Auteur: admin

Vanavond aanwezig bij Paraplay in Paradiso, de iPod playlist van de bezoekers als middelpunt van de muziekavond.

De opening van het Transito 2006 festival.

Ik heb geen Ipod, mijn muziek komt uit mijn PDA. Ik mocht die van mijn dochter lenen, maar voelde me niet comfortabel bij de gedachte dat ik de hele avond getagged en getracked kon worden op haar muzieksmaak.

Dan maar zonder en ter compensatie een zendertje zodat ik overal in Paradiso gevolgd kon worden.

Zag een bijzondere harpinstallatie waarvan de snaren met scheermesje bedekt waren en het bespelen alleen met ijzeren handschoenen kon, dan kreeg je ook wel meteen toegang tot muzikale blaffende honden, vele beelden en zelf te maken samples en loops.

Zag een mooi filmpje over RIFD en vele mensen met een ID tag op.

Je kon sms’en voor verzoeknummers of naar een ID.

Stond natuurlijk in de verleiding. De ID die op het beeldscherm opgaf dat hij niets zocht omdat hij alles al had, smste ik bijna dat hij in ieder geval mij nog niet kende. Het smsje naar userID…(vergeten) “wow mooi dat streepje kant”, deed mij toch onbewust rond kijken of ik iemand met een streepje kant zag.

Het spelletje werkt dus.

Ik vond het idee gaaf, de visuele representatie ook, maar verder….

Een meer dan half leeg Paradiso is toch niet meer dan een half leeg Paradiso, en kijken naar een beeldscherm, is hoe mooi het ook mag zijn toch heel wat anders dan opgaan in een concert.

Toch vermoed ik dat het delen van elkaars muzieksmaak en het kunnen herkennen van de ID’s die er op zo’n bijeenkomst rond lopen in de nabije toekomst nog veel vaker tot inzet van dit soort evenementen gemaakt zal worden en dat dat steeds leuker zal worden.

Vandaag een dagje Cinekids.

Herfstvakantie is hardtsikke leuk.

Samen met vriendin moeder van vriendje zoon, heel veel andere kinderen en ouders en schoolcontacten tegenkomen.

De verwilderde Oma die stamelde: “ik zoek een kind”, het “keuze genoeg hier, lijkt me” van mijn kant bleek niet het adequate antwoord, alhoewel we er gezamelijk heftig om giechelden.

Tussen verantwoorde films en multimediale gadgets, zaten onze kinderen aan de knoppen en wij soms in het caf

Net terug van het feestje van 25 jaar AUB.

Wat er aan gedachten overblijft, zie ik morgen wel weer.

Voor nu is heel bijzonder dat ik aan het begin van de avond kennelijk ben vergeten mijn sleutelbos uit mijn fiets te halen……

En dat ie er aan het eind van de avond nog gewoon stond, met sleutelbos en al, midden op het Leidseplein.

Voorlopig vier ik dat maar even, als niet had ik toch mooi 1.7 km mogen lopen en morgen geen fiets gehad.

Ik kan met veel mensen door veel deuren en door heel veel bochten.

Vanwege mijn beheerdersfunctie bij de net gestarte Hyve voor de voorbereiding van het Nivon Pinksterkamp, vanwege de verkiezingen, mijn wens om minstens bij de digitale campagne iets bij te dragen en vanwege mijn nooit aflatende interesse op wat zich op het internet in de sociale sfeer afspeelt, ben ik de laatste tijd actief op Hyves.

Dat geeft een boeiende blik op het fenomeen vriendjes maken.

In het Real Time leven leer je mensen kennen, herken je interesses of situaties, had je een leuk gesprek, een leuke avond, heb je een gemeenschappelijk doel of kun je iets met elkaar (maakt niet uit of dat werkgerelateerd of priv

Zo had ik toch nog een verantwoord dagje uit:

De vuurdoop van de FemFem onderweg naar Zwolle.

Bij kinderen doet hij het uitstekend. Ze lagen in een deuk de drie jongetjes die ik naar Legoworld vervoerde en vroegen of de radio uit mocht zodat ze die leuke mevrouw beter konden verstaan. Toen ik op de terugweg mee begon te doen met het “vroemvroem”, “jij ook Wouter” en het “Aiaiai” bij het rechts afslaan, kon ook ik niet meer stuk.

Er werd vandaag heftig gebouwd aan de toekomst door de toekomst: wat een enthousiasme en een creativiteit door welliswaar een lichte oververtegenwoordiging van jongetjes en hun papa’s, maar toch.

Ik stickerde creatief met mijn GroenLinks memo’s en genoot toen mijn memo op de prijsvraag voor de mooiste Hummer er een uur later toch mooi nog steeds zat.

Dochter Lotte en Marco gaan morgen naar Berlijn.

“raar eigenlijk dat ik Berlijn pas zie nu de muur al weg is” zei zij.

En of dat raar is.

Wij realiseerden ons opeens dat dat waarschijnlijk toch het grootste nieuwsfeit uit ons leven tot nu toe geweest is en dat we beiden nog hele levendige herinneringen hebben aan het Berlijn van voor de val van de muur.

Vandaag keken we dan ook naar video opnames van de dagen rond de val van de muur gemaakt door een vriend van ons in Berlijn.

Marco lifte destijds met een vriend naar Berlijn in de nacht van de val van de muur en heeft een enorm krantenplakboek van die dagen wat we ook weer tevoorschijn toverden. Toen bestond De Waarheid nog als krant.

