Maand: augustus 2004

Maandagavond bezocht ik De Parade. Het stadsdeelbestuur van Zuideramstel had haar relaties uitgenodigd om samen met haar een stukje van dit unieke evenement mee te maken.

Erg leuk zo’n uitnodiging en een perfecte manier om aan het eind van het reces op een lekker informele manier je collega’s weer tegen te komen. Werkelijk opvallend om te zien hoe uitgerust en ontspannen bestuurders er aan het eind van het reces uitzien. Bij de meesten van ons gaat die gebruinde ontspannen look er in het werk al weer snel af.

Met veel mensen die nog lekker in vakantiestemming waren, tropisch zomerweer, theatertentjes, attracties en drankgelegenheden een perfecte avond die ontspannen, met veel cultuur en drank overgoten wel behoorlijk laat werd.

We zagen de voorstelling Zap Grieken van De Koningskinderen. Op dit zapniveau blijk ik mijn klassiekers gelukkig nog goed te kennen en het was dan ook dolle pret. Van geofferde dochters om een beetje wind te vangen tot de complexe Oedipus kwamen voorbij op soapniveau met veel humor, taalgrappen en verbasterd grieks. Een aanrader.

Ik werd vergezeld door mijn oudste zoon die het heftig naar zijn zin had, in de ban raakte van de meligheid van het Catacloppe hoefijzergooispel en ons daar in meetroonde. Het meligheidsgehalte was recht evenredig aan de kans om een van de bizarre prijzen te winnen. Ik bracht er niets van terecht, maar zoonlief won toch een heel paar handboeien.

Lees verder “De Parade”

Ontspannen weer aan het werk.

Allereerst samen met mijn secretaresse agendaoverleg. Mijn agenda zag er nu nog wel een beetje ontspannen uit, maar na zo’n sessie raakt hij alweer stevig vol. Gelukkig nog niet helemaal meteen nu.Het blijft altijd een leuk en lastig moment om te kiezen welk van die stapel uitnodigingen je wel en niet kunt bijwonen. Hoeveel ik ook doe, de lijst met afwijzingen blijft imposanter dan de dingen waar ik wel naar toe ga.

In de staf een berg stukken voor de eerstvolgende commissievergadering, dus ik zat direct weer volop in de inhoud. Jongerenwerk, Integratie, vrijwilligersbeleid en een evaluatie van het kunstbeleid. Meteen bijna weer allround ingewerkt. Ook de voorbereidingen voor de begrotingsaanvragen in mijn portefeuilles. Het onderdeel bezuinigen hadden we voor de vakantie al afgerond, maar er zijn toch ook altijd nieuwe aanvragen ookal is er weinig geld.

Tussen de middag met collega Werner en de stadsdeelsecretaris op een terrasje gegeten om elkaar weer even bij te praten over de gebeurtenissen in de zomerperiode en de diverse vakantiebelevingen. Het was een stille zomer bevestigden de collega’s wat me ook bij lezing van de achterstallige kranten al was opgevallen. ’s Middags werd het 32 graden in mijn kantoor. De tweede staf van die dag deden we dan ook vanaf een bankje in de schaduw op het Bellamyplein.

Na het werk nog samen met collega’s Hans en Werner de jarige kroegbaas van ons politieke stamcaf

’s Avonds laat kwamen we thuis in een subtropisch Amsterdam. We laadden de rotzooi uit, schoven de kinderen in bed en gigen beneden naast onze voordeur op de Overtoom op een terrasje zitten om het vakantiegevoel te verlengen. Lekker met een drankje naar de auto’s op de Overtoom kijken: nog een beetje vakantiegevoel en langzaam weer wennen aan de stad.

De volgende dag zette het vakantiegevoel nog lekker door. Met zoon Tim naar de speeltuin op het Cremerplein, die tijdens mijn vakantie behoorlijk gerenoveerd is. Onder een parasol op het gras las ik de helft van de achterstallige kranten terwijl zoonlief  in het pierenbadje dreef. Tegenwoordig kan je er ook ouderwetse dubbellikijsjes kopen, dus net als vroeger. Welliswaar staat dit badje nog niet vermeld op pierenbadjeswebsite (wel het badje op het Bellamyplein). Het was gezellig en druk en droeg erg bij aan het verlengde vakantiegevoel.

Zaterdag eindelijk naar de Canalpride. Tot nu toe heb ik die steeds gemist omdat ik op vakantie was. Wat een feestelijke drukte en spektakel, een relaxed soort koninginnedag met mooie mensen op de boten en langs de kant. Ook GroenLinks met Roze Links was op het water. Weer een mooi vakantiedagje.

Zondag begon toch de dikke envelop van het werk verwijtend te kijken. Maandag weer aan de slag en er moet een boel gelezen worden. Geen nood, de stukken werden gelezen in het opblaasbadje op het dakterras zodat ik toch nog de hele dag genoot van het mooie weer.

Kortom, ik kan er weer helemaal tegen, heb er zin in en vanf morgen weer werkgerelateerd nieuws.

Lees verder “Vakantiegevoel rekken”

Na onze spectaculaire ontmoeting met det Aletsch gletscher begon de volgende dag de onvermijdelijke langzame terugtocht naar huis. Tijdens de vakantie was het ons steeds goed gelukt om geen saaie stukken overdag te rijden (de echt saaie stukken reed Marco soms ’s nachts) maar vandaag moesten we toch een paar honderd kilometer saai rijden. Gelukkig stond ons vlak na vertrek nog een heel leuk stuk te wachten: we namen de Lutschberg tunnel waar je met auto en al op de [[popup:tunnel.jpg:laadbak:]] van een trein wordt gezet om door de berg heen te rijden. Je blijft zelf in de auo zitten (tenzij je auto met open dak hebt, dan moet je in de passagierswagon). Met een reisje van nog geen half uur bespaar je zeker 1,5 uur paswegen: geen wagenzieke kinderen en goed voor het milieu. Ze zijn daar ondertussen bezig met een mega werkstuk, de tunnel nog veel lager en veel langer door de berg laten gaan.

Daarna werd het saai totdat we in Duitsland de Rijn op het mooie stuk gingen volgen.

Ondanks Marco’s treiterige “Ja een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn” genoot ik van het uitzicht en was ik blij dat we een camping vonden aan de Rijn recht tegenover de Loreley. We konden samen nog moeiteloos de eerste strofe van Heine’s gedicht over de Loreley “Ich wei