zijn alhoewel hij de meeste nutteloos vindt.

Daar steek ik een stokje voor, hij moet naar bed.

"En wat ben jij aan het doen, zit je te spelen?"

Dat is bij mij altijd een moeilijke vraag als ik achter de computer zit, het is niet zelden een beetje waar.

Ik leg hem uit dat ik speel met iets voor mijn werk, dat ik dat nog niet helemaal onder de knie heb, dat het dus wel een soort spelen is, maar wel morgen af moet.

Hij kijkt me medelijdend aan, wenst me véél succes en verdwijnt weer naar bed.

Best lekker zo'n laat onderonsje

Herkenning van vroeger.

Zolang het niet te vaak gebeurt, voelt het stoer.

Het 's avonds niet afkrijgen (wat wil je ook met Sinterklaas) en dan 's ochtends vroeg in het pikkedonker slaperig en kouwelijk met een stevige kop koffie achter de computer om het alsnog af te krijgen.

Mits met mate ingezet, gaat het dan zo snel, dat er zelfs nog een klein blogje overschiet.

Kon ik toch niet bij mijn eigen weblog…….. 't zijn en blijven computers en dan gaat er wel eens iets mis. Iets of iemand, of ikzelf, of een duistere kracht had mijn inlogfile gecorrumpeerd.

24 uur verstoken van mijn dagelijkse uitlaatklep.

Gelukkig bood mijn webhoster hulp.

En…..gelukkig werd ik de afgelopen 24 uur meer dan uitermate beziggehouden in de offline world (dat klinkt raar, want het is wel minstens ook de echte), dus voor mij geen zweethandjes of andere ontwenningsverschijnselen.

Nu, een x aantal erg leuke bezigheden later (die waren toch nog niet geautoriseerd voor publicatie, dus dat scheelt), een x aantal gedichten en een x aantal plakbandworstelingen (nou heb ik eindelijk genoeg plakband, ga ik me lopen storen aan het feit dat elk stukje zorgvuldig afgebeten en aan het bureau vastgekleefde plakband daar onmiddelijk in zijn geheel op gaat lopen plakken terwijl het toch maar voor de helft moet) later, ben ik eindelijk weer online en vertelt de klok me dat ik nodig offline en inbed moet.

Ik deed een diepte investering:

10 rollen plakband.

Als een ware paashaas verstopte ik op elke aannemelijke plek een rol.

Alle kinderkamers, bureaulaatjes en wanhoopzoekplekken zijn gefourageerd.

Net op tijd.

Dit jaar ben ik het gestresste “Mam, waar is het plakband” helemaal voor.

Innoveren is leuk

Vandaag een dagjes spelen, ontwerpen, applicaties kijken en concepten bedenken op de Innovation Playground in een setting die het midden hield tussen Legoworld voor volwassenen en een huishoudbeurs voor innovatie (alleen passen de folders en vistiekaartjes aan het eind van de dag heel wat makkelijker in je tas dan al die mallotige produkten die je op die andere beurs toch altijd weer denkt te willen kopen).

De titel “playground” was adequaat en uitnodigend. Zet mij in een playground en ik wil wel spelen, zet er al die voorbeelden ter inspiratie bij en het hoofd speelt gretig mee.

Leuk om met volstrekt onbekenden in een team te zitten en een marketingstrategie te maken, een produkt of een toepassing te bedenken: iedereen ging er behoorlijk in op.

Ook het altijd aanwezige netwerk”spel”, liet zich weer lekker spelen.

Het went nooit, gelukkig maar.

Vanmiddag zat ik voor de ….tigste keer naar een voorstelling in Circustheater Elleboog te kijken.

Nu ook mijn jongste kind zich een jaar geleden enthousiast tot Elleboog bekeerd heeft, hebben we binnnen dit gezin zo ongeveer alle smaken die Elleboog in huis heeft, vertegenwoordigd (gehad).

Mijn oudste zoon vrijwilligt als begeleider na jaren lange Elleboog speel- en optreed ervaring, mijn dochter is na een korte stop weel vollop bij de tienergroep betrokken en Tim gaf vanmiddag tijdens het open uurtje samen met nog zijn 29 kinderen weer een spetterende show weg.

