Webwereld Saranna Maureau

Conferentie Taal en Ouderbetrokkenheid

Donderdag middag sprak ik op een stedelijke conferentie over Taal en Ouderbetrokkenheid.

Een erg leuk en belangrijk onderwerp.

Vanuit welke hoek je het ook bekijkt: onderwijs, emancipatie, integratie, de samenhang in de stad of taaleducatie:

De punten “taal” en “ouderbetrokkenheid” vormen voor heel veel vraagstukken de sleutel.

De combinatie van die twee, door ouders op school taallessen aan te bieden en ze meteen meer bij school te betrekken zou dus ook logisch, simpel en dynamisch kunnen zijn.

In het verleden zijn al veel betrokken mensen die dit probeerden op heel veel dichte deuren, te ingewikkelde financieringsstromen en onwil gestuit.

Wij hebben in Oud-West ervaren dat het tegenwoordig wel redelijk simpel en dynamisch kan. Daar hebben we gelukkig hulp vanuit de gemeente bij gekregen.

Trots op het gegeven dat we iets moeilijks een beetje makkelijk hebben kunnen maken, helemaal enthousiast over de betrokkenheid van scholen, ouders en andere partners, wilden we daar graag wat over vertellen.

Om ook andere schoolbesturen, directies en stadsdelen te vertellen dat het tegenwoordig wel kan.

Wij hebben toen al onze partners al enthousiast waren wethouder Aboutaleb gevraagd om ons en zichzelf (want hij wil graag heel veel mensen op taalles hebben) de moeilijke financieringsregels en intakeprocedures een beetje op een andere manier uit te voeren (er moet nog steeds veel, maar daar hebben de mensen die taalles krijgen bij ons bijna geen last van omdat we dat achter de schermen voor ze regelen).

Hij heeft daar enthousiast ja op gezegd en woord gehouden:

Het is gemakkelijker geworden.

Da’s best knap:

Dingen makkelijk maken is moeilijk

Maar wel erg leuk en het blijkt enorm te helpen.

Volgens mij kan het zelfs nog gemakkelijker, maar laten we eerst maar eens even genieten van het feit dat het nu al beter kan.

Dan komt de vervolgvraag vanzelf.

Het was in ieder geval erg bevredigend om een zaal vol mensen over onze aanpak te vertellen en ze te enthousiasmeren.

De mensen die dat voor mij uitvoeren bleven op de conferentie toen ik alweer weg moest, maar ik hoop dat er vele voorbeelden maar dan naar de eigen situatie ingericht, zullen volgen.

Donderdagmiddag voorzittersoverleg.

Steeds meer gaat staan in het teken van de verkiezingen: roddels over kandidatenlijsten, felicitaties voor collega’s die door hun partij tot lijsttrekker zijn benoemd, maar ook voorbereidingen voor inwerkprogramma’s voor nieuwe collega’s, evaluaties van gemaakte afspraken in de afgelopen periode en alvast wat tips en voorbereidingen voor de volgende periode.

Hoewel er nog veel andere belangrijke zaken op de agenda staan, zijn sommigen in hun hoofd kennelijk al helemaal bezig met de toekomst.

“Plannen we dit onderwerp voor of na de vakantie?” vroeg een collega.

Vakantie? Hij bedoelde verkiezingen.

Hij liet daarmee wel erg duidelijk merken wat zijn plannen voor na de verkiezingen waren, gelukkig wisten we dat al

Methodische vraag:

Is het niet zo dat als je mensen vraagt: “heeft u vertrouwen in……”

Dat dan je grondhouding “nee” is?

Op een of andere manier impliceert de vraag dat je dat vertrouwen maar beter niet kunt hebben.

Als je de vraag zou stellen: wantrouwt u …..”, komt volgens mij een ander antwoord.

Dit was vanochtend aan onze ontbijttafel discussie, maar vanavond zag ik de weerslag van die gedachte terug in Bieslog

Zo’n 200 schooldirecteuren, leerkrachten (G)MR-leden, raadsleden, ambtenaren en onderwijsbestuurders verzamelden zich vanmiddag op de vrije woensdagmiddag in de Meervaart.

Zij kwamen allen uit de stadsdelen Bos en Lommer, Westerpark, De Baarsjes en Oud-West.

Aanleiding: de plannen van deze vier stadsdelen om hun openbaar onderwijs op afstand te zetten onder gelijktijdige schaalvergroting: een openbaar schoolbestuur voor alle scholen uit deze stadsdelen.

