Woensdag woonde ik een presentatie bij over Huiselijk Geweld en over wat De Gemeente Amstardam daar i.s.m. de ketenspartners aan doet. We kunnen samen ondertussen best veel, we weten veel en Huiselijk Geweld is een van de prioriteiten van politie en gemeente. Na de presentatie en de indrukwekkende instructiefilm die de politie ten behoeve van voorlichting aan haar eigen personeel heeft gemaakt, voelde ik maar weer dat weten en weten twee is. Ik ken de cijfers, maar beelden en verhalen hebben zo hun eigen zeggingskracht. Ik verliet na afloop de presentatie met dichtgeknepen keel. Het besef dat zowel slachtoffers en dders vaak vastzitten in een spiraal waar ze moeilijk zelf uit kunnen komen, maar ook de absolute vernedering en ellende die een slachtoffer ondergaat maken en succesvolle aanpak en preventie een bittere noodzaak.

’s Middags was ik op de crematie van een hele goede vriendin van mijn ouders en alleen al daarom ook belangrijk in mijn leven. Altijd in de buurt geweest en aanwezig bij belangrijke momenten in mijn familie en nu binnen twee weken tussende fatale diagnose en haar dood, niet meer hier.  De bijeenkomst was een mooie plek voor verdriet maar ook gedenken van haar leven en betekenis, omgeven door veel afgebroken takken vanwege de storm, maar nog veel meer mensen en bloemen.

Met ’s Avonds een etentje met alle mensen van onze Fijnhoutwerkplaatsen, waar we in de afgelopen periode samen hard voor geknokt hebben, was de dag mooi rond. Een dag waarop alles betekende en er toe deed.