Je levert een stuiterend kind af in een gezelschap van nog veel meer verlegen, zenuwachtige, enthousiaste, dikke, dunne, bedachtzame, lenige of net beginnende kinderen af.

Huppelend gaan ze met de begeleidster naar binnen.

Een half uur later zit je midden in een voorstelling: niets meer dan een glimmend hesje, hoedje of een zuurstokroze tututje (hoe zou je dat schrijven?) extra op de kinderen geplakt.

De muziek gaat aan, de gordijnen open….. en It’s all there.

Ik zou gehard mogen zijn ondertussen, maar tijdens het onvermijdelijke constant applaudiseren (bij elke pirouette, koprol, rekstokfiguur of afgelegd koordparcours) blijf ik vol schieten.

Waarom……kunnen ze nou nog steeds geen rits maken – of het nou in een kinderjas of een slaapzak is, waarvan niet constant de stof tussen de rits komt?

Ik was vanochtend echt op tijd op school maar moest in de klas zeggen dat Tim er wel was maar dat ik hem vooralsnog niet uit zijn jas kon krijgen.

Waarom……..zit ik elke keer als ik mijn zoontje toegang tot de computer heb gegeven 28 sites met “leuke spelletjes, Donald Duck, Lego en Jetix” dicht te klikken alleen maar omdat ik die andere twaalf pagina’s die openstaan niet kwijt wil?

Waarom…..laat ik mij door een zielige dochter die tot kwart voor zes op school zat omdat ze tot 5 uur een blokuur wiskunde had en daarna nog een proefwerk wiskunde moest inhalen, verleiden om alsjeblieft samen lekker op de bank naar Grey’s Anatomy te kijken terwijl ik weet dat ik dan blijf hangen en naar Evelien ga kijken en er nog van geniet ook?

Als dat alles is, snap ik in ieder geval wel waarom ik nog steeds zo’n goed humeur heb.

Een zeer diverse dag: van pasgeboren babies tot een op te richten stichting, feedback van “op mij stemmers”, vergaderen in een artiestenfoyer (yes, helemaal goed) tot iets zwaar basaals als een dicussie over “actielijstjes”.

Met mijn kamergenoot kwam ik tot de conclusie, dat alle digitale revolutie ten spijt, waarin takenlijsten binnen Outlook, digitale gele post it’s en wie weet wat voor geavanceerde toepassingen nog meer, er uiteindelijk toch niets meer voldoening geeft dan gewoon lekker op de achterkant van een nog ongeopende giro- enveloppe op te schrijven wat je nog moet doen.

Al naar gelang je stemming:

• kras je de genomen actie mild of heftig door

  zet je vinkjes

  maak je een triomfantelijke krul

En om jezelf soms moed in te spreken, begin je met het opschrijven van dingen die je al gedaan hebt om die meteen af te kunnen strepen/vinken/krullen,en/of kun je onder het motto “eerst de zuurkool, dan de worst” (hetgeen bij mij andersom moet want ik houd meer van zuurkool), het lekkerste voor het laatst bewaren.

Wat een herkenning, eentje die vast vele malen groter is dan alleen binnen onze werkkamer.

Tja, het voelde een beetje als het aftuigen van de kerstboom:

de verkiezingsposter met Femke weghalen, wel weer zicht door het raam

een aantal verkiezingsgerelateerde links van de website halen (ik genoot er wel van)

een volle wasmand met niet uitgepakte Computables, post en andere papieren sorteren. legen en opruimen.

Veel mocht weg, maar pijnlijk was het wel.

Dit weekend kreeg ik foldertjes aangeboden, mijn eerste reactie “jamaar de verkiezingen zijn voorbij” getuigde van een bewustzijnsversmalling want je kunt ook best folderen voor Vodafone, korting in het jubilerend warenhuis en nog veel meer.

Als beloning voor het achterstallig ruimen een groter bureau waar nu keurig gesorteerde stapeltjes liggen: stukken voor de Raad van Toezicht, rekeningen, te versturen foto’s en nog een enkel actiepuntjes.

Mijn kamer lijkt wel netjes en dat was hoog tijd.

Ik ben weer bij, ik ben er weer bij.

Hadden wij onszelf even op het verkeerde been gezet:

De Kerstmarkt in D