Met dochter Lotte van pas een paar maanden oud vierden wij samen met onze duitse vrienden de dag van de eenwording in Berlijn amper een jaar later.

De beelden van die dagen rond 9 november 1989 daar kregen we het vanavond weer koud van.

Het Berlijn wat zij morgen voor het eerst gaat zien krijgt ook voor haar toch een ander kleurtje door de beelden van vanavond.

Vroeger (of tot voor kort) hingen op mijn kantoor twee Loesje kaarten prominent in het raam (de rest van mijn verzameling stond elders in het kantoor).

“Wie met beide benen opde grond blijft staan, komt niet ver”

en

“Met mijn gedachten ergens anders, ben ik altijd overal”

Soms ben ik met zoveel gedachten ergens anders, dat ik hier dan even niet helemaal ben.

Er zijn momenten dat ik graag even mijn uitknop zou willen vinden: om half twee s’nachts heb ik namelijk helemaal geen behoefte aan wakker worden en over dingen denken, zeker niet als ik mijn gedachten de volgende dag weer fris aan de mens wil brengen.

Ik voel me met hart en nieren betrokken bij de publieke zaak, draag onze democratie op handen en zal immer strijden voor de vrijheid van meningsuiting.

Daarnaast ben ik 99% van mijn tijd positief, veel anders zit er niet in mijn desondanks toch uitgebreide gedragsrepertoire.

Toen ik nog als bestuurder aan het werk was vond ik de tijd voor de verkiezingen nooit de leukste: iedereen gaat maar akelig doen tegen elkaar, daar waar je gedurende een groot gedeelte van je bestuursperiode op zoek bent naar overeenkomsten om iets voor elkaar te krijgen, zijn het dan opeens weer de verschillen en breeed uitgemeten die hoogtij vieren.

Ondertussen ben ik als kandidaat voor de Tweede Kamer, hoe laag op de lijst dan ook, natuurlijk helemaal in de mood van “waarom GroenLinks overduidelijk een beter antwoord heeft op alle vraagstukken die Nederland bezighoudt, dan alle andere partijen.

Ik ga mee in de campagnekoorts, geloof helemaal in mijn partij.

Ik gun het onze partij dat wij het verschil maken met alle middelen die ons daarbij ter beschikking staan.

Dat weerhoud mij er niet van om als krantenlezer en nieuwsconsument toch niet helemaal gelukkig te worden van de leijke dingen die mensen in het kader van de verkiezingen over elkaar zeggen.

Hoe gelukkig wordt Nederland nu van het feit dat Aboutaleb (die ik hoog heb zitten, daar niet van) Verdonk (die wat mij betreft al lang haar biezen had mogen pakken en overigens of we het nu leuk vinden of niet een angstaanjaagend aantal medestanders heeft) de pan uitveegt, Verdonk die excuses eist van Aboutaleb en Aboutaleb die bij het zijn zorg uitspreken over een raport over radicalisering vandaag de regering de kweekbodem hiervoor verwijt.

In dat laatste heeft hij helemaal gelijk volgens mij, maar het was zoveel sterker geweest als hij niet net daarvoor de verdenking op zich geladen had om Verdonk uit persoonlijk/parij politiek gewin aan te pakken. Zeg wat je wilt en waar je voor gaat, hoe jij het anders zou doen eerder dan dat je de schuld bij een ander legt. Hoe ellendig ook, een meerderheid van de kiezers heeft het intolerante en weinig sociale beleid van deze regering gesteund.

Aan de ene kant kan het mij niet gek en doortastend genoeg om ons land weer socialer, humaner, toleranter en gastvrijer te krijgen en mag iedereen die dat tegenhoud een fikse veeg uit de pan, maar de combinatie met elke verdenking op stemgewin stoot mij enorm af.

Dat het er toe doet wat je stemt, laat iedereen dat vooral weten.

Hoe je dat aan de mens brengt, alsjeblieft met respect.

De ander “bashen” vind ik wel de laatste en laagste optie en vaak doen zij die jij “basht” dat zelf al beter dan jij het ooit zou kunnen.

Of ik niet eigenlijk wel in de kamer gewild had?
In de ban van Ondersteboven.nl wilde BNN een programma niet met de ondersten en dus vaak lijstduwers, maar met bijna onderste kandidaten die eigenlijk wel in de kamer wilden en ook een persoonlijke campagne zouden gaan voeren.
Met mijn plek 22 voor GroenLinks wilden ze graag weten of dat bij mij het geval was.
Ik legde uit dat ik niet overwoog een persoonlijke campagne te gaan voeren.

Ja maar als u nu met voorkeurstemmen in de kamer gekozen zou worden……zou u er dan willen zitten?
Ja tuurlijk!

In mijn hoofd zocht ik naarstig naar mensen die dat eventueel wel zouden doen want ik wilde best behulpzaam zijn terwijl ik ondertussen mijn kansen op verdere profilering en TV bekendheid gedecideerd en met argumenten afbrak.

Ik ben bang dat ik toch wel een beetje voor het systeem ben waarin een kandidatencommissie en congres bepalen wie er in de kamer komen te zitten en niet Ondersteboven.nl en BNN, alhoewel Nederland zich absoluut geen buil zou vallen aan mij in de Tweede Kamer en ik een waardevolle toevoeging zou zijn zolang ze me maar niet op financi

Wat maakt nou dat ik denk dat andersom veel leuker is?