Het moest een keer gebeuren:

Als moeder van drie kinderen, twee zonen, was het een kwestie van afwachten:

Vanmiddag ging de bel:

“Hier is uw zoon, hij was in het water gevallen”

Wetmatigheid of niet, ik schrok me te pletter, ondanks het feit dat hij druk babbelend overduidelijk springlevend was.

Fietsend in het Vondelpark wilde hij toch even het ijs testen met een stok, hij gleed uit en lag in het water.

Hij heeft bijna zijn zwemdiploma, kwam zelf op de kant en was niet erg onder de indruk, zelfs niet van de kou.

Op de kant onstond de consternatie en betrokkenheid: verwarmd door een sjaal en trui van omstanders werd hij samen met zijn fiets thuisgebracht door 4 volwassenen en wel 7 honden.

Tim meteen naar boven en in het bad, ik bij de deur luisterend naar het verhaal en verantwoordelijk voor de logistiek: geleende trui en sjaal terug, ondertussen proberend het verhaal boven tafel te krijgen terwijl de aanstichter al in een warm bad zat.

Trui en sjaal in plastic zak terug, ieder wilde zijns weegs, ik nog onder de indruk.

De mensen die Tim hielpen, ken ik niet en waren snel verdwenen. Ik riep wel vaak heel erg bedankt, maar wilde alleen nog maar naar dat mannetje in het bad:

Nogmaals erg bedankt voor de mensen die hem zo hulpvaardig en warm weer thuis brachten!