Na twee jaar samenwerken, praten en onderzoeken zijn we nu zo ver dat we een go/no-go besluit kunnen voorleggen met het voorstel om een groot zelfstandig schoolbestuur per 1 januari 2007 in te stellen.

Voorwaar een belangrijk moment.

Reden om alle mensen waar het dan ook echt om gaat bij elkaar te willen hebben: om informatie te geven, vragen te beantwoorden, onze overtuiging als bestuurders dat dit een goed besluit is uit te dragen en ook om elkaar alvast een beetje te leren kennen: wie zijn wij als we straks samen wij zouden worden.

Informatie, discussie, bijval, kritiek, maar vooral in het inhoudelijk debat met veel informatieuitwisseling.

Een populaire, niet statistisch betrouwbare publiekspeiling leverde aan het eind van de discussie op: 60% voor, 30% twijfelend en 10% tegen.

In de organisatie van de dag hadden we ingezet op duidelijk herkenbare vraagbaken (zie foto) waar ieder al zijn/haar nog niet beantwoorde vragen kon stellen.

Opvallend was dat na het inhoudelijk debat het aantal vragen alleen nog maar groeide.

Conclusie: er leven nog veel vragen, het debat heeft losgemaakt dat mensen de vragen nu ook willen gaan stellen, het is dus gaan leven.

Wij als bestuurders zijn eendrachtig voor en willen graag dit besluit als bestuurlijke erfenis achterlaten voordat de discussie na de verkiezingen wellicht weer opnieuw gevoerd zou moeten gaan worden.

Een overgrote meerderheid van de schooldirecteuren wil dit wel, de GMR en staan er positief tegenover, maar in het veld en bij raadsleden leven er nog veel vragen.

Ik hoop dat al die vragen naar aanleiding van vandaag ook gesteld gaan worden zodat het uiteindelijke besluit op een nog groter draagvlak kan gaan rekenen.

Om niet alleen de informatie maar ook het wij gevoel een kans te geven deelden wij ook een collectieve workshop bodypercussie en kregen we een spiegel voorgehouden van stand up comedian Tom Sligting.

Mooi fenomeen: zo iemand zit in de zaal en luistert, zoekend naar aanleidingen voor grappen, komt op en doet in het begin niets anders dan terugggeven wat hij in de zaal hoorde. Hij herhaalt onze uitspraken en wij liggen in een deuk.

Om zoveel mogelijk informatie te kunnen geven hadden we al onze afdelingshoofden en projectleden fluoriserend gele jasjes aangegeven met een vraagteken er op.

Dat stond natuurlijk voor: heeft u vragen, stel ze ons.

Maar zoals de comedian het terug gaf en ik ook al tegen de afdelingshoofden had gezegd: als zelfs jullie het niet weten, hoe overtuigen we dan de aanwezigen dat we met iets goeds bezig zijn.

Vanwege het grote aantal vragn dat de “vraagtekenhesjes” kregen, ga ik er maar vanuit dat de meerderheid toch voor de vraagbaakinterpretatie ging.

Ik geloof dat deze bijeenkomst een groot succes is geweest en dat we onze samenwerking voor alle betrokkenen een mooi podium hebben kunnen geven. Zij die er niet waren hebben iets gemist.

Onze personeelsvereniging hield afgelopen vrijdag voor de derde keer een dartstoernooi.

De eerste keer deelde ik samen met onze secretaris de prijzen uit.

De tweede keer is mij even ontgaan.

Voor de derde keer werd er gerichte druk op mij uitgeoefend om met een bestuurlijk team deel te nemen.

Dat krijg je ervan als je rookt en het aanspreekpunt van de Personeelsvereniging ook: al rokend bleef in ons rookhok het verzoek maar terug komen.

Ik probeerde mezelf er met een grapje vanaf te maken:

“Joh dat moet je niet willen, bestuurders zo vlak voor de verkiezingen pijltjes in handen geven levert een onacceptabel risico op waarvan ik niet eens weet of we dat wel verzekerd hebben. Ik neem het risico niet”.

Profetische gaven, want ondanks een bestuurlijke oproep geen team uit onze bestuurdersgang.

Vrijdagavond ook wel een moment dat je temidden van alle bestuurlijke en afsprakendrukte wilt proberen te beschermen voor gezin.

“Dan neem je je man toch gewoon mee, jij geeft hem een biertje en wij krijgen hem wel aan het gooien”, maakte duidelijk dat bestuurlijke aanwezigheid toch echt wel op prijs gesteld werd.

Lekker languit op de bank na een genoegelijk etentje bij ons vaste favoeriet en buurman restaurant Soprano, bleef een vaag schuldgevoel knagen.

