Onze personeelsvereniging hield afgelopen vrijdag voor de derde keer een dartstoernooi.

De eerste keer deelde ik samen met onze secretaris de prijzen uit.

De tweede keer is mij even ontgaan.

Voor de derde keer werd er gerichte druk op mij uitgeoefend om met een bestuurlijk team deel te nemen.

Dat krijg je ervan als je rookt en het aanspreekpunt van de Personeelsvereniging ook: al rokend bleef in ons rookhok het verzoek maar terug komen.

Ik probeerde mezelf er met een grapje vanaf te maken:

“Joh dat moet je niet willen, bestuurders zo vlak voor de verkiezingen pijltjes in handen geven levert een onacceptabel risico op waarvan ik niet eens weet of we dat wel verzekerd hebben. Ik neem het risico niet”.

Profetische gaven, want ondanks een bestuurlijke oproep geen team uit onze bestuurdersgang.

Vrijdagavond ook wel een moment dat je temidden van alle bestuurlijke en afsprakendrukte wilt proberen te beschermen voor gezin.

“Dan neem je je man toch gewoon mee, jij geeft hem een biertje en wij krijgen hem wel aan het gooien”, maakte duidelijk dat bestuurlijke aanwezigheid toch echt wel op prijs gesteld werd.

Lekker languit op de bank na een genoegelijk etentje bij ons vaste favoeriet en buurman restaurant Soprano, bleef een vaag schuldgevoel knagen.

Toen manlief besloot nog even te willen schaatsen, tilde ik het luie lijf op, om toch maar even bij onze darters te gaan kijken.

Blij toe: heel gezellig, veel teamspirit, mooie teams “publiek gevaar”, een zeer bedreven afvaardiging van onze afdeling publiekszaken en veel goede darters, herkenbaar aan het eigen etuitje met pijlen.

Gaaf om dat even te zien in onze eigen kantine met zoveel medewerkers voor de lol op vrijdagavond bij elkaar.

Ik kreeg natuurlijk wel commentaar dat ik niet meedeed, wierp voor de show een paar pijltjes.

Deelname bij het volgende toernooi is volgens mij onontkoombaar.