Toen manlief besloot nog even te willen schaatsen, tilde ik het luie lijf op, om toch maar even bij onze darters te gaan kijken.

Blij toe: heel gezellig, veel teamspirit, mooie teams “publiek gevaar”, een zeer bedreven afvaardiging van onze afdeling publiekszaken en veel goede darters, herkenbaar aan het eigen etuitje met pijlen.

Gaaf om dat even te zien in onze eigen kantine met zoveel medewerkers voor de lol op vrijdagavond bij elkaar.

Ik kreeg natuurlijk wel commentaar dat ik niet meedeed, wierp voor de show een paar pijltjes.

Deelname bij het volgende toernooi is volgens mij onontkoombaar.

Vanmiddag was ik te gast op de RMC conferentie West.

Alle partners betrokken in de keten om jongeren die op school uitvallen of de school verlaten zonder startkwalificatie, bij elkaar.

Belangrijk, want we hebben met elkaar plechtig afgesproken dat er eigenlijk geen jongere zonder startkwalificatie het onderwijs uit mag.

De werkelijkheid is echter weerbarstig.

Lees verder “Bestuurderswijsheid en RMC”

Net thuis van de commissievergadering.

Ik had er er van te voren een hard hoofd in.

Mijn antwoord op de vragen komt altijd wel, daar kan ik ondertussen op vertrouwen.

De onderwerpen goed voorbereid, dat was ook het punt niet.

Op de commissie o.a. najaarsnota en programmabegroting.

Het is altijd maar weer afwachten hoe dat balletje valt: 6 fracties met 50 vragen over 10 programma’s waarvan er vijf onder mijn verantwoordelijk vallen: procesvragen, geldvragen, voortgangsvragen, effectvragen, technische vragen. Uw portefeuillehouder van alle markten thuis!?

Uiteindelijk lukt het meestal wel, alhoewel ik al luisterend druk bladerend door de najaarsnota en programmabegroting op papier soms niet verder kom dan te noteren dat er een vraag gesteld is over pr0gramma 7 doel 7.1

Het heeft veel weg van een soort twee voor twaalf:

ik schrijf, er schrijven twee sectorhoofden mee en met een minimaal gefluister probeert dit team de tevredenheid van de commissie te winnen met zo min mogelijk verwijzing naar “die zoeken we op”.

De momenten waarop ik keihard aan het werk ben, vanwege de vele ballen in de lucht even geen enkel idee heb of ik het er “goed van afgebracht heb”.

Gelukkig dit jaar tijdens de commissiebehandeling veel complimentjes over hoe we de najaarsnota en programmabegroting dit jaar veel meer in overeenstemming hebben weten te brengen met de wensen van de raad.

Dat voelt goed, ook voor de twee sectorhoofden hoopik, die mijn ondersteunen en hier lang hard aan gewerkt hebben.

Ik geloof zelf eigenlijk pas echt dat het goed is gegaan – ik zie mijzelf namelijk alleen maar als een wilde zoveel mogelijk van de gestelde vragen zonder tussenkomst van de ambtenaren proberen te beantwoorden met weinig zicht op de tevredenheid over het door mij gegeven antwoord – als ik na afloop in de kroeg van een paar mensen hoor dat ik het er weer goed vanaf gebracht heb.

In de stilte van een verlaten kantoor nog een kwartiertje rust voorafgaand aan “mijn” commissievergadering.

De agenda en tegenwoordig alle stukken staan op het internet.

Nu nog beeldverbinding en u kunt collectief thuis blijven en alles vanaf de luie stoel volgen.

Voorlopig wordt op mijn aanwezigheid nog wel prijs gesteld, dus ga ik zo maar met de stukken onder de arm naar de vergadering.

Eerder scheef ik over een cursus “omgaan met overlastsituaties: goed communiceren, ook als het lastig wordt.

Ik was daar erg enthousiast over. Het Parool ook zo te zien want die hadden daar vandaag een leuk stukje over

bewogen moment

Donderdagavond hielden we ook in Oud-West een wake voor de slachtoffers van de schipholbrand.

Met veel bewoners en diverse politieke partijen stonden we rond het pierenbadje op het Bellamyplein.

Ondanks de vele paraplu’s een aanstekers, wilden de kaarsjes maar moeilijk blijven branden in de stromende regen.

Een kort ingetogen moment met het voorlezen van de namen van de slachtoffers en twee minuten stilte.

Voor een aantal van ons kwam zonder ook hem te kennen, de naam